معرفی طنزپردازان ایرانی

اسماعیل امینی، شاید پیش از هر چیز یک معلم است، معلمی که خوب سخن می‌گوید و سخنِ خوب می‌گوید.
اسماعیل امینی، حوزه های مختلف ادبی را پی گرفته است. به یاد دارم آن هنگام که محدثی خراسانی، مجله شعر را سردبیری می کرد، مقالات ارجمندی را از او مطالعه می کردیم. گفتار او نکات ارزشمندی از آثار ادبی را برای خوانندگان به ارمغان می آورد. او علاوه بر این که شعر می سراید، نقد می کند، سخن می گوید، ترانه می نویسد، مقاله نیز می نگارد.

نوع نگارش اسماعیل امینی، علاوه بر شمول علمی از روانی و سلاست برخورداست و این سادگی و روانی نشان از پختگی مطلب در ذهن اوست. اسماعیل امینی، شاید پیش از هر چیز یک معلم است، معلمی که خوب سخن می گوید و سخن خوب می گوید. همانند برخی از دانش پژوهانی که در زندگی فرهنگی خود دیده ام در مواجهه با دوستان، همواره سخنان علمی و نغز رد و بدل می شود. حتماً این گونه است که هم‌صحبتی با اهل نظر، در دانشگاه او را این گونه بارور ساخته است.

یکی از خصوصیاتش را می توان روی گشاده او در پذیرش دعوت‌ها دانست. با تمام مشغله‌هایی که گاه دارد؛ هیچگاه سر از پذیرش دعوت برای سخنرانی،شعرخوانی و تدریس باز نمی‌زند و این خصلت نشان از تواضع او دارد. نگاه و زبان شوخ «امینی» به جهان ادب، به او دیدگاهی طنزپژوه بخشیده است. طنزهای اسماعیل امینی، از سطح طنزهای اجتماعی بسیاری از طنزپردازان فراتر است. یکی از دلایل مهم آن نیز مطالعات طنز پژوهانه و تلمذ او از اساتید این حوزه است. او به طنز نگاهی از سر جدیت دارد.

از دیدگاه من او همواره دانشجو و دانش‌اندوزاست. او زندگی خود را وقف ادب به معنای اعم آن کرده است. بی حاشیه بودن، انعطاف او در برابر ناملایمات، پرهیز از هنجارگریزی و اخلاق نیکو در برخورد با دیگران بخشی ار آنچیزی ست که از او سراغ دارم.

نویسنده : صادق رحمانی، به بهانه ی هفدهمین «شب شاعر» پاسداشت اسماعیل امینی

منبع : خبرگزاری فارس – گروه ادبیات انقلاب اسلامی