اما وضوء، به راستی که نور و پاکیزگی از گناهان و اولین مقدمه نماز است، امام علیهالسلام همیشه با طهارت و با وضو بود، راویان درباره خضوع و خشوع آن بزرگوار در پیشگاه خدا در حال وضو گرفتنش نقل کردهاند، و میگویند: وقتی که میخواست وضو بگیرد رنگ مبارکش زرد میشد، کسانش میگفتند «این چه حالی است که موضوع وضو گرفتن بر شما عارض میشود؟» در پاسخ ایشان راجع به خوف و خشیت خود در حضور پروردگار میفرمود: «آیا میدانید که در حضور چه کسی ایستادهام؟» [1] .
امام علیهالسلام اصرار داشت که مبادا کسی در وضو گرفتن به او کمک کند و خود شخصا آب برای وضویش تهیه میکرد و پیش از خواب وضو میساخت، وقتی که نیمه شب از خواب برمیخاست، اول مسواک میکرد سپس به وضو گرفتن میپرداخت و بعد رو به نماز میآورد. [2] .
پی نوشت ها:
[1] درر الابکار: ص 70، نهایة الادب: 21 / 326، سیر اعلام النبلاء: 4 / 238، الاتحاف بحب الأشراف: ص 49 و اخبار الدول: ص 109.
[2] صفة الصفوة: 2 / 53.
