حضرت امام باقر علیه السلام به یکی از شاگردان برجسته خود "جابر جعفی" سفارش کرد که:
و اعلم بانَّک لا تکون لنا ولیّا حتی لو اجتمع علیک اهل مصرک و قالوا انک رجل سوء لم یحزنک ذلک و لو قالوا انک رجل صالح لم یسرک ذلک و لکن اعرض نفسک علی ما فی کتاب الله .
فان کنت سالکاً سبیله. زاهداً فی تزهیده، راغباً فی ترغیبه، خائفاً من تخویفه. فاثبت و ابشر فانه لایضرک ما قیل فیک. و ان کنت مباینا للقرآن فما ذا الذی یغررک من نفسک؟
بدان هرگز دوست ما نخواهی بود تا زمانی که (اینگونه شوی) اگر تمام اهل شهر بگویند انسان بدی هستی؛ اندوهناک نگردی. و اگر بگویند مرد خوبی هستی خوشحال نشوی. بلکه برای ارزیابی خود خویشتن را در برابر قرآن قرار ده. اگر راه قرآن را میپویی و از آنچه نهی کرده خودداری میکنی و به آنچه تشویق نموده علاقمندی، (خلاصه چشم بر امر و گوش بر فرمان قرآن داری) غم مخور و استوار باش که سخنان این و آن اثری نخواهد داشت. و اگر از قرآن بیگانهای، گفتار مدح آمیز مردم نباید تو را فریب دهد.
منبع:
بحارالانوار، ج 17، ص 161.
