مرحوم محدث نوری اعلی(ع) اللّه مقامه الشریف در کتاب دار السلام نقل فرمود، یکسری از مردم صالح نجف اشرف که خواب دیدند که یکی از آن صالحان نقل کرد که در خواب دیدم هر قبری که در نجف اشرف است و اشخاص مؤمن در آن دفن هستند یکی یک ریسمان از هر قبری متصل به ضریح آقا علی(ع)و به بقعه شریف و مبارک حضرت حبل اللّه المتین امیرالمؤمنین (صلوات اللّه علی(ع)ه) است. پس در همان حال این اشعار را انشاء کرد
اِذا مِتُ فَادفِنّی اِلی جنب حیدرٍ
ابیشبّرِ اکرم به و شبیرٍ
فَلَستُ اَخافُ النّار عِندَ جوارِهِ
ولا اَتَّقی مِنْ منکرٍ و نکیرٍ
فَعارٌ علی(ع) حامیالحِمی و هُوَفی الحِمی
اذا ضلّ فی البیداء عقال بعیرٍ
وقتی که مرُدم، مرا نزد قبر آقا علی(ع) (حیدر) دفن کنید، چون پدر آقا امام حسن و امام حسین (علی(ع)همالسلام) است و تا وقتی که در جوار قبر مطهر هستم از آتش دوزخ ترسی ندارم و از دو ملک نکیر و منکر و هم قطارانش واهمهای ندارم.
شد منوّر جهان ز روی علی(ع)
چشم عالم بود به سوی علی(ع)
سر نهادم به آستانه او
من گدایم گدای کوی علی(ع)
از جوارش اگر چه دورم من
روز و شب دارم آروزی علی(ع)
چون به محشر ز خاک سر گیرم
میرود دل به جستجوی علی(ع)
تشنه وصل او به روز جزا
میخورد آب از سبوی علی(ع)
