مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

مجموعه اشعار اجرا شده توسط استاد حاج منصور ارضی

بر روی دست ماندن این بارها بس است
غیر از تو رو زدن به خریدار ها بس است

در لطف تو تحمل آه فقیر نیست
صیاد را صدای گرفته ی گرفتار ها بس است

این نفس مانع است خودت برطرف نما
بین من و تو چیدن دیوارها بس است

من بندگی ز ترس جهنم نمیکنم
بنده شدن به خاطر اجبارها بس است

خیلی گناه میکنم و توبه میکنم
دیگر بس است این همه تکرارها بس است

این بار را بخر که دگر راهتم کنی
بیهوده رفتن سر بازارها بس است

تو سفره را برای همه پهن میکنی
در مهربانی تو همه، این کارها بس است

ما را بهشت نبر اما قبول کن
لبخند تو برای گنهکارها بس است

آری فقط حسین مرا رد نمیکند
از این به بعد رفتن دربارها بس است

مناسبت: مناجات با خدا و شهداء در پادگان دوکوهه :

شعر:
مکه من فکه بوَد، منــــای من دوکوهـــه
قبله من جبهه و کربلای من دوکوهه
مدینه ام شلمچه و بقیع مــــن هویــــزه
مروه من طلاییه، صفای من دوکوهه
دیار غربت و غم و وادی عشق و عرفـان
جای قبــول توبه و دعای من دوکوهه
اگرچه راه کربلا بسته به عاشقان است
علقمــه و فرات و نینوای من دوکوهه
قافله رفته و دگـــر جدایــــم از شهیــدان
مریض هجرم و فقط دوای من دوکوهه

گفتم از زشتی گفتارِ بدم، گفت: "بیا"
از سیه کاریِ رفتار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از غفلت دل، از هوسم، از نفسم
صاحب آن همه کردارِ بدم، گفت: "بیا"

گفتم از سرکشیم، سینه سپر، داد زدم
نیستم خسته دل از کار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از دوست گریزانم و در خود غرقم
دائماً در پی پندار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از گوهر ذکر تو ندارم بهره 
غوطه ور مانده در افکار بدم، گفت: "بیا"

گفتم ای چشمه ی خوبی، سحری چشم گشا 
نگر اعمال شرربار بدم، گفت: "بیا"

گفتم ای صاحب این سفره که خوبان جمعند
گفته بودی که خریدار بدم، گفت: "بیا"

گفتم آئینه شیطان شده بودم عمری
خسته از دستِ همین یار بدم، گفت: "بیا"

گفتم آقا ز دستِ دلِ من رنجیده
من همان عبد گنهکار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از زشتی گفتارِ بدم، گفت: "بیا"
از سیه کاریِ رفتار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از غفلت دل، از هوسم، از نفسم
صاحب آن همه کردارِ بدم، گفت: "بیا"

گفتم از سرکشیم، سینه سپر، داد زدم
نیستم خسته دل از کار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از دوست گریزانم و در خود غرقم
دائماً در پی پندار بدم، گفت: "بیا"

گفتم از گوهر ذکر تو ندارم بهره 
غوطه ور مانده در افکار بدم، گفت: "بیا"

گفتم ای چشمه ی خوبی، سحری چشم گشا 
نگر اعمال شرربار بدم، گفت: "بیا"

گفتم ای صاحب این سفره که خوبان جمعند
گفته بودی که خریدار بدم، گفت: "بیا"

گفتم آئینه شیطان شده بودم عمری
خسته از دستِ همین یار بدم، گفت: "بیا"

گفتم آقا ز دستِ دلِ من رنجیده
من همان عبد گنهکار بدم، گفت: "بیا"

انسان هميشه بين مرز خير و شرهاست
تشخيص اين دو راه محتاج سحرهاست

بايد براي قرب، طي بندگي كرد
معراج بعد از راه‌ها بعد از گذرهاست

بايد كه از مرز ظواهر آنطرف رفت
زيرا كه گاهي پشت آيينه خبرهاست

بايد كه قبل از ديگران با نفس جنگيد
نفس مهذب گشته در حكم سپرهاست

روي درختي كه به پاي ريشه‌هايش
خون عقيده ريخته، حتما ثمرهاست

بايد به عاشورا نظر كرد و نظر داد
نوعا بصيرت‌ها همان نوع نظرهاست

فرمود علي‌اكبر چه باكي دارم از مرگ
تا راه ما حق است، حق در اين گذرهاست

حقاً كه حق است او ولو تنها
كه گفته است مرز حقيقت بيشتر يا بيشترهاست

اي پير راه ما خيالت جمع باشد
اي پير راه، فهم جوان‌ها آنقدرهاست

كه با 9 دي فتنه را درهم شكستند
آري به دنبال بصيرت‌ها، ظفرهاست

مثل پدر ما را نوازش كن، بغل كن
امشب شب لطف پدرها بر پسرهاست

فرموده‌اند اولادنا اكبادنا، پس
با اين حساب، امشب شب آه جگرهاست

در راه علی درد همان درمان است *** این درد غریب هدیه جانان است
این روح بزرگ ضربه گیر است هنوز *** تا روی کبود از علی پنهان است
در هر ستمی بلا کشیدن سخت است *** در راه علی درد و بلا آسان است
یاری علی هیبت کوثر می خواست *** اینکار نه حد بوذر و سلمان است
هر چند گل لاله گوشم پاچید *** غم نیست مرا که فصل گلریزان است
رویی که شفق ز پرتوش وا ماند *** در کوچه تنگ طعمه طوفان است
با یا ابتای خویش گفتم به نبی *** این شهر پس از تو شهر نامردان است
این امت مرحومه چه بی درد شدند *** این اجر رسالت است یا تاوان است
تنها سپر علی شکسته اما *** شمشیر زبان هنوز در میدان است
از پا ننشست هر که زهرایی شد *** اسلام مگر که بی سر و سامان است
روزی که ز کعبه منتقم می آید *** با یار محب و شیعه هم پیمان است

السلام ای ثمر عمر پیمبر زهرا *** داده طه لقبت حضرت مادر زهرا 
کفو و همتای علی فاتح خیبر زهرا *** به ائمه شده ای حجت اکبر زهرا 
التماسیم و به الطاف شما محتاجیم *** با همان دست دعا کن به خدا محتاجیم
وقت آن است که از خاک تو زر جمع کنیم *** چادرت را بتکانی و قمر جمع کنیم
باید از بین کلام تو نظر جمع کنیم *** باز هم خطبه بخوانی و گوهر جمع کنیم
آنکسانی که به آئین خدا محتاجند *** به بیانات تو در دین خدا محتاجند
بگو از راه خدایی که فراموش شده *** بگو از راهنمایی که فراموش شده
از رسول دو سرایی که فراموش شده *** بگو از حق ولایی که فراموش شده
پهلویت گرچه شکسته است ولی حرف بزن *** باز هم فاطمه از حق علی حرف بزن
تو همان جمع فضائل تو همان جمع صفات *** تو همان جلوه توحید همان جلوه ذات
احتجاجات تو لبریز دلیل و آیات *** راه بیراهه شود گر ندمی تو هیهات
بگو این فتنه با رایت اسلام از چیست *** بی تفاوت شدن امت اسلام از چیست
از تو ما یاد گرفتیم که رحمت باشیم *** اهل بنده شدن و اهل اطاعت باشیم
در خوشی های زمان یاد قیامت باشیم *** همه جا گوش به فرمان ولایت باشیم
چیست فرمان ولایت همه با هم بودن *** همه در دایره فاطمه با هم بودن
ای به زخم رخ و پهلوی تو اکرام و سلام *** ای که خون پسرت گشته قوام اسلام
فرصت گفتن از تو شده در این ایام *** کربلا شرح غم توست به معنی تمام
از علی و غم او تو سخن آغاز نما *** سفره درد غریبانه خود باز نما

ای نور ماه و سال تو را جستجو کنم *** نوروز را به عشق شما گفتگو کنم

با یاد تو خانه تکانی این دلم *** با آب دیده چهره خود شستشو کنم

من از بهار، عطر حضور تو می کشم *** گل را به عشق جمال تو بو می کنم

یاد تو را به باغ و گلستان نمی دهم *** من با تو کسب حال و هوای نکو کنم

مقصود دل ز کعبه و کرب و بلا تویی *** از گفتگوی تو طلب آبرو کنم

راهی که آمدم تو به من داده ای نشان *** پس آمدم به میکده میل سبو کنم

کی می شود تو با دل من همنشین شوی *** من عاشقانه با دل تو گفتگو کنم

جا ماندگی ز قافله هم درد مشکلی است *** من آمدم که زخم دلم را رفو کنم

من بی حسین و فاطمه بیچاره می شوم *** دستم بگیر بی تو من آواره می شوم

من که روز و شب از اشک جام می نوشم *** دلم گرفته از این روزهای خاموشم

فراغتی که فراق تو را ز پی دارد *** هزار مرتبه سنگین تر است بر دوشم

بهار می رسد از راه آن زمانیکه *** رسد ز کعبه انا المهدی تو بر گوشم

سیاهی دلم از تو اگر چه دورم کرد *** میان روضه با تو ولی زود می جوشم

بدون روضه ببین دستهای سینه زنم *** گرفته زانوی غم را میان آغوشم

هزار شکر که تا چند سال عیدم را *** برای مادرت از ابتدا سیه پوشم

بقیع گریه کن روضه های مادر توست *** کنار تربت زهرا مکن فراموش

وای بر حالم اگر از تو جدا باشم من *** همه عمر گرفتار بلا باشم من

شک ندارم همه خواسته تو این است *** لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

تا زمانیکه دلم خانه این و آن است *** جا ندارم که پذیرای شما باشم من

چقدر غرق گنه بودم و تو می دیدی *** همه عمرم خجل از روی شما باشم من

تا به کی در پی گیسوی تو آواره شوم *** دردمندانه به دنبال دوا باشم من

گوئیا قسمت من این همه سرگردانی است *** همچو زلف به هم خورده رها باشم من

کاش می شد به دل و جان بکشم ناز تو را *** یار تو مثل امام و شهدا باشم من

کاش می شد به همراه تو یک فاطمیه *** میهمان حرم کرب و بلا باشم من

ای عزیز دل زهرا به کجا خیمه زدی *** زائر خیمه سبزت به کجا باشم من

جان آن مادر غمدیده و بی یار بیا *** به گرفتار میان در و دیوار بیا

سلام من به مادری که در میان بستر است *** فضای خانه اش پر از دعا و دیده تر است

سلام من به مادری که حاجتش شهادت است *** به دل نوا، به لب دعا، نگاه او سوی در است

سلام من به مادری که پهلویش شکسته است *** دلش ولی شکسته تر ز گفته های حیدر است

سلام من به مادری که لاله های بسترش *** نشان ز تازیانه ها بهانه های دختر است

چه مادری چه دختری چه بستر و مریضه ای *** چه پهلویی چه بازویی چه غنچه ای که پر پر است

هنوز خون تازه از جناغ سینه می رود *** هنوز جای سیلی نشسته روی کوثر است

نماز او نشسته و قنوت او شکن شکن *** صدای او خسته و پر از نوای مضطر است

هنوز بیت وحی حق سرای دود و آتش است *** چه کلبه محقری که خانه پیمبر است

علی نظاره می کند حسن اشاره می کند *** که صورت حسین او به زیر پای مادر است

آمد و شد باز شد آغاز وای *** ندبه گری باز شد ابراز وای

تا سخن از نعش زمین مانده شد *** فتنه گر از هر طرفی خوانده شد

اهل مدینه به خود آمد عجب! *** تازه شده داغ محمد (ص) عجب!

نقشه علیه جسد فاطمه *** زیر لب اما همه در زمزمه

حیله گران نقشه به سر پرورند *** در صدد توطئه دیگرند

بیت علی بود پر از ازدحام *** بر لبشان تسلیت است و سلام

بغض علی وا شد و با اجتماع *** گفت زمان نیست برای وداع

هر که به یاری علی مدعی است *** این بدن آماده تشییع نیست

غربت مولا شد از اینجا عیان *** شب شد و رفتند تمسخر کنان

تا که حرامی متفرق شدند *** اهل حرم تازه به هق هق شدند

بغض حسن بغض گلوگیر بود *** اشک حسین آیه تطهیر بود

بود در آن واهمه راستین *** گریه زینب به سر آستین

کرد نوازش پدر از گریه چند *** ناله مبادا بکند کَس بلند

نیمه شب خانه غربت رسید *** لحظه اجرای وصیت رسید

غسل تن فاطمه با چشم تر *** روضه خونابه بماند دگر

سینه و پهلو شکسته عجیب *** بود غم افزای امام غریب

گوشه مهتاب که تابیده شد *** یاس کبود عاقبتش دیده شد

شعله احساس چه بالا گرفت *** گریه امان از دل مولا گرفت

مرد خدا تا به خدا دل سپرد *** دست به بازوی ورم کرده خورد

اشک علی طاقتش از دست داد *** از نفسش شدت هق هق فتاد

چون تن موعود حرم شسته شد *** نعش نحیفش به کفن بسته شد

گشت به پا تاب و تب نشأتین *** وقت وداع حسن است و حسین

وای اگر بند کفن وا شود *** مُلک و مَلک در غم زهرا شوند

ولوله شد بند کفن باز شد *** تازه غم فاطمه آغاز شد

دست خدا از کفن آمد برون *** فاطمه آغوش گشود از درون

تا فکر و ذکر همه دیدار دلبر است *** من در میان جمع و دلم جای دیگر است

من در میان جمع و دلم سمت سامرا *** آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است

دیری است رفته است و دگر برنگشته است *** دیری است آسمان دلم بی کبوتر است

او پیش رو نشسته و من کورم از گناه *** او می زند صدا و این گوش من کر است

آواره ایم در هیئت و شنیده ایم *** در روضه احتمال حضورش قوی تر است

شاید صدای گریه آقا بلند شد *** چون روضه های مادر او گریه آور است

در فاطمیه پهلوی او تیر می کشد *** او نیز زخمی غم دیوار و آن در است

آقا سری بزن به مدینه نگاه کن *** کوچه بدون نور تو صحرای محشر است

آقا بگو چگونه تحمل بیاورم *** یک زن که در مقابل یک فوج لشگر است

انگار در گلوی شما بغض می شود *** آن ریسمان که بسته به دستان حیدر است

اینجا برادران همه در فکر خنجرند *** شکر خدا که یوسف ما بی برادر است

گرچه پر از گناه ولی در رکابتان *** آخر شهید می شوم این حرف آخر است