نظر مذهب تشيع در مورد وهابيت
پس از درگذشت پيامبر گرامي ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ، و اصطكاك فرهنگ اسلامي با انديشه هاي وارداتي رومي و ايراني و هندي، پديده نو انديشي در دين، در مجامع علمي قد برافراشت و گروهي تحت عنوان اصلاح گران ديني و مبارزه با بدعت ها و پيرايه ها، مكتب هايي را پي ريزي كردند، كه متأسفانه نه تنها به بدعت ستيزي نيانجاميد، بلكه منشأ يك رشته بدعت هاي تازه بر پيكر ديني گرديد. برخي كه از دور شاهد جريان ها هستند، آنان را مصلح و نو انديش مي شمردند.(1) در حاالي كه آنان بحق، مصداق اين آيه: آن گاه كه به آنان گفته مي شود، از فساد بپرهيزيد، مي گويند، ما اصلاح گران هستيم،(2) مي باشند اخيراً نو انديشي ديني در قالب (مبارزه با شرك و بدعت) ظهور كرده و از اين عنوان زيبا، كه قلب هر موحدي براي آن مي طپيد، در ترويج برداشت هاي فاسد، انحرافي و شخصي خود بهره مي گيرند.
پايه گذار اصلي اين نوع طرز تفكر، احمد بن تيميه حراني دمشقي است كه بين سال هاي 662 تا 726 مي زيست، و پس از خاموشي موج انديشه هاي او، بار ديگر در قرن دوازدهم، فردي به نام محمد بن عبد الوهاب نجدي، احياگر انديشه هاي مرده و متروك او گشت و مذهب وهابيّت را بنيان نهاد، در بطن اصول وهابيت امور زير نهفته است: 1ـ خشونت فوق العاده. 2ـ تحميل عقيده. 3ـ تعصب شديد. 4ـ عدم آ شنايي با ارزش هاي فرهنگي. 5ـ جمود و مخالفت با هر پديده نوين. 6ـ ضعف منطق و برداشت غلط و نادرست از واژه هاي قرآني. (3)
بر اساس اين برداشت غلط و نادرست از واژه هاي قرآني مي توان ويژگي هاي اين مذهب را در سه مسئله خلاصه كرد: 1ـ دعوت به تجسم 2ـ كاستن از مقامات انبياء و اولياي الهي 3ـ تكفير مسلمين. آئين و هابيت به امر مستقيم وزارت مستعمرات انگلستان به منظور ايجاد تفرقه و فتنه و جنگ هاي خونين در راستاي خواست هاي استعمارگران و تأمين منافع آنان، تأسيس گرديد، تا در شرائط حساس به عنوان اهرم فشار بر عليه مسلمانان عموماً و شيعيان خصوصاً از وجود آنان بهره گيرند. از اين رهگذر بود كه آنان در راستاي تحقق اهداف استعمار در بدو رسيدن به قدرت در دو مرحله عملي و تبليغاتي وارد عمل شدند، در مقام عمل در سال 1344 در يك حركت حساب شده مراقد و قبور امامان شيعه در بقيع را، به بهانه واهي آثار شرك، ويران كرده و با خاك يكسان نمودند. (4)
سپس در سال 1216 به كربلا حمله كردند و هزاران نفر از مردم كوچه و بازار و زنان و كودكان را به قتل رسانده و حرم مطهر امام حسين ـ عليه السلام ـ را ويران كردند، و هر چه يافتند غارت كرده و با خود بردند، و اسم اين كار را جهاد في سبيل الله و مبارزه براي نشر توحيد گذاردند. (5) و آن گاه در سال 1220 به نجف حمله كردند ولي موفق به تسخير شهر نشدند و به غارت روستا هاي اطراف پرداختند. (6)
اين عمليات امروز نيز به شكل ديگر ادامه دارد، كه نمونه هايي از آن را در حكومت طالبان در افغانستان و در بمب گذاري هاي گروه سپاه صحابه در پاكستان و بمب گذاري هاي گروه القاعده و قتل عام بسيار وحشتناك و بي رحمانه و تخريب حرم عسكريين در عراق، به روشني مي شود ديد.
در مقام تبليغات، علما و مفتي هاي وهابي، در جنگ 33 روزه حزب الله با اسرائيل، فتوا دادند كه كمك به حزب الله به خاطر اين كه شيعه هستند جايز نيست، به دنبال آن به منظور تحريك احساسات اهل سنت و ايجاد نفاق بر عليه شيعه، تبليغات زهرآگيني تحت عنوان گسترش تشيع در جهان به راه انداختند. و هم چنين اخيراً وهابي هاي عربستان 10 ميليون جلد كتاب عليه شيعه چاپ و در ميان حجاج پخش كرده اند. و اين گونه همه ساله تكرار مي شود. و خطباي آنان از سم پاشي و تبليغات عليه شيعه در اين مراسم، دريغ نمي نمايند. (7)
از آن جا كه عالمان و دانشمندان، مسئول پاسداري از مرز هاي ديني و جلوگيري از هر نوع ظهور بدعت بوده و بر آنان واجب است پيوسته مراقب سخنان گويندگان و نويسندگان منحرف و گمراه باشند، تا با بيانات به ظاهر فريبنده و زيبا، انديشه هاي مسموم را در لعاب شيرين به خورد مردم ندهند. علما و دانشمندان شيعه به منظور افشاي ماهيت مذهب وهابيت و آشكار ساختن، انحراف، بدعت و گمراهي آنها كتاب هايي، از بدو پيدايش آنان تاكنون به رشته تحرير در آورده اند، كه ذيلاً به برخي از آن ها اشاره مي شود:
پاورقی:
1. سبحانی، جعفر، وهابیت مبانی فکری و کارنامه عملی، به نقل از کتاب زعماء الاصلاح، تالیف، مصری، احمد امین.
2. بقره : 11.
3. مکارم شیرازی، ناصر، وهابیت بر سر دو راهی، ص 15.
4. مکارم شیرازی، ناصر، شیعه پاسخ می گوید، ص 102.
5. مکارم شیرازی، ناصر، وهابیت بر سر دو راهی، ص 34.
6. سبحانی، جعفر، وهابیت مبانی فکری و کارنامه عملی، ص 41.
7. مکارم شیرازی، ناصر، شیعه پاسخ می گوید، ص 12.
