گلچینی از احادیث زیبا از حضرت علی ابن الحسین،
امام سجاد(علیه السلام):
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: سه حالت و خصلت در هر يك از مؤمنين باشد در پناه خداوند خواهد بود و روز قيامت در سايه رحمت عرش الهي مي باشد و از سختي ها و شدايد صحراي محشر در امان است:
اوّل آن كه در كارگشائي و كمك به نيازمندان و درخواست كنندگان دريغ ننمايد.
دوّم آن كه قبل از هر نوع حركتي بينديشد كه كاري را كه مي خواهد انجام دهد يا هر سخني را كه مي خواهد بگويد آيا رضايت و خوشنودي خداوند در آن است يا مورد غضب و سخط او مي باشد.
سوّم قبل از عيب جوئي و بازگوئي عيب ديگران، سعي كند عيب هاي خود را برطرف نمايد.
«بحارالأنوار، ج 75، ص 141، ح 3»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: سه چيز موجب نجات انسان خواهد بود:
بازداشت زبان از بدگوئي و غيبت مردم،
خود را مشغول به كارهائي كردن كه براي آخرت و دنيايش مفيد باشد.
و هميشه بر خطاها و اشتباهات خود گريان و ناراحت باشد.
«بحارالأنوار، ج 75، ص 140، ح 3»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: چنانچه شخصي تو را بدگويي كند، و سپس برگردد و پوزش طلبد، عذرخواهي و پوزش او را پذيرا باش.
«مشكاة الأنوار، ص 229»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: دنيا همچون نيمه خواب (چرت) است و آخرت بيداري مي باشد و ما در اين ميان رهگذر، بين خواب و بيداري به سر مي بريم.
«تنبيه الخواطر، ص 343»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: هر آيه اي از قرآن، خزينه اي از علوم خداوند متعال است، پس هر آيه را كه مشغول خواندن مي شوي، در آن دقّت كن كه چه مي يابي.
«مستدرك الوسائل، ج 4، ص 238، ح 3»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: شادماني و راضي بودن به سخت ترين مقدّرات الهي از عالي ترين مراتب ايمان و يقين خواهد بود.
«مستدرك الوسائل، ج 2، ص 413، ح 16»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: هركس مردم را عيب جوئي كند و عيوب آنان را بازگو نمايد و سرزنش كند، ديگران او را متهّم به غير واقعيّات مي كنند.
«بحار الأنوار، ج 75، ص 261، ح 64»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: هم نشيني با صالحان انسان را به سوي صلاح و خير مي كشاند; و معاشرت و هم صحبت شدن با علماء، سبب افزايش شعور و بينش مي باشد.
«بحارالأنوار، ج 1، ص 141»
امام سجاد - عليه اسلام - فرمود: بسيار عجيب است از كساني كه براي اين دنياي زودگذر و فاني كار مي كنند و خون دل مي خورند ولي آخرت را كه باقي و ابدي است رها و فراموش كرده اند.
«بحارالأنوار، ج 73، ص 127، ح 128»
