«وَ إِذَا أَنْعَمْنَا عَلَى الْإِنسَانِ أَعْرَضَ وَنَأى بِجَانِبِهِ وَإِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاء عَرِيضٍ» (فصلت/51)
و چون انسان را نعمت بخشيم روى برتابد و خود را كنار كشد و چون آسيبى بدو رسد دست به دعاى فراوان بردارد
عجبا از آدمیان که چقدر فراموشکارند و چقدر در قدرشناسی و بهره گیری از نعمتهای خداوند قصور می کنند. نعمت ها ایشان را مست و مغرور و غافل می کند چنانکه به تدریج حتی از آن نعمت ها لذتی نیز نمی برند و در عین نعمت و سعادت همچنان به آنچه موجود است بی اعتنایی می کنند و به دنبال چیزهای دیگر می گردند.
آيا به راستي به ساده ترين و در عين حال، حياتي ترين نعمتهايي كه در اطراف ماست، توجه ويژه كرده ايم و شكر آنها را بجا آورده ايم؟ فقط اندكي در اطراف خود دقت كنيم. همين!
