حقیقت دعا برای امام زمان علیه السلام

دعا، غیبت را تبدیل به حضور می کند. اما مشکل ما غیبت نیست، مشکل ما غفلت است. شما با دعا، از غفلت خارج می شوید . می‌فهمید دارید در کنار کسی زندگی می کنید. مگر می شود یک زمانی امام زمان علیه السلام را مردم نبینند؟ می شود اصلا ایشان نباشند؟ اگر امام زمان علیه السلام نباشندکه اصلا قرآن مرده است. پس امروز که قرآن زنده است ، شما آن روح را درکنار خودتان و در قلب خودتان داشته اید و می دانید که روح، مکانی نیست . هر کجای عالم باشد، شعاعش شما را در بر می گیرد. مشکل جدی ما غیبت نیست.

در اینجا ما دعا می کنیم که خدایا او را حفظ کن، از آفات، از بلاها، از مشکلات، و خدا هم این کار را خواهد کرد." إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ 1 "

دعاهای ما چه نقشی دارند؟ آیا اگر ما دعا نکنیم، آفات بیشتریبی این بزرگوار می رسد؟ ما با این دعاها خودمان را وارد جنود خدا کرده‌ایم، که محافظ این بزرگوار است. قرآن می فرماید: " وَ أَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا2".

خداوند وقتی می خواهد پیامبر صلی الله علیه و آله را حفظ کند، یا بزرگواران ائمه علیهم السلام را در برابر آفات حفظ کند، یک جنودی (لشگرهایی) به کار می برد. به یک جنودی منت می گذارد که شما بروید حول و حوش او حلقه بزنید. شما با دعاهایتان، در واقع در جنود رحمانی ثبت نام کرده اید که محافظ آن بزرگوارند. اگر شما این دعا را نکنید. این گونه نیست که جنودی نباشد. خدا این جنود را دارد و فراهم کرده است و اصلا در بین ملائکه ، بودن در این جنود، رقابت است. اما شما که با این دعاها در این جنود قرار می گیرید، غیبت را تبدیل به حضور می کنید. شما وقتی جزو محافظین حضرت باشید فاصله تان کم می شود. اصلا حس نمی کنید که چیزی کم دارید. می دانید که دوست داشتید نگاه کنید، دوست داشتید که صحبت طرفینی بکنید. ولی حالا به هر دلیلی، به هر حکمت و مصلحتی از حضرت حق جل و اعلا، فعلا این اتفاق نمی افتد ولی ما در کنار هم زندگی می کنیم. اگر هم یک وقتی میبینی دلت به درد می آید، آن تیری که قرار بوده به آن بزرگوار بخورد، به سینه تو خورده است. مگر نمی گویی روحی له الفداه؟ گاهی وقت ها که نمی دانی چر این گونه هستی ، و اصلا نمی دانی چطور هستی، اگر خیلی ناراحتی دیگر دعا نکن . چون وقتی دعا میکنی جزو محافظین او هستی. اگر اهلش هستی بسم الله و اگر اهلش نیستی برو در عافیت زندگی کن.

              سلسله موی دوست حلقه دام بلاست                 هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

  گر بزنندم به تیغ ، در نظرش بی دریغ                          دیدن او یک نظر ، صد چو منش خونبهاست

اگر اهلش هستی بگو: خدایا اگر قرار است چیزی بر پیشانی او بخورد، تیری بر سینه من شود، گواراتر است. آن وقت میروی و جزو محافظین امام زمان علیه السلام می شوی. چرا شیعیان در دوران غیبت ، دل خون دارند؟ زندگیشان را می کنند، ظاهرا چیزی نیست.هر کس از دور نگاه می کند ، می گوید خوشا به حالش. در حد خودش پول دارد، زندگی اش را دارد، پس چرا هر چه نگاه می کنی، می بینی دل شکسته است؟ بچه اش سالم است، همسرش سالم است، خودش سالم است، از نظر اخلاقی ودینی سالم است؛ اما وقتی می بیند یکی دیگر فاسد است ، تیری است که به قلب او می خورد. برای اینکه دعا کرده استخدا حضرت را حفظ کند و با این دعا جزو محافظین حضرت شده است.و چقدر زیبا است! آن تیرهایی که قرار است به حضرت بخورد، به تو می خورد. از این طرف تو می خواهی این آفات را تحمل کنی، از طرف دیگر هم برای اینکه دل حضرت را شاد کنی ، شروع می کنی به ذکر گفتن و نماز خواندن، تا او دور و بر خوش این باغ و بستان ها را ببیند نه آن زباله دان ها را.خدا گاهی وقت ها چشم حضرت را نسبت به بعضی از مفاسد می بندد. برای اینکه او : "عین الله ناظره باذنه" است.

خداوند اذن می دهد که او چیزهایی را ببیند. ولی گاهی اوقات، چشم اولیای خودش را نسبت به برخی از مفاسد می بندد که مبادا دلش بگیرد یا بشکند. دعای نیمه شبی بکند و  آهی بکشد. آن موقع اوضاع خیلی به هم می خورد. ابراهیم چشم ملکوتی اش باز بود. آره " وَکَذَلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ 3" دید در گوشه ای از این عالم دارند فساد اخلاقی انجام می دهند. دلش گرفت و آنها را نفرین کرد. خدا هم جان آن ها را گرفت. باز جای دیگر و ... بالاخره خدا گفت داری چه کار می کنی؟ تو اگر بگویی، دعا و حرف تو برای من محترم است. ولی اگر قرار باشد همه را اینگونه زیر ذره بین خودت بگیری و نفرین کنی ، همه این ها باید بروند. ما خدای این بندگان هستیم و می خواهیم اینها نزد تو آبرومند باشند. این را بدان تا با خیال راحت تری بتوانی نزد این بزرگوار بروی و عرض سلام بکنی4.  

پی نوشت ها:

1.       حجر، آیه 9.

2.       توبه، آیه 40.

3.       انعام، آیه 75.

4.       حسینی، سید مجتبی، در ولایت مهدی، تهران،نیستان، 1387 صص.56 – 59.