زرد آلو

زردآلو بومی چین غربی و سیبری است . در چین جنگلهای خودروی این میوه و در سیبری چند رقم بسیار مقاوم در برابر سرما یافت میشوند .

این میوه از زمانهای بسیار قدیم در موطن اصلی خود زیر کشت بوده و حدود یکصد سال پیش از میلاد مسیح به اروپا برده شده است.زردآلو از نظر نیازهای محیطی بسیار شبیه به هلو است ولی کمتر از آن به سرمای زمستانه نیاز دارد. (300 تا 1000 ساعت دمای کمتر از هفت درجه سانتیگراد).در بهار گلهای زردآلو از اکثر میوه های دیگر زودتر باز میشود و به همین دلیل بایداین گیاه را در مناطقی کاشت که سرمای دیر رس بهاره وجود نداشته باشد. ریشه زرد آلو در برابر غرقاب شدن بسیار حساس است و خاکهای به نسبت سبک لمونی شنی که دارای زهکشی کامل باشند برای آن ارجح است .

شاخه های زردآلو از هلو بزرگتر و سنگین تر است و به این دلیل این درخت را به شکل شلجمی تربیت می کنند. 

4 تا 6 سال پس از کشت ، گل زردآلو بطور جانبی روی قسمت یکساله سیخکهای کوتاه به وجود می آید. هر سیخک پس از 3 سال باروری ،خشک می شود ، بنابراین باید زردآلوی بالغ را هر سال برای حذف سیخکهای خشک شده و تحریک درخت به تولید شاخه های میوه دهنده جدید ،هرس سبک کرد. فاصله کشت درختان زردآلو  7-6 متر است و در ایران میتوان از یک باغ خوب ، انتظار حدود 25 تن محصول در هکتار را داشت.

چون گرده زردآلو چسبناک است باد در گرده افشانی آن نقشی نداردو این امر توسط حشرات انجام میشود.

کندو گذاری در بالا بردن میزان محصول بسیار موثر است . اکتر ارقام زردآلو خودبارورند و نیازی به درخت گرده زا ندارند.

برای افزایش زردآلو میتوان از دان نهال های زردآلو ، هلو و آلو برای پایه استفاده کرد.

زردآلو و هلو در خاکهای سبک ،آلو در خاکهای سنگین و بویژه مرطوب ، محصول بهتری می دهند.

از ارقام مهم زردآلوی ایران می توان : شکرپاره ،شمس ، نخجوان ، شرو و قرمز شاهرود را نام برد.، که بویژه نوع شکرپاره در اکثر نقاط ایران کشت میشود.

قیسی نوعی زردآلوی کوچک و نامرغوب است که بیشتر بصورت خشک شده (برگه)مورد استفاده قرار میگیرد.

لازم به ذکر است که نام علمی زردآلو (P. armenica L.) می باشد.