در زمان اسارت، اگر اسیری کمی موی صورت داشت، آن را با کبریت یا فندک می سوزاندند.
من شاهد بودم که یک روز عراقیها، آن قدر با پاره سنگ و بلوکهای شکسته سیمانی، به صورت دو نفر از دوستان ما – که فراموش کرده بودند ریش خود را بزنند- کشیدند که پوست صورتشان کنده شد؛ به طوری که تا سه ماه، زخم صورت آنان بهبود نیافت.
راوی: آزاده سید عیسی علامه- لامرد
