راه رفتن با آرامش و وقار
ديـن مـقـدس اسـلام بـراى جـزئى تـرين زواياى زندگى انسان برنامه تكاملى دارد. از جمله اين بـرنامه ها، دستوراتى است كه در مورد كيفيّت راه رفتن به پيروان خود مى دهد. قرآن كريم در مورد نشانه هاى بندگان خدا مى فرمايد:
(وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الاَْرْضِ هَوْناً...)
و بندگان خداى رحمان كسانى هستند كه در روى زمين با فروتنى راه مى روند.
و نيز راه رفتن با غرور و خودپسندى را نهى كرده و مى فرمايد:
(وَ لا تَمْشِ فِى الاَْرْضِ مَرَحاً)
با خودپسندى بر زمين راه مرو.
در جاى ديگر اعتدال و ميانه روى هنگام راه رفتن را توصيه كرده است :
(وَاقْصُدْ فى مَشْيِكَ)
در راه رفتن خود ميانه رو باش .
يعنى نه چنان بى حال و كَسِل راه برو كه تو را خوار و ناتوان بپندارند و نه چنان با شتاب حركت كن كه وقار و شخصيّتت مخدوش گردد. امام على عليه السلام فرمود:
(سُرْعَةُ الْمَشْىِ يَذْهَبُ بِبَهاءِ الْمُؤ مِنِ)
به تندى راه رفتن ارزش مؤ من را از بين مى برد.
امـام صـادق عـليـه السـلام نـيـز در بـيـانـى جـامـع و شـيـوا، تـصـمـيـم صـحـيح و نيّت درست را قبل از گام نهادن در هر راهى ، نشانه خردمندى دانسته ، مى فرمايد: نفس خود را از گام برداشتن بـه سـوى آنـچـه نـبـايـد بـه بـسـويـش بـروى ، بـاز دار و در حال راه رفتن پيوسته در انديشه و تفكّر باش و هرگاه به شگفتيهاى آفرينش الهى برخوردى ، از آنـهـا پـندگير. در رفتن به هر سويى بى باك مباش و ناز و تكبّر راه مرو و چشمانت را از نـگريستن به سوى آنچه شايسته دينت نيست ، باز دار (چشم چرانى مكن ) و بسيار خدا را ياد كن كـه در خـبـر آمده است : مكانهايى كه تو در آن به ياد خدا بوده اى ، روز واپسين به نفع تو در نزد خدا گواهى مى دهند و برايت از او طلب بخشش خواهند كرد، تا تو را وارد بهشت گردانند. و نـيـز با ديگران در راه بسيار سخن مگوى كه نشانه بى ادبى است . بدان كه بسيارى از راهها كمينگاهها و تجارتخانه هاى شيطان است ، پس از شرّش ايمن مباش و رفتن و بازگشتن خود را در اطاعت خدايت بگذران ، زيرا تمام حركاتت در نامه عملت نوشته خواهد شد.
آداب معاشرت
سيد محمد مقدس نيا , محمد مهدي محمدي
