به‌طور قطع و یقین همه، کارهای خوب و مثبت را دوست دارند و آن را تحسین می‌کنند و البته افرادی هم که این اعمال را انجام می‌دهند، نزد همه محبوب و قابل قبول می‌شوند.

وقتی دانش آموزی کار مثبتی را انجام می‌دهد و مورد قبول والدین قرار می‌گیرد، والدین با دادن پاداش و هدیه‌ای اورا مورد تشویق قرار می‌دهند و او را تحسین می‌کنند که مثلاً: این کار تو که غذای خود را کامل خوردی یا اتاق خود را مرتب کردی، کار بسیار خوبی بوده است و با این پاداش و تشویق که شاید یک اسباب بازی و یا یک جعبه مداد رنگی باشد، به او می‌فهمانند این کار خود را تکرار کند.

ولی اگر دانش آموز خطایی بکند پدر و مادر او را تنبیه می‌کنند که این کار تو ناپسند بوده است و با این تنبیه که شاید محروم کردن از دیدن تلویزیون باشد، به او می‌گویند این کار خود را تکرار نکند البته یک نکته بسیار مهم و قابل توجه اینجا وجود دارد که هم تنبیه و هم تشویق نباید از حد خود تجاوز کند اگر برای کار مثبت تشویق سنگینی انجام گیرد، توقع کودک بالا می‌رود و اگر با پاداش‌های کوچکتر از آن راضی نمی‌شود و بیشتر از آن می‌خواهد که دیگر برای آن فایده‌ای ندارد و همین ‌طور تنبیه اگر بیش از حد باشد مثلاً تنبیه‌های بدنی شدید می‌تواند کودک را به آن چیز خاص بدبین کند.

با سلام خدمت دوستان عزیز راسخونی : نظرات خود را در رابطه به تشویق و تنبیه دانش آموزان را در 2 خط مفید بیان کنید .

با تشکر

این دومقوله برمی گرددبه نحوه بازخوردوانعکاس بچه اینکه پذیرش اون ازدوعمل تشویق وتنبیه چگونه است ؟ حداقل بایدیکبارهرکدومشوامتحان کرد البته تنبیه خوب نیست امادرمواردیکه بخواهیم به کودک بیاموزیم که کارش درست نیست ازاین عمل استفاده می نمائیم تابه اشتباه خودشش پی ببرد مواردتشویق هم کارحسنه ای است (البته نه حسنه راسخون)چه بسا نیازبه تشویق هم نباشدامابایک بارتشویق نیروی محرکه ای درقوای فکری ومغزی وعملی طرف ایجادمی کنیم که غیرقابل تصوراست واورابه مسیری که مورددلخواهمان است هدایت خواهیم کرد.موفق وپیروزباشید

تنبیه شکستن شخصیت

تنبیه چه به صورت بدنى و چه روانى از قبیل سرزنش‌ها، عتاب‌ها، تحقیرها، محرومیت‌ها و... شخصیت افراد را خرد مى‌کند و آن ها را تدریجاً به سوى خمودى و انزوا و گاهى هم فساد شخصیت مى‌کشاند.

هیچ وقت نباید تنبیه کرد.زبان نرم بهتره.

پس هیچ وقت و هیچ گونه.