شهرستان کنگان یکی از سرزمینهای کهنسال ایران که قریب به ۲۳۵۰ سال تاریخ پر فراز و نشیب پشت سرگذاشته‌است.حوزه ساحلی خلیج فارس و دریای عمان از دیرباز محل آمد و شد اقوام،قبایل مختلف بوده‌است که از اطراف و اکناف دنیای قدیم –آسیا و آفریقا به قصد تجارت و سیاحت و سیاست به این خطه سفر می‌نموده‌اند،منطقه کنگان نیز از این ویژگی برخوردار بوده‌است و مردان این سامان به لحاظ موقعیت جغرافیایی صیاد و دریانورد بوده‌اند. میرزا حسن قصابی در کتاب فارسنامه ناصری چنین می‌نویسد:«بلوک کنگان از گرمسیر است فارس از جنوب شیراز است.در ازای آن از نخل تقی تا قریه بنک سیزده فرسخ و پهنای آن از نیم فرسخ نگذرد. این بندر رشد خود را پس از ویرانی سیراف از اوایل قرن بیستم شروع نمود. سرکنسول فرانسه در بندر بوشهر که از کنگان دیدن نموده‌است می‌نویسد: «در بندر کنگان به سال ۱۹۱۱،(۲۵۰) خانوار زندگی می‌کردند که حدود ۲۰۰ نفر از این جمعیت یهودی و تعبیر عرب و عجم (غیر عرب) بوده‌اند و عمده تجار و بازرگانان شهر در این دوره یهودی بوده‌اند. میرزا حسن قصابی در کتاب پیش گفته موقعیت بلوک کنگان و آب و هوای آنرا چنین توصیف می‌کند: کنگان محدود از جهات شرق،شمال به بلوک گله دار و از طرف مغرب و جنوب به دریای فارس،هوای این بلوک از ماه ثور تا میزان (اردیبهشت تا مهرماه) گرم و بسیار مرطوب و شکار آن کبک و تیهو و مرغ کبک انجیر است. بعد از جنگ جهانی دوم و مهاجرت یهودیان به فلسطین ،لطمه اقتصادی جدیدی نیز به منطقه وارد گردید و گذشته از کاهش جمعیت و سرمایه هنگفنی نیز خارج گردید . با پیشبرد سیاستهای جدید رژیم پهلوی در دهه ۴۰ و جایگزینی آرام سرمایه داری وابسته بجای اقتصاد کشاورزی شهر کنگان نیز به دوره جدیدی از شهر نشینی و مناسبات اجتماعی-اقتصادی همراه می‌گردد.رشد فیزیکی شهر در این مرحله بصورت خطی و به موازات ساحل انجام می‌پذیرد که خود نشانگر اهمیت صیادی و تجارت خارجی است.
