"سیدمحمود گلابدره ای" و قلم ساده، خاص و شیرین او برای نسل اول و دوم آشنا با ادبیات انقلاب آشناست، اما نسل سوم و چهارم و نسل های بعدی چه؟ آیا نسل سوم کتاب «لحظه های انقلاب» او را دیده است؟
روایت های ناب گلابدره ای از لحظه لحظه های مبارزات مردم برای پیروزی انقلاب بسیار بسیار خواندنی ست. مگر چند کتاب این گونه نزدیک و ملموس با حادثه ها و مبارزات مردم در انقلاب داریم که اکنون "لحظه های انقلاب" گلابدره ای بخواهد این گونه مهجور بماند. سیمین دانشور درباره کتاب گفته است: «این کتاب مستندگونه ای ست از لحظه های اسطوره ای انقلاب مردم ایران که نویسنده با تمام گوشت و خون و عصب خود شخصاً آزموده. یک نوع ادبیات تجربی ست. پیش درآمد ادبیات انقلابی ست که در انتظارش بودم و ... »
بخش ادبیات انقلاب اسلامی خبرگزاری فارس وظیفه خود می داند که در امر معرفی و تبلیغ این کتاب ارزشمند 390 صفحه ای که چاپ چهارمش توسط انتشارات کیهان در قطع وزیری انتشار یافته است بکوشد. در نظر داریم با انتخاب برش هایی، کتاب را بازخوانی کنیم. روایت های زیر از فصل اول تا چهارم کتاب انتخاب شده است. با هم بخوانیم.
***
شب های ماه رمضان کم کم حرف ها داشت. حرف می شد، ولی هنوز آنچنان برنده و کوبنده نشده بود. اما شبی که «آقا» میدان فوزیه را با کلام و صدایش از جا کند، دیدم نشستن پای این منبر و به وعظ گوش کردن با نشستن پای منبرها و به وعظ گوش کردن ها و چرت زدن ها و بعد گریستن و دعا کردن ها و ... و در انتظار تقدیر تن به تسلیم و رضا دادن های سابق فرق دارد. زدم به آب. این سیل خروشان همان حرکت تند خانه براندازی بود که در خیال هم حتی باورش نمی کردم. ... (ص9)
*
حالا از همه طرف صدای تیر می آمد. شهیدی روی دست بود. صدای لا اله الا الله بلند بود. من دویدم به طرف در. یکی وسط خیابان افتاده بود. بچه ها بال بال می زدند. سربازها عقب رفته بودند. ... بچه ها ریختند و شهید افتاده وسط خیابان را برداشتند و آوردند. ... همه دلشان می خواست دست شان را به خون شهید آغشته کنند.
... ناگهان یک عده از بچه ها افتادند سر مصاحبه گر. با مشت کوبیدند توی سرش. یکی یخه اش را گرفته بود و نعره می زد: «به حضرت عباس اگه امشب نشون ندی، سر قله قافم بری گیرت میارم تیکه تیکه ت می کنم. از صب تا حالا داری فیلمبرداری می کنی، باز شب برو تو اخبار بگو یه مشت خرابکار خارجی از خارج دستور گرفته هستن که می ریزن تو خیابون. آره!»...
بچه ها داد می زدند: «امروز دانشگاه 67 شهید داد. امروز دانشگاه 67 شهید داد.» توی ماشین به طرف کرج که می آمدم یکی گفت:«اینم 13 آبان، سالروز تبعید خمینی. می بینی؟» و بحث شروع شد. (ص18 و 19)
*
... یکی از آقایان را دیدم. اینجا و آنجا دیده بودمش. این روزها زیاد شعر می خواند و سخنرانی می کرد. از زندان آمده بود. می گفتند توی زندان زه زده و توی تلویزیون آمده و «گه خوردن نامه» امضا کرده. ولی این روزها همه جا روی در و دیوار اسمش را نوشته بودند که صبح یک جا سخنرانی و شب یک جا شعرخوانی! خیلی تلاش می کرد. حالا هم می بینم که دم در ایستاده و با شور دست می زند و هورا می کشد.
انگار سپر مینی بوس از جا کنده شد. یک عده رفتند سراغ جرثقیل. ناگهان چو افتاد: «حکومت نظامی ساعت 7. حکومت نظامی ساعت 7.» ... (ص29)
*
پیمان گفت: «چی شده بابا!» مثل دیوانه ها گفتم: «انتقام بابا و خودمو تو و حتی بچه ی تو رو هم گرفتم.» چه لذتی دارد. وقتی شاه با آن صدای خفه و آن چهره ی دگرگون شده اش ملتمسانه عز و چز کرد و قسم خورد و ناله کرد و بعد ازهاری با همان جملات و همان آهنگ کلام و همان استخوان بندی و شیوه ی نگارش نوکروار و پدرانه، بدتر از شاه التماس و درخواست کرد، دلم چون غنچه ای باز شد و شکفت و بلند بلند خندیدم. ... شاه، این کسی که تا به حال مستقیم توی دوربین تلویزیون را نگاه نکرده و حتی یک بار به زبان فارسی التماس و خواهش و تمنا نکرده، خم شده و هی خواهش می کند. چی شده؟! ... می دانم به زبان انگلیسی و فرانسوی شاید بیشتر از هزار بار خواهش و تمنا کرده باشد، ولی به زبان فارسی ندیده بودم. ... (ص31)
ادامه دارد ...
