حالت تهاجمی در کودکان را چگونه مهار کنیم؟
کودک در بعضی از مراحل رشد ، حالت تهاجمی و مبارزه‌جویی به خود می‌گیرد. در هنگام تعلیم و تربیت کودک، مخصوصا در سن دوسالگی، لفظ " نه" برایش محکم‌ترین کلمه‌ای است که در اوج خشم و عصبانیت و دعواهای خویش در مقابل والدین به کار برده و حتیدر سنین کمی بالاتر، با پا به زمین زدن، از اطاعت کردن سرپیچی می‌کند.این عکس‌العمل کودک، نشانه داشتن شخصیتی نامناسب نیست بلکه این حالت، هر بار که کودک مرحله مهمی از رشد و تکاملش را پشت‌سر می‌گذارد ، ظاهر می‌شود. مقاومت، خشم و عصبانیت و امتناع او ، نشانگر شخصیتی است که در جستجوی بیان افکار خویش و جای دادن خود در بین والدین دارد. این حالت تهاجمی و عصبانیت همیشه یک وضعیت بحرانی ایجاد می‌کند. مثلا مشکل کودک برای تطبیق دادن خویش با فشارها و اجبارهای جدید و ترک بعضی از عادت‌ها نمونه‌ای از آن است، البته آن نیز خود بیانگر تحرک و پویایی و وجود نیروی زندگی در یک شخص در حال ترقی و پیشرفت است، اما بالاخره بحران از بین می‌رود و این مرحله هم سپری شده و دوباره آسودگی و آرامش باز می‌گردد و دیگر کودک از خود مخالفت نشان نداده و مجددا تعادل خویش را باز می‌یابد.
با وجود این، بروز حالت تهاجمی در کودک، نشانه بهره‌مندی او از سلامتی کامل است، اما اگر این حالت به طور مداوم در کودک تکرار شود به طوری که به صورت یک عادت در آید، در این‌صورت از یک اختلال و ناراحتی عاطفی خبر می‌دهد و در این زمان وجود این حالت تهاجمی، یک علامت هشدار دهنده برای والدین است.به جای نتیجه‌گیری از اینکه کودکم غیرقابل تحمل است ، باید به دنبال علت آن بود. همچنین باید فهمید آیا او با این عمل سعی دارد نظر مادر بی‌توجه و یا پدر بسیار مشغولش را به خود جلب کند؟ آیا او در اثر مشاجره‌ها و دعواها منقلب و پریشان شده است؟ آیا او حسادت نمی‌ورزد؟ قبل از آنکه این حالت تهاجمی باعث آزار و اذیت کودک در هنگام ارتباط با اطرافیانش شود ، باید علل آن‌را جستجو کرد.اگر این حالت در او تازه شروع شده باشد ، در این صورت تفریح و سرگرمی می تواند برای او موثر واقع شود. آنچه را که در مغزتان می گذرد ، ابراز کنید و درباره موضوعات ملموس با او صحبت نمایید .
مثلا : <گنجشک قشنگ و کوچولو را ببین که لب پنجره نشسته است > در این حالت ، او در حال جستجوی آن پرنده خواهد بود.همچنین دعواو عصبانیت در مکان های عمومی که باعث آزار و ناراحتی والدین می‌شود، ممکن است در مکان‌هایی مانند مغازه‌ها و یا خیابان‌ها رخ دهد. در این زمان والدین، راه دیگری جز تهدید فرزند خود نمی‌یابند و در نتیجه به او می‌گویند: " به خانه که رسیدیم، تو را تنبیه خواهیم کرد." تهدید کردن یک کودک، همیشه سخت و دشوار است، اما گاهی وضعیت و موقعیتی پیش می‌آید که والدین راه و روش‌های دیگری برای انتخاب ندارند.به طور کلی، به هنگام تهدید کردن در برابر فریادها و مبارزه‌جویی کودک، این را به خاطر بیاورید که عصبانیت مانند یک بیماری مسری و واگیردار است، بدین معنی که ممکن است کودکتان احساس ناراحتی و عصبانیت کند، حتی اگر شما عصبانیت خود را در مقابلش ظاهر نکنید.
در نتیجه او از شما تقلید کرده و حالت عصبانیت به خود می‌گیرد، گاهی شدت عصبانیت از این هم بیشتر می‌شود و آن در هنگامی است که کودکتان، مطیع و حرف شنو نباشد بنابراین شما در این مورد به او تذکر خواهید داد، اما او گستاخ و پررو می‌شود ، سپس شما او را سرزنش خواهید کرد و بعد او ناراحت و عصبانی شده و شما نیز به نوبه خود خشمگین و عصبانی خواهید شد و در آخر او جیغ و فریاد می‌کشد و بالاخره شما هم متقابلا بر سرش فریاد خواهید کشید.بهتر است سعی کنید از به وجود آمدن درگیری با کودک جلو گیری کنید. شاید این سوال پیش آید که آیا باید کودک را رها کرد و آزاد گذاشت و از سرزنش و یا تنبیه کردن او خودداری کرد؟ باید بگوییم که این‌طور نیست، اما بهتر است کودک را خیلی کم سرزنش کنید.سکوت، یک حالت و خاصیت آرامش دهنده‌ای دارد. اگر به کودک عصبانی جواب داده نشود ، در این صورت، او به مدت طولانی، جیغ و فریاد نخواهد کشید. رها کردن کودک در اتاق خلوت هم همین حالت را به وجود خواهد آورد، بدین صورت که به او گفته شود: "اگر باز هم می‌خواهی فریاد بکشی، به اتاقت برو."اگر دفعات عصبانیت کودک خیلی زیاد بود و اگر هر چه تلاش می کنید موفق به ایجاد آرامش نمی شوید، مشورت کردن با شخص ثالث مانند پزشک متخصص اطفال و یا روانپزشک به شما توصیه می‌شود.
