| کـــره ای گــفــت بـــه بابای خرش |
پــــدر از هـــمـــه جــا بـی خبرش |
| وقـــت آن اســــت بــــرای پســرت |
ایـــــن الاغ نـــــــرّه ی کــــره خــرت |
| مــاده ای خـــوشگـل و زیـبا گیری |
تـــو کــه هر روز به صحرا میری |
| وقـــت آن اســت کـه زن دار شـوم |
ورنـــه از بـــی زنـــی بــیمار شوم |
| پـــدرش گــفــت کــه ای کـره خَرَم |
ای عــزیـــز دل بـــابــــا ، پــســرم |
| تـــو کـــه در چــنــتــه نداری آهی |
نـــه طــویـــلــه ، نه جُلی نه کاهی |
| تـــو کـــه جــز خـوردن مال پدرت |
پـــــــدر نـــــــرهّ خـــــر دربــــدرت |
| هـــیـــچ کـــار دگــری نیست تو را |
یک جو از عقل به سر نیست تو را |
| به چه جرأت تو زمـن زن طـلــبی |
بـــاورم نـیــست کـــه ایـنقدر جَلبَی |
| بـــایـــد اول تـــو بــگـیـری کاری |
بــهـــر مــــردم بــبـــری تــو باری |
| بعـد از آن یک دو تا پالان بخـری |
بـهــر آن کُــرّه خـــوشگـــل بـبـری |
| یک طــویــلـه بکنی رهن و اجار |
تــا کــه راضــی شــود از تو آن یار |
| بـعــد بـایــد بـخری رخت عروس |
بـهـر آن مـاده خــر خـوب و ملوس |
| جُـــلـی از جــنـــس کــتـــان اعلا |
روی جُـــل نـقــش و نـگـاری زیـبـا |
| بــعـــد بـــایـــد بـــکـــنی گلکاری |
بــهــر مــاشـیـن عروس یـک گاری |
| وقــتی ایـــنـهــا بـــشـــود آمــاده |
بــعـــد از ایـــن زنـــدگــیـــّت آغـازه |
| می بــری مـــاده خــرت را حجله |
بــا تـــأنــی نَـکــه بـــا ایـــن عـجـله |
| بــشـنــو ایــن پــنــد زبابای خرت |
پــــــدر بـــــا ادب و بــــا هــــنـــرت |
| تــا کـــه اســبــاب مــهــیــا نشود |
موسم عــقــد تــو بــر پا نشود |
| پــس از امــروز بــرو بر سرکار |
تــا نـــهـــنـــد آدمـــیـــان پــشتت بار |
