«يک روز براي کارگران» عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاري به قلم کورش شرفشاهي است كه در آن مي‌خوانيد:
نحوه اجراي قوانين در هر کشوري تعيين‌کننده شخصيت آن کشور مي‌شود. کشورهايي که به سرمايه و سرمايه‌دار اهميت مي‌دهند چه بخواهند و چه نخواهند از تعريف‌هاي انساني فاصله مي‌گيرند. در اين قبيل کشورها استثمار انسان‌ها امري عادي است و براي حفظ سرمايه و سرمايه‌دار مي‌توان هر بي‌عدالتي را انجام داد و توجيه کرد. در برابر اين قبيل کشورها، کشورهايي را داريم که نگاه انساني باعث مي‌شود تا همه چيز تحت تاثير روابط انسان‌ها قرار گيرد.
ايران اسلامي‌يکي از کشورهايي است که در آن نگاه انساني بر نگاه سرمايه‌داري اولويت‌دارد ايرانيان ديني دارند که پيامبر آن دست کارگر را مي‌بوسد و امام آن فرمان مي‌دهد که حقوق کارگر را بپردازيد قبل از آن که عرقش خشک شود. رهبر کبير انقلاب اسلامي‌مي‌فرمايد اين که يک روز را به کارگر اختصاص بدهيم مانند اين است که يک روز را به نور و خورشيد اختصاص بدهيم. آيت‌الله خامنه‌اي مي‌فرمايند نبي‌اکرم بر دست کارگر به عنوان دستي که آتش به آن نمي‌رسد بوسه مي‌زنند.
اما سوال اينجاست که چرا فرمايش اين بزرگان مورد توجه جدي مسوولان قرار نمي‌گيرد؟ امروزه حداقل دستمزد کارگران بر منباي تورم 18 درصد تعيين مي‌شود درحالي که تورم را 24 درصد اعلام مي‌کنند.
معيشت کارگران به‌اندازه‌اي پايين است که براي تحصيل فرزندان و تفريح خانواده‌هايشان با چالش روبرو هستند. امروزه کارگراني که شب هنگام از کار دست مي‌کشند تا صبح خواب آرامي ندارند زيرا نگران اين هستند که با طلوع خورشيد، کارخانه‌اي که تا ديروز در آن کار مي‌کردند تعطيل شده باشد و کارگري که تا ديروز شاغل بود امروز بيکار شده باشد.
امروزه در نتيجه ضعف اشتغال‌زايي، کارگران با قراردادهاي موقت کار رو به‌رو هستند و هنگام استخدام بايد برگه سفيدي را امضا کنند که معنايش اين است که تمام سنوات و حق و حقوق خودشان را از قبل واگذار کرده‌اند. امروزه کارگران در حالي دستمزد 390 هزار توماني را در ماه مي‌گيرند که قيمت يک آپارتمان در جنوبي‌ترين نقطه شهر 60 ميليون تومان است و بابت اجاره همين آپارتمان بايد 10 ميليون تومان بيعانه و 200 هزار تومان اجاره ماهيانه بپردازند.
امروزه سهام عدالت از سوي دولت توزيع مي‌شود و در حالي که مديران ارشد دولتي با حقوق‌هاي ميليوني اولين کساني هستند که سهام عدالت و سود آن را دريافت کرده‌اند بسياري از کارگران هنوز در آرزوي ديدن برگه سهام عدالت هستند.
امروزه در حالي روز جهاني کارگر با دور دوم نهمين انتخابات مجلس شوراي اسلامي مقارن است که کارگران در تمامي دوره‌هاي گذشته مجلس نمايندگان حامي حقوق خود را به‌اندازه انگشتان دست ديده‌اند. امروز چند نماينده را سراغ داريم که با افتخار سرش را بالا کند و با سربلندي و بدون آن که احساس حقارت کند تاکيد داشته باشد که به نمايندگي از کارگران در انتخابات مجلس شوراي اسلامي شرکت کرده است؟ اي کاش روز کارگر از شعار دور شود و کمي هم وعده‌ها به کارگران را عملي کنيم.
