«بدهی‌هایی که یک شبه پرداخت شد» عنوان سرمقاله روزنامه جهان صنعت به قلم مریم بابایی است كه در آن مي‌خوانيد:
در حالی که سال گذشته از مستمری‌بگیران گرفته تا مراکز درمانی و بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها خود را از تامین اجتماعی طلبکار می‌دانستند، در واپسین روزهای سال 90 این صندوق تامین اجتماعی بود که خود را از دولت طلبکار می‌دانست؛ طلبی که تا پایان همان سال به 35 میلیارد تومان بالغ می‌شد. روز گذشته اعلام شد دولت کل بدهی خود را در قالب سهام شرکت‌ها، بانک‌ها و پالایشگاه‌ها و هتل‌های هما به این صندوق پرداخت کرده است.
در این ارتباط توجه به چند نکته حایز اهمیت است؛ اول اینکه این پرداخت یک هفته مانده به استیضاح وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی صورت می‌گیرد، دوم اینکه همان‌طور که خود دولت گفته قیمت‌گذاری دقیق صورت نگرفته و دقیقا معلوم نشده است این سهام چه میزان ارزش ریالی دارد.
سوم اینکه هیچ رییس صندوقی طی هشت سال اخیر نتوانسته است این میزان بدهی خود را از دولت وصول کند (آیا این نکته کافی نیست تا حمایت دولت از شخص مرتضوی را نشان دهد؟!)
چهارم اینکه مرتضوی نیز قول داده بود ظرف دو هفته تمام بدهی‌های صندوق را به مراکز درمانی و سایر طلبکاران پرداخت کند؛ بدهی‌هایی که جمعا بالغ بر 1100 میلیارد تومان بوده است.
حالا چه این سهام رد و بدل شده را بدهی بنامیم یا به قول رییس‌جمهور بدهی نیست زیرا دولت هیچ وقت پولی از صندوق نگرفته بوده که بخواهد بدهکار شود و باید آن را تعهدات مالی دولت در کمک به صندوق نامید، به نظر می‌رسد این اقدام این جیب و آن جیب کردن اموالی است که با اصرار دولت بر انتصاب رییس آن در منافات نیست اما شبهه‌برانگیز است.
بزرگ‌ترین سازمان اقتصادی ثروتمند غیردولتی کشور با چنین حمایت‌های ویژه‌ای از دولت ناگهان بدهی‌ها و طلب‌هایش صاف می‌شود! و رییس‌اش آنقدر قدرتمند است که دولت ریسک استیضاح یک وزیر خود را به خاطر او به جان می‌خرد، باید دید در آینده این صندوق قرار است با چنین جایگاهی که دارد کدام مشکلات را از پیش‌پا بردارد؟
