مهدى خندان در چنين حال و هوايى بود كه به واحد عمليات سپاه منطقه 10 تهران در پادگان ولى عصر(عج) ملحق شد. اين واحد در آن ايام با تشكيل واحدهاى ضدتروريستى ويژه، موسوم به «گشت سيار ثارالله» و «گشت سيار القارعه» به مقابله با تحركات تروريستى گروهك منافقين و همگرايان چپ و ملى - مذهبىنماى آنان برخاست. «نصرتالله قريب»، از پاسداران گردان چهارم پادگان ولىعصر(عج) - معروف به گردان فتح - در تشريح دشوارىهاى فراروى واحدهاى ضدتروريستى سپاه تهران مىگويد: «... از دهه سوم خردادماه سال 1360 به بعد، تهران هر گوشهاش ناامن بود و غرق در آشوب و اغتشاش. بنىصدر و اعوان و انصار منافق، ملى و چپى او، تيغشان را براى انقلاب از رو بسته بودند. دم به دقيقه از نقاط مختلف شهر به ما خبر مىرسيد فلان جا يك كاسب را ترور كردهاند، جاى ديگر با انفجار بمب آتشزا، مردم را داخل اتوبوس واحد زغال كردهاند، دختران ميليشيا با تيغ موكت بر، زن و دخترهاى حزباللهى و چادرى را سلاخى كردهاند،به فلان بانك دستبرد زدهاند، قصد دارند به مراكز حساس دولتى از قبيل مجلس، مخابرات و صدا و سيما حمله كند. خلاصه، اوضاع خيلى آشفتهاى بود. مسؤوليت برقرارى و حفظ امنيت مركز سياسى كشور، عمدتاً به دوش سپاه تهران و مشخصاً واحد عمليات پادگان ولىعصر(عج) افتاده بود و ما نيروهاى اين پادگان، به علت محدوديت نيرو، كمبود شديد امكانات و وسعت فعاليت تروريستها در «كلان شهر» تهران، حتى فرصت سر خاراندن هم نداشتيم.»
مهدى كه از حيث سازمانى، جمعى گردان هشتم - معروف به «گردان حديد» - سپاه منطقه 10 بود، در سركوبى ترويستهاى ضدخلقى و حفظ امنيت شهر تهران به صورت شبانهروزى فعاليت مىكرد و از همين طريق، توانست جوهره ناب سپاهىگرى خود را آشكار سازد. سوءقصد به جان نماينده امام در شوراى عالى دفاع و امام جمعه تهران حضرت آيتالله خامنهاى در ششم تيرماه 1360 و فاجعه انفجار بمب در دفتر مركزى حزب جمهورى اسلامى و شهادت مظلومانه رييس قوه قضاييه حضرت آيتالله دكتر محمد حسينى(معروف به بهشتى) و دهها تن از ياران وفادار امام و ملت در هفتم تير، به مانند تيرى زهرآگين بود كه بر قلب پاك و مالامال از عاطفه مهدى نشست. بهشتى براى مهدى، فراتر از يك عالم دينى و يا رجُل سياسى - فرهنگى بود؛ او سيدالشهداى انقلاب اسلامى را، بازوى قدرتمند امام و اميد بزرگ محرومان اين سرزمين تلقى مىكرد. با آن كه از فرداى پايان تحصيلات متوسطه، به واسطه عزيمت به جبهه و در پى آن عضويت رسمى در سپاه، ديگر در «حزب جمهورى اسلامى» حضور نداشت، ليكن همواره خودش را مديون آموزههاى گرانسنگ معرفتى و اخلاقى دبيركل شهيد حزب مىدانست. تيرماه خونين سال 1360، از تلخترين و اندوه بارترين مقاطع زندگى مهدى خندان محسوب مىشد. به گونهاى كه تا مدتها بعد، حتى لبخند زدن را به كلى از ياد برده بود.
