خاطرات جبهه به قلم حمید داوود آبادی:  

متاسفانه، امروز تعداد زیادی از رزمندگان بسیجی، ارتشی، جهاد سازندگی و بخصوص کادر پزشکی دکترها و پرستاران هستند که در ایام 8 ساله جنگ، دچار مسمومیت های شیمیائی گازهائی شدند که عراق در برابر چشمان مجامع جهانی و بخصوص سازمان ملل، و به تشویق و مساعدت آمریکا، فرانسه، آلمان و اتریش، به صورت شدیدا گسترده برای مقابله با تهاجم نیروهای ایرانی استفاده می کرد.

تامین فیلترهای مقابله با گازهای شیمیائی، یکی از مشکلات دست اندرکاران تهیه‌ی تجهیزات جنگ بود. ظاهرا امکانات مقابله با گازهای شیمیائی، همچون " لباس مخصوص"، "فیلتر ماسک"، آمپول های "امیل نیتریت" و "آتروپین" همه و همه از همان کشورهای تولید کننده‌ی گازهای سمی که در طول جنگ به طور گسترده به عراق گاز صادر می کردند، تامین می شد. جالب تر این که همین کشورها مثل آلمان و اتریش، جزو اولین کشورهایی بودند که مصدومین شیمیائی ما را مثلا برای مداوا می پذیرفتند ولی به خوبی معلوم بود که نیت سازندگان سلاح شیمیائی، از این کار به هیچ وجه خیر نبوده بلکه ادامه‌ی تحقیقات خود برای دریافتن تاثیرات گازهای خودساخته شان بر روی انسان ها بود و بس.

به راستی چند مصدوم شیمیائی ایرانی، که برای مداوا به خارج از کشور اعزام شدند، کاملا درمان شدند و امروز در سلامت کامل بسر می برند؟ و چندین نفر نیز با وجود اعزام به آن کشورها، به شهادت رسیدند؟!
نکته‌ی مهم این جاست که بسیاری از کسانی که در مناطق جنگی شیمیائی شده اند - بخصوص آنان که کمتر مورد مسمومیت قرار گرفته اند – امروز به دلیل نداشتن برگه‌ی اعزام مجروح و یا پرونده بالینی، دچار مشکل بزرگ اثبات مصدومیت خود هستند و از هر گونه امکانات درمانی محرومند و این در حالی است که مسئولین امر، به خوبی واقفند که تاثیر گازهای شیمیائی، نه فقط آنی و لحظه ای، که ادامه دار است و حتی با گذشت ده ها سال نیز می تواند فرد مسموم را از پای در آورد. ظاهرا بر همین اساس بود که مسئولین بهداشت، طی نامه ای که چند سال پیش به صورت محرمانه صادر گردید، اعلام کردند:
"هر فردی که زمان جنگ، دست کم یک ماه در مناطق جنگی جنوب حضور داشته، مصدوم شیمیائی حساب می شود"
و این در حالی بود که در عملیات مهمی همچون "والفجر8"، "کربلای 5" و "حلبچه"، عراق وحشیانه و دیوانه وار ساعت به ساعت منطقه را با انواع گاز شیمیائی و بخصوص ترکیب گازهای مختلف برای ناکارا سازی پدافند مقابله با حملات شیمیائی، بمباران می کرد.

"فیلتر ماسک ضد گاز" یکی از موارد مهمی بود که در این جا، با ذکر خاطره ای شخصی، تنها یه گوشه ای از ظلم و جنایت کسانی اشاره خواهم کرد که صدام را برای شکست انقلاب اسلامی اجیر کرده بودند:

اسفند ماه 1364
ادامه‌ی عملیات والفجر 8
گردان حمزه از لشکر 27 محمد رسول الله (ص)
یکی از روزها فیلترهای نوی ماسک که هر کدام در جعبه‌ای مخصوص بسته ‌بندی شده بود، برای‌مان آوردند. آن طور که آموزش داده بودند، فیلترهایی که داخل آن زرد رنگ بود، جنگی و آنهایی که آبی رنگ بود، آموزشی بودند. داخل همه‌ی فیلترها زرد رنگ بود یعنی که جنگی و آماده‌ی استفاده در مواقع اضطراری و بمباران شیمیائی هستند.

میثم (مسئول آموزش ش.م.ر) گفت که برای آشنائی بیشتر با موقعیت، بهتر است به اتاق گاز برویم. ماسک ها را به صورت زدیم، بادگیرها را پوشیدیم و داخل اتاق یکی از خانه‌های روستایی جمع شدیم. میثم نارنجک اشک‌ آوری داخل اتاق انداخت. خوب گاز پخش شد. از این‌که فیلترم سالم است، مطمئن بودم؛ نه من، که هم با خیال راحت شاهد پرتاب گاز اشک آور بودیم. گاهی برای اذیت، آستین بادگیر را جلوی دهانه‌ی فیلتر نفر بغل دستی می‌بردم که با دم و بازدم او، بادگیر که پلاستیکی بود جلوی دهانه را می‌گرفت، نفسش بند می‌آمد و مجبور می‌شد ماسک را از صورت بردارد. خوبی اش آن بود که ماسک به صورت داشتیم، اتاق تاریک بود و هیچ کس نمی‌توانست چهره‌ی بغل دستی را تشخیص دهد و بشناسد!
با اطمینان، نفس عمیقی کشیدم که ناگهان گاز اشک آور همچون آب در گلویم جاری شد. حالم به هم خورد و به سرفه افتادم. همه حال مرا داشتند. خودم را به جلوی در رساندم. میثم دست هایش را به ستون های در تکیه داده بود و مانع خروج افراد می‌شد. با عصبانیت لگد محکمی به پشتش زدم و خارج شدم. ماسک ها را از صورت برداشتیم و بر زمین ولو شدیم. فرماندهان خیلی تعجب کردند. فیلترها را که امتحان کردند، گفتند:
- ظاهر فیلترها نشان می داد جنگی هستند، ولی آنها قلابی بودند.
شانسی که آوردیم این بود که با آنها به خط نرفتیم.
روز بعد فیلترها را جمع کردند و فیلترهای جدید آوردند.
خدا می داند چند تا از آن فیلترها طی یک ماه و نیم عملیات، تحویل رزمنده ها شده و آنها استفاده کرده اند!؟


یکی از نکات بسیار مهم در مقابله با بمباران شیمیایی، این بود که در آموزش به ما گفته می شد هر فیلتر ماسک ضد گاز، در برابر گاز خون و سیانور فقط یک بار، و در برابر گاز اعصاب فقط دو بار دوام دارد؛ یعنی اگر الان گاز خون زدند و ما از فیلتر نوی ماسک استفاده کردیم، ساعت بعد که مجددا گاز می زنند، این فیلتر به هیچ وجه کارائی ندارد و فقط دل خوش کنک است و بس. جالب تر این بود که روز اول ورود به منطقه، همراه با تجهیزات نظامی و اسلحه، ماسک و فیلتر تحویل داده می شد و در آخر ماموریت که چه بسا یکی دو ماه طول می کشید و در عملیات نیز دشمن ساعت به ساعت از انواع گاز شیمیائی استفاده می کرد، باید از همان یک فیلتر تحویلی استفاده می کردیم و تازه، در آخر ماموریت نیز باید همان فیلتر را تحویل تدارکات می دادیم!

حمید داودآبادی

http://www.chemical-victims.com