سالپ ، ارگانيزم
آبزي 13 سانتيمتري و خمره اي شکل است که کمي به عروس دريايي شباهت دارد و
در ميانه آبهاي اقيانوسي، جايي که آب دريا را براي جمع آوري ذرات غذايي
فيلتر مي کند، ساکن است.
مطالعات جديد نشان مي دهند اين جانداران دريايي مي
توانند ذرات غذايي ريز و درشت را به همراه هم از آب جدا سازند، ذراتي از
چند ميکرومتر تا چند ميليمتر که مي توان تفاوت اين ابعاد را به تفاوت ابعاد
يک موش با يک اسب تشبيه کرد.
بر اساس اين يافته ها محققان MIT اعلام کردند
«سالپ»ها در واقع جاروبرقي هايي هستند که به شيوه اي موثر آب درياها را
تميز مي کنند.
«سالپ»ها به شکل يک تک حباب يا خوشه اي از هزاران
ساختار حبابي، طول عمري برابر چند هفته تا چند ماه دارند و در قالب پالسهاي
ريتم داري شنا کرده و غذا مي خورند که هر يک از اين حرکات نبض مانند، آب
دريا را از ميان بدن جاندار عبور مي دهد.
سپس شبکه اي مخاطي در ابعاد يک نانومتر ذرات غذايي
را که اغلب پلانکتونها هستند به خود جذب کرده و هضم مي کند. عملکرد اين
شبکه مخاطي دقيقا مانند کيسه درون جاروهاي برقي است و از اين رو به اين
جانداران جاروبرقي هاي دريايي مي گويند.
به حال محققان بر اين باور بودند حفره هاي 1.5
ميکروني بر روي اين شبکه به اين معني است که تنها ذرات بزرگتر از ابعاد
حفره ها توسط جاندار جذب مي شوند و ذرات ريزتر از ميان حفره ها رد شده و
دوباره به آب باز مي گردند اما يک مدل رياضي نشان داد «سالپ»ها به گونه اي
مي توانند ذرات غذايي ريزتر، هم اندازه و بزرگتر از حفره هاي موجود بر روي
شبکه مخاطي را ببلعند.
اين يافته مي تواند راز بقاي «سالپ»ها در اقيانوس
هاي باز، جايي که منابع ذرات غذايي بزرگتر بسيار محدود است را افشا کند. از
سويي ديگر اهميت اين جانداران در چرخه کربني به واسطه اين مطالعات آشکار
مي شود زيرا به گفته دانشمندان مواد زائدي که از اين جاندار در آبهاي دريا
دفع مي شود مي تواند در زدودن دي اکسيد کربن در لايه هاي بالاتر اقيانوس ها
و اتمسفر موثر واقع شود.
هرچه مقدار جذب دي اکسيد کربن در اين ذرات دفع شده
بيشتر باشد، آنها سريعتر به اعماق دريا غرق مي شوند و اين روند مي تواند دي
اکسيد آب دريا را از سطح به عمق ببرد.مهر
