زندگی در روستا رسم خوشایندی است، ولی امروزه در بسیاری از روستا‌ها بسیاری از سبك‌های زندگی شهری وارد شده است و فرهنگ روستایی را تغییر داده، در این میان هستند روستاهایی كه همچنان فرهنگ اصیل روستا را حفظ كرده و به همان سبك زیبا و ساده روستایی زندگی می‌كنند. درست مثل روستای بیدقان كه هنوز بافت سنتی خود را حفظ و عشق، هوا، سادگی و حقیقت زندگی در آن جاری است.
بیدقان یكی از روستاهای بخش كهك است كه در 51 كیلومتری استان قم و در لابه‌لای كوه‌های سر به فلك كشیده قرار دارد كه زیارتگاه سه تن به اسامی شاهزاده اسماعیل و فرزندش حمزه از نوادگان علی ابن جعفر(ع) و شاهزاده محمد از نوادگان امامزاده كاظم(ع) در آن قرار دارد.
بعد از روستای دستگرد به سمت وشنوه كه راهی شوید، هنوز یك كیلومتر نرفته كه خروجی با تابلویی سبز رنگ خودنمایی می‌كند به طرف روستای بیدقان. ابتدای مسیر جاده‌ای دو بانده و بدون مشكل وجود دارد و هر چه كه جلو‌تر می‌روی جاده كوهستانی‌تر و خطرناك می‌شود.
پیچ‌هایی كه بعضا 160 درجه هستند و مسافران و خودرو‌ها را در لابه لای كوه‌ها گم می‌كند، بعد از طول مسافتی 10 كیلومتری به ورودی روستا می‌رسیم؛ روستایی بسیار زیبا در دل كوه. روستایی منحصر به فرد، بافت و فرم شكل خانه‌ها و كوچه‌های خاكی و در هم گره خورده، خانه‌هایی از خشت و گل با درهای چوبی قدیمی انگار به زندگی روستا چهره‌ای شاعرانه بخشیده و وجود حیوانات اهلی گاو، گوسفند و مرغ در كوچه‌های روستا به سادگی و زیبایی آن افزوده است.
رودخانه‌ای كوچك از وسط روستا می‌گذرد. این رودخانه كه سرمنشا آن سد امامزاده اسماعیل است به سد قوسی كبار می‌ریزد. به قول اهالی، سال‌ها قبل اگر می‌خواستی از رودخانه رد شوی و به آن طرف بروی به زحمت می‌افتادی یا پلی بود یا طنابی كه بتوانی به وسیله‌اش به آن طرف رودخانه بروی، ولی امروز به دلیل خشكسالی و كاهش نزولات آسمانی، دیگر این خبر‌ها نیست، كمی آب از گوشه این رودخانه رد می‌شود كه معلوم نیست به سد كبار می‌رسد یا نه.
زندگی در این روستا مثل آب همین رودخانه آرام و آهسته پیش می‌رود. این روستا خالی از سر و صداست و اینجاست كه همسایه از همسایه خبر دارد و خانه‌ها بدون فاصله در كنار هم ساخته شده است. مردم این روستا در شادی‌ها و غم‌ها با هم هستند و از حال یكدیگر خبر دارند.
شغل مردم بیدقان دامداری و كشاورزی است. در اینجا هوا كه سرد می‌شود ماندن در روستا را دشوار می‌كند. آب و برق هست ولی به دلیل شرایط ویژه و كوهستانی و صعب العبور بودن منطقه، این روستا گاز ندارد. اهالی این روستا از روش‌های سنتی برای گرم كردن خانه استفاده می‌كنند. كرسی زغالی و سماور نفتی یا برقی و تهیه آذوقه‌ای 3 یا 4 ماهه.
در بیدقان هنوز بو‌ی تنور زغالی و نان محلی ما را مجذوب خود می‌كند. در وسط رودخانه مینی‌بوسی قدیمی و فرسوده نظرم را جلب می‌كند، همانطور كه اهالی می‌گفتند این تنها ماشین این روستاست.شور و حال روستایی در اینجا موج می‌زند.
بیدقان به خاطر فرهنگ و آداب و سنن خاصش و كوچه‌های خاكی و مردمان ساده و خونگرمش هنوز روستا ست و آسمان، زمین، عشق، هوا، سادگی، پاكی و حقیقت زندگی در زندگی مردم این روستا موج می‌زند.
