مرحوم شيخ صدوق نقل مي کند:
روزي از حضرت اميرالمؤمنين، امام علي(ع) سؤال شد: يا اميرالمؤمنين! دَجّال چگونه و در چه زماني خارج مي شود؟
امام علي(ع) در جواب فرمود: پيش از خروج دجّال، علايم و نشانه هايي است که يکي پس از ديگري ظاهر و واقع خواهد شد، از آن جمله: مردم نسبت به امانت بي اعتنا گشته و سهل انگاري مي کنند، دروغ و دروغ گويي را حلال دانسته و توجيه مي نمايند و نيز رباخواري شايع و عادي مي گردد.
مردم ساختنان ها را محکم و مجلّل بنا مي کنند، دين و احکام شريعت را با دنيا و اموال آن مبادله مي نمايند، زنان در مسائل مختلف مورد مشورت قرار مي گيرند، ديد و بازديد خويشاوندان با يکديگر قطع مي گردد.
پيروي از تمايلات و هواهاي نفساني انجام مي پذيرد؛ و خونريزي، عادي و ساده مي گردد، حلم و بردباري مذموم و به ظلم و تجاوز فخر و مباهات مي شود.
رؤسا و حکما، اشخاصي فاجر و فاسق باشند، کارگزاران و گردانندگان امور جامعه، افرادي ظالم و بي باک خواهند بود؛ و عارفان عالم، نسبت به دين خائن باشند؛ قاريان، قرآن را وسيله ي معاش و خودنمايي قرار دهند، شهادت و گواه ناحقّ رايج گردد، تهمت و ارتکاب گناه عادي و ساده باشد. قرآن را – فقط – زيبا بنويسند و زيبا بخوانند (بدون آن که توجّهي به معنا و محتواي آن داشته باشند؛ و نيز بدون آن که در امور زندگي و موقعيّت کاري خود، مورد عمل قرار دهند)، مساجد و عبادتگاه ها مزيّن و مجلّل – ولي بي محتوا- باشد، دل ها از يکديگر جدا و بلکه مخالف همديگر گردند، عهد و وفا اهميّتي نداشته؛ و زن ها با مردان در امور اقتصادي و تجاري مشارکت نمايند.
افراد فاجر و فاسد – به جهت ايمني از شرّشان – مورد احترام قرار مي گيرند، دروغ گويان تصديق و تأييد مي شوند، هر کس نسبت به ديگري بدبين و مشکوک مي باشد؛ و به همديگر جسارت و توهين روا داشته،
از جهت قيافه، زنان و مردان شبيه يکديگر مي گردند.
براي هر قضيّه و جرياني شهادت دهند، بدون آن که از واقعيّت خبر داشته باشند و يا بدانند که حقّ با کيست.
مردم احکام و مسائل دين را مي آموزند نه براي دين، بلکه براي دنيا و معاش، آنها دنيا و متعلّقات آن را باارزش و عظيم بدانند؛ ولي آخرت را بي ارزش و هيچ محسوب نمايند.
گرگ صفتان، لباس ميش بر تن کنند؛ ولي دل ها و درون آنها متعفّن و فاسد باشد.
سپس حضرت اميرالمؤمنين علي(ع) افزود:
در يک چنين زماني هرکس و هر مؤمني به دنبال پناهگاهي مي گردد؛ در آن هنگام دجّال ظهور و خروج مي کند، درحالي که چشم راست ندارد و چشم چپش در پيشاني او همچون ستاره ي صبح مي درخشد، در پيشانيش نقش کافر مي باشد.
او سوار بر الاغي سفيد رنگ خواهد بود و به سوي شامات حرکت مي کند و در محلّي به نام بيداء – که بين مکّه معظّمه و مدينه منوّره واقع شده است – درون زمين فرو مي رود؛ و تمام تابعين و پيروان او حرام زاده هستند.
سپس امام زمان(عج) ظهور و قيام مي نمايد؛ و نيز حضرت عيسي مسيح(ع) حضور مي يابد و پشت سر او نماز مي خواند.
همچنين مرحوم شيخ مفيد آورده است:
امام جعفر صادق(ع) فرمود: پيش از آن که حضرت قائم(عج) قيام و ظهور نمايد؛ به جهت زيادي معصيت و گناه، مردم به وسيله ي آتش و نور سرخي که در آسمان نمايان مي شود مورد زجر و سختي قرار مي گيرند، در بغداد و بصره، خَسف و نقصان به وجود آيد، در بصره خونريزي شود و ساختمان هايش خراب و اهل آن فاني گردند، در عراق خوف و وحشتي حاکم شود که راه فرار و نجاتي بر آنها نباشد.
