ليست شهداي دفاع مقدس (ه)

در روز سوم مرداد ماه سال 1345 حسين پا به عرصه‌ي هستي نهاد. کودکي را در ميان جمع پر مهر خانواده سپري کرد سپس به مدرسه رفت و آموختن را تا اخذ مدرک ديپلم ادامه داد. بعد از پيروزي انقلاب در نهضت سوادآموزي مشغول به کار شد. علاقه‌ي زيادي به قرآن داشت. لذا براي دانش‌آموزان کلاس قرائت قرآن گذاشت. براي مدتي نيز در داروخانه‌ي دکتر رستگار کار کرد. 17 ساله بود که راهي ميادين نبرد حق عليه باطل شد و مردانه جنگيد. او در ميدان جنگ بر اثر استنشاق گازهاي شيميايي مجروح شد و به مدت 10 روز در بيمارستان بستري گشت و سرانجام در تاريخ 12/12/1365 در سن 20 سالگي در شلمچه به آسمان پيوست.

منبع:پرونده‌ي شهيد در حوزه‌ي 1 ناحيه‌ي سيدالشهداء بسيج اسلامشهر

سال 1341 سال آغاز زيستن حسن در دنياي خاکي بود. او در شهر تهران بزرگ شد و در سال‌هاي پر شور جواني فنون فيلمبرداري را آموخت. حسن که دلداده‌ي مکتب سيدالشهدا (ع) بود، به آرزوي ديرينه‌اش دست يافت.
او به عنوان فيلمبردار همراه گروه راويان فتح به جبهه رفت و در بيست و دومين روز از دي‌ماه سال 1365 شلمچه را به خون سرخ خود متبرک ساخت و در عمليات کربلاي 5 در سن 24 سالگي آسماني شد.

منبع:ويژه نامه وادي ايمن، ويژه نامه كاروان راهيان نور

عيدمحمد هادي فرزند حسن در سال 1343 در خوسف در خانواده‌اي مذهبي و مستضعف به دنيا آمد. پنج ساله بود كه پدرش به ديار باقي شتافت. فقدان پدر، تأثير عميقي در روحيه‌ي او گذاشت. تحصيلاتش را تا دوم دبيرستان در بيرجند سپري نمود؛‌ او به انجام فرايض ديني مقيّد بود.
قبل از انقلاب در مساجد حضور مي‌يافت؛ نمازش را اول وقت و با جماعت اقامه مي‌كرد. مكبّر مسجد بود. قرآن تلاوت مي‌كرد و در جلسات قرآني شركت مي‌نمود. بعد از انقلاب در پايگاه مسجد به عنوان بسيجي فعال در تمام صحنه‌ها فعاليت چشمگير داشت. آرزو داشت با خداوند معامله كند و مي‌گفت: « من از خداوند مي‌خواهم شهادت را روزي من كند و ديگر چيزي از خدا نمي‌خواهم. » عاشق اسلام و امام حسين (ع)‌ بود. در مراسم عزاداري و هيأت‌هاي سينه‌زني با شور و شوق شركت مي‌كرد. به امام خميني (ره) عشق مي‌ورزيد. اين عشق و علاقه به حد اعلا و كمال رسيده بود. مقيّد به اجراي فرمان‌هاي امام بود.
هدف او از رفتن به جبهه فرمايش امام بود كه فرموده بودند: « رفتن به جبهه واجب كفايي است. » محمد اولين بار در سال سوم راهنمايي عازم جبهه شد. در سوم خردادماه سال 1362 براي دومين بار به جبهه اعزام گرديد. پس از مدت‌ها پيكار بي‌امان در تاريخ بيست و چهارم آبان‌ماه سال 1362 در منطقه‌ي عملياتي كردستان، بعد از شركت در عمليات والفجر 4 با اصابت گلوله در سنّ 19 سالگي به درجه‌ي رفيع شهادت نايل آمد.
پيكر پاك شهيد پس از چند سال كه مفقود بود، سرانجام در سال 1379 شناسايي و بعد از تشييع، در گلزار شهداي خوسف به خاك سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 795

محمدهادي فرزند حسن در سال 1334 در روستاي گازار شهرستان بيرجند ديده به جهان گشود. دوره‌ي ابتدايي را در زادگاهش به پايان رساند؛ سپس وارد مقطع متوسطه و دبيرستان شد. در سال‌هاي آخر دبيرستان بود كه پدرش دار فاني را وداع گفت و قسمتي از بار زندگي را بر دوش پسر نهاد.
با شروع انقلاب اسلامي، در تظاهرات و راهپيمايي‌ها حضوري فعال داشت و پس از پيروزي انقلاب اسلامي و با تشكيل كميته‌هاي انقلاب، وارد كميته شد. در تهران مبارزه با ضد انقلاب و گروهك‌هاي منافق را آغاز كرد. او انساني فعال بود و كار را بهترين تفريح مي‌دانست.
با شروع جنگ تحميلي، هادي كه عاشق جبهه و مبارزه در راه دين و ميهن را مقدم بر همه‌ي كارها مي‌دانست، بارها عازم جبهه شد. سرانجام در تاريخ هفتم خردادماه سال 1364 در منطقه‌ي سردشت در سنّ 30 سالگي در لباس مقدس بسيج بر اثر اصابت گلوله، شهد شهادت نوشيد و پيكر پاكش با خون سرخش رنگين گشت.
پيكر پاكش پس از انتقال به بيرجند و تشييع، با شكوه فراوان در گلزار شهداي بيرجند به خاك سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 798

دومين روز از ارديبهشت‌ماه سال 1334 در محله‌ي وحدتيه استان بوشهر ديده به جهان هستي گشود و مادر بنا بر روياي آسماني‌اش او را " ابراهيم " ناميد تا در راه يكتاپرستي گام بردارد. 7 ساله بود كه جهت يادگيري كلام وحي به مكتب‌خانه پا نهاد و توانست در مدت كوتاهي قرآن و كتاب‌هاي اشعار شاعران بزرگ را فرا گيرد.
سال 1343 به دبستان كاووسي راه يافت و آموختن علم را آغاز نمود. سال چهارم ابتدايي،‌ درس و مدرسه را رها كرد و همراه پدر به كشاورزي پرداخت. سال 1356 زندگي مشترك خود را آغاز نمود؛‌ مدتي در يك شركت خارجي مشغول به كار بود اما با پيروزي انقلاب و تعطيلي اين شركت، به كارگري و نگهباني در شركت‌هاي ديگر مبادرت ورزيد.
ابراهيم در زمان مبارزات مردم عليه استبداد حكومت پهلوي، همراه آنان فرياد "‌مرگ بر شاه" سر داد و در زمان جنگ تحميلي در شانزدهم خردادماه سال 1360 به خيل سپاهيان غيور كشور پيوست و در شهريورماه همان سال عازم غرب كشور شد تا با متجاوزين پيكار كند. پنجم مهرماه سال 1361 جهت آموزش حفاظت و فرماندهي به مدت 2 ماه به شيراز رفت و پس از اتمام آموزش به عنوان محافظ امام جمعه‌ي برازجان به واحد حفاظت رفت و يك سال و نيم در كنار ايشان خدمت كرد.
هادي‌پور در تاريخ 14/1/1363 به عنوان فرماندهي گروهي از برادران بسيجي در منطقه‌ي غرب كشور به پاسداري و حفاظت از مرز پرداخت. سپس فرماندهي دسته در جبهه‌ي جنوب را عهده‌دار شد. او از طريق لشكر 19 فجر پس از طي يك ماه دوره‌ي قايق‌راني و شنا در شيراز به جبهه‌ي جنوب رفت تا اين كه سرانجام در جزيره‌ي مجنون روز بيست و نهم مردادماه سال 1363 در سنّ 29 سالگي بر اثر اصابت گلوله‌ي توپ به سنگر، به خون سرخ خود كفن شد و در گلزار شهداي وحدتيه آرام گرفت.
از او 2 فرزند به يادگار ماند.

منبع:كتاب در كوي نيكنامي جلد 1   -  صفحه: 275

غلام‌حسين هادي فرزند محمد در سال 1334 در روستاي گازار در خانواده‌اي مذهبي به دنيا آمد. در دو سالگي خانواده‌ي او تصميم گرفتند به كشور عراق مهاجرت كنند. حدود 14 سال در شهرهاي كربلا و بغداد به سر بردند و در سال 1349 توسط دولت عراق به همراه عده‌ي زيادي از ايرانيان از آن كشور اخراج گرديدند؛ آن‌ها در تهران سكني گزيدند. غلام‌حسين در سال 1351 با دختر دايي خود ازدواج نمود كه ثمره‌ي اين ازدواج و يازده سال زندگي مشتركشان، 4 فرزند پسر است.
در سال 1357 ضمن شركت در تظاهرات، در تصرف آخرين سنگرهاي رژيم سفّاك پهلوي و سازماندهي و تشكيل نيروها مخصوصاً در تصرف پادگان افسريّه نقش فعالي داشت. بعد از پيروزي انقلاب اسلامي به بيرجند آمد و حرفه‌ي پيراهن‌دوزي را انتخاب كرد ولي براي او كار و اداره‌ي زندگي هدف نبود بلكه وسيله‌اي براي ماندن و مبارزه كردن بود.
در افشاي ماهيت پليد منافقين تلاش و كوشش بي‌وقفه‌اي داشت؛ حتي بارها وي را تهديد به مرگ كرده بودند چنان‌كه روزي در خيابان مدرس مورد حمله‌ي وحشيانه‌ي عده‌اي از منافقين قرار گرفت كه منجر به بي‌هوشي و اعزام وي به بيمارستان شد و تا آخر عمر از كمر دردي كه در اثر آن ضربات ايجاد شده بود، رنج مي‌برد. بي‌نهايت شيفته و عاشق مكتب اسلام و انقلاب بود و اين عشق او را بارها به جبهه كشاند. او توفيق يافت در غرب و جنوب ميهن اسلامي با خودفروختگان داخلي و متجاوزان خارجي به مبارزه بپردازد.
سرانجام در صبح جمعه پس از انجام غسل شهادت در تاريخ بيست و هشتم مردادماه سال 1362 در منطقه‌ي عملياتي مهران در عمليات والفجر 3 پس از نماز صبح بر اثر تركش خمپاره به سر و دستش در سنّ 28 سالگي به ديدار معبود شتافت.
پيکر مطهرش پس از تشييع باشکوهي در بيرجند به زادگاهش انتقال يافت و به خاک سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 799

شب ولادت حجه‌بن‌الحسن (ع) کودکي از عاشقان و مشتاقان حضرت (عج) پا به عرصه گيتي نهاد.ششم شهريور ماه سال 1343 مادر براي اولين بار کودکش را در آغوش گرفت و براي ابراز ارادت به مولا نامش را مهدي نهاد.او دوران کودکي را در کوچه‌هاي مسجدسليمان سپري کرد و در سن 6 سالگي به دبستان اشراق رفت.هاديان به علت علاقه به مسائل ديني قرائت قرآن و اصول عقائد را فرا گرفت و در سن 14 سالگي در تأسيس انجمن اسلامي مسجد سليمان نقش مؤثري ايفا نمود.زمانيکه امام خميني (ره)‌ ملت ايران را به مبارزه بر عليه شاه فرا خواند، مهدي در صف سربازان روح‌الله (ره) قرار گرفت و درراهپيمايي‌ها فعالانه شرکت نمود.بعد از پيروزي انقلاب براي بالابردن سطح مطالعاتي مردم مسئوليت بخش فرهنگي و تبليغاتي انجمن اسلامي را پذيرفت و به فرمان امام (ره) به ياري برادرانش شتافت و بعد از تشکيل بسيج به عضويت آن درآمد.سال دوم دبيرستان درس و مدرسه را به شوق حضور در ميدان نبرد رها کرد و راهي ميدان نبرد شد.او ابتدا به پادگان غدير رفت و بعد از يک ماه تمرينات نظامي در مقابل دشمنان بعثي ايستاد و سرانجام در جبهه دارخوئين را ميعادگاه عروج خود ساخت.و در تاريخ18/10/1360 در سن 17 سالگي عاشقانه به ديار جاودان عاشقانه ثارالله‌ پيوست.

منبع:اسوه‌هاي شهادت در اصفهان

اسماعيل هاديان در روز عيدقربان سال 1345 هجري شمسي ديده به جهان گشود و به ميمنت آن عيد سعيد پدرش او را اسماعيل ناميد تا يادآوري باشد از اسماعيل ذبيح‌الله و پيروي از ابراهيم خليل‌الله.
او در خانواده‌اي رشد كرد كه پايگاه روحانيت معظم بود و محفل دوستداران اهل‌بيت عصمت (ع). از همان كودكي با زمزمه‌ي دعاهاي كميل و ندبه و نواي دلنشين آن دعاها كه در منزلشان برگزار مي‌شد، خو گرفت و آتش عشقش به حضرت صاحب‌الامر (عج) شعله‌ور گرديد.
5 – 6 ساله بود كه در ايام عزاداري سيدالشهدا (ع) حاضر شده و قيافه‌ي جذابش در پيشاپيش هيئت عزاداران، همگان را به تحسين وا مي‌داشت. وي دوران ابتدايي را به سبب استعداد خوبش با رتبه‌هاي ممتاز به پايان رساند و دوره‌ي راهنمايي را زماني آغاز نمود كه رژيم طاغوت رو به انحلال بود و انقلاب اسلامي به رهبري امام بزرگوار در شرف پيروزي.
در جريان انقلاب اسلامي و تشكيل انجمن‌هاي اسلامي مدارس، به عنوان يكي از اعضاي انتخاب شده‌ي اين انجمن‌ها بود و جهت آشنايي دانش‌آموزان با معارف عاليه‌ي اسلامي تا آخرين توان كوشش مي‌كرد.
زماني كه جنگ تحميلي توسط بعثيان آغاز شد، هاديان از اعضاي بسيج به شمار آمده و آموزش‌هاي مختلف نظامي را پشت‌سر گذاشت سپس با كسب تجارب فراوان و از طرف ديگر به علت چابكي و زيركي وي مسئوليت بخشي از آموزش بسيجيان فداكار بر دوش ايشان نهاده شد كه در اين مقطع نيز با آشنا نمودن اقشار مختلف مردم به رزم‌هاي نظامي، ورق درخشاني را بر زندگي خود افزود. هم‌گام با فعاليت در بسيج در تشكيل پايگاه‌هاي مقاومت بسيج تلاش فراواني نمود و به عنوان مسئول تبليغات پايگاه شهيد باهنر به برگزاري كلاس‌هاي معارف احكام و تبليغات در سطح شهر كوهدشت پرداخت.
وي براي اولين بار كه راهي جبهه شد، در عمليات پيروزمندانه‌ي بيت‌المقدس شركت كرد كه از ناحيه‌ي پا مجروح شد و مدتي در بيمارستان بستري شد؛ اما به لحاظ عشق و علاقه‌اش به انقلاب و امام و نظام، دست از تلاش نكشيد و با همان پاي شكسته در حالي كه هنوز چند ماهي از مجروحيتش نمي‌گذشت، براي بار دوم عازم جبهه‌هاي نور عليه ظلمت شد و در عمليات رمضان نيز شركت كرد. او در جبهه به نبرد با دشمنان اسلام پرداخته بود و وقتي به شهر آمد به جنگ با جهل و ناداني در سنگر درس مي‌پرداخت.
در دوره‌ي دبيرستان علاوه بر عضويت انجمن اسلامي به عنوان يكي از اعضاي اتحاديه‌ي انجمن اسلامي مدارس انتخاب شده و در اين برهه با تهيه و تنظيم روزنامه‌هاي ديواري و ايجاد كلاس‌هاي مختلف مذهبي در مدارس، به مسئوليت خطير خويش با تمام قوا مي‌پرداخت.
در خردادماه سال 1362 هـ . ش براي چندمين بار عازم ميدان‌هاي نبرد شد و در منطقه‌ي جفير و كوشك به خدمتگزاري اسلام مشغول شد. اواخر همين سال بود كه به همراه يار وفادار و دوست هم‌سنگرش شهيد مجتبي آدينه‌وند در جبهه‌ي زبيدات حضور يافت و دوشادوش ديگر رزمندگان اسلام به مبارزه پرداخت.
اسماعيل براي آگاهي بيشتر از علوم اسلامي علاوه بر دروس دبيرستان به فراگيري دروس حوزه پرداخت و همراه با برادر هم‌رزمش شهيد آدينه‌وند به بحث و مطالعه مشغول شد.
در سال 1364 هـ . ش با شركت در كنكور سراسري دانشگاه‌ها در رشته‌ي پزشكي قبول شده و به دانشگاه اصفهان راه يافت و هم‌گام با آن دروس حوزه را نيز ادامه داد.
او عاشق كسب رضاي معشوق بود؛ دانشگاه نيز او را از جبهه باز نداشت چرا كه دانشگاه واقعي را در جبهه‌هاي نبرد مي‌دانست؛ لذا اين بار نيروهاي لشكر امام حسين (ع) متشكل از بسيجي‌هاي اصفهان در جزيره‌ي مجنون در يك مأموريت و در جبهه‌ي فاو در مأموريت ديگر در ميان ياران راستين حجت‌بن‌الحسن (عج) حضور يافت. وي با وجود جراحت پا و با اين كه چند بار تحت عمل جراحي قرار گرفته بود، اما هيچ‌گاه از تلاش باز نايستاد و در سنگرهاي دانشگاه، حوزه و جبهه‌هاي حق عليه باطل به كسب فيض و تزكيه‌ي نفس پرداخت.
پس از شهادت برادر آدينه‌وند و حاج محمد عليم در عمليات‌هاي كربلاي 4 و 5 آن‌چنان از غم دوري ياران رنج مي‌برد كه به مشهد آنان رفته و با خون مطهرشان ميثاق مي‌بندد كه راهشان را ادامه دهد. چند ماهي از شهادت دوستان نگذشت كه وعده‌ي ديدار دلدار و وصل ياران فرا مي‌رسد و در روز نيمه شعبان ولادت منجي عالم بشريت مهدي منتظر (عج) اين سرباز آقا امام زمان (عج) در جبهه‌هاي غرب به درجه‌ي رفيع شهادت نايل مي‌آيد.

منبع:كتاب راويان عشق   -  صفحه: 86

سيدحسين هاشم‌آبادي فرزند سيدحسن در سال 1341 در روستاي هاشم‌آباد بيرجند در خانواده‌اي مستضعف به دنيا آمد. دوران كودكي را در روستا و تحصيلاتش را در بيرجند به پايان رسانيد. وي از همان اوان كودكي علاقه‌ي زيادي به نماز و قرائت قرآن داشت. به ائمه‌ي اطهار عليهم‌السلام عشق مي‌ورزيد و در مراسم عزاداري سرور و سالار شهيدان فعالانه شركت مي‌كرد.
انساني خوش‌برخورد و مهربان بود و در اولين برخورد توجه همگان را به خود جلب مي‌كرد. در زمان اوج‌گيري انقلاب اسلامي به طور شبانه‌روزي خود را وقف انقلاب كرده بود. وي در كليه‌ي راهپيمايي‌ها و تظاهرات شركت و بيزاري خود را از رژيم منحوس پهلوي نشان مي‌داد.
پس از شروع جنگ تحميلي، با عشقي كه به امام و انقلاب داشت، راهي منطقه شد. او در حالي كه به جبهه مي‌رفت كه يك كليه‌ي خود را از دست داده و از اين جهت مشكل داشت. سيدحسين سرانجام در تاريخ چهاردهم ارديبهشت‌ماه سال 1361 در عمليات بيت‌المقدس در منطقه‌ي كرخه پس از ابراز رشادت‌هاي فراوان، بر اثر اصابت تركش خمپاره در سنّ 20 سالگي به خيل عظيم شهيدان پيوست.
پيكر پاكش پس از تشييع، با شكوه خاصي در گلزار شهداي بيرجند به خاك سپرده شد.

منبع:كتاب فرهنگنامه شهداي شهرستاي بيرجند جلد2   -  صفحه: 801