بندرعباس از روزگاران‌كهن دارای نام هايی چون گامارااو، گامبارايو، گامارايو، گامبری، گمبرون، گميرون، گامرون، گمبرو، گمرو و جرون بوده است. بندرعباس درمحل يا نزديك آبادی ماهی‌گيری به نام شهرو(سورو، تهرو، توسر) قرار داشته است. در اوايل سده 8 هـ . ق، كه نام جزيره كنونی هرمز از جرون به هرمز تغيير يافت، نام جرون به شهرو داده شد. با پيشرفت هرمز، كه به گونه ای مركز تخليه كالای بازرگانی و بارگيری كشتی ها، بين جزيره هرمز و كرانه های ايران شده بود، جرون نيز اندك اندك گسترش يافت. بعدها جرون به دليل وجود خرچنگ زياد در كرانه اش « گمرو» ناميده شد. شاه عباس بزرگ صفوی، برای اين كه گمرو يا گمبرون، بزرگترين بندر ايران شود، به شركت هند خاوری امكان هايی در گمبرو، كه انگليسی ها آن را «گامبرون» می خواندند، داد. شاه عباس سپس اين شهر را به نام خود، بندر عباس خواند. بندر عباس از لحاظ جايگاه تاريخی ديرينگي زيادی دارد. تاريخ نگاران و باستان شناسان براين باورند، كه اين شهر، در دوران هخامنشی يكی از بندرهای مهم دريای پارس بوده است. در دوران اشكانی خليج فارس، از جمله بندرعباس از جايگاه ويژه ای برخوردار بوده و در روزگار ساسانی، از مراكز مهم داد و ستد و بازرگانی به شمار می رفته است. در اثر كاوش هايی كه در اسكله سازی سورو انجام گرفته، چندين سكه نقره دوران ساسانی به دست آمده است. شهر بندر عباس به دليل قرار گرفتن در دهانه و كناره خليج فارس و راه های بازرگانی وهمچنين نزديكی با تنگه مهم و استراتژيك هرمز، از لحاظ سياسی، اقتصادی و نظامی دارای اهميت است. در دوران اخير، بندرعباس به يكی از شهرهای بزرگ، مهم و استراتژيك ايران تبديل گشته و پيشرفت زيادی كرده است.
