| پانــــصد و هـــفتاد از مـــیـلاد رفـت |
|
از ربـــیـع الاولش شــد ده و هـفت
|
| در عرب این سال عـام الفـیــل بــود |
|
نـقــشـه آن ابــرهـه بـــر نـیـل بـود
|
| نـــور دیـــدی آمــنـــه در آســمـــان |
|
گشت شرق و غرب روشن ناگهـان
|
| قـصـرهـا در شـام و در بـُصری بدیـد |
|
شـاد گـردیـدش بـدان بـخـت جـدید
|
| در شـب مـیـلاد بــت هـا سـرنـگـون |
|
تـخـت چـنـدیـن پـادشه شد واژگون
|
| بـحـر سـاوه خـشـک گردید و بتافـت |
|
بیت کسری چهارده جایش شکافت
|
| پـــارســی را بــود یــک آتـشـکـــده |
|
آتــشـی روشـن بـدان از ده ســده
|
| نــام احـمـد چــون بـشد انـدر بـرش |
|
خاک خاموشی نشستی بر سرش
|
| آمــنـــه آورد فــــرزنـــدی یــتـــیــم |
|
شـد مَلـک انـدر فـلـک او را نــدیـم
|
| جـد او عـبـدالـمـطـلـب چـون شنیـد |
|
ذبــح قـربـانـی نـمـودش آن سـعید
|
| شکـر کـرد و حـمـد مـحـمود نــعیـم |
|
شــد بـــر او الـهــام از ربِّ عـلـیــم
|
| چـون ستوده هست ایـن طفل یتـیم |
|
نـــام احــمــد را مـحـمـد می بریم
|
| او سه روز از مادرش چون شیر خورد |
|
آمـنـه او را بــه یــک دایـــه سـپـرد
|
| پـس سـه مـاهـی را ثـُوَیبه شیر داد |
|
احــمــد او را روز خــیــبــر کـرد یـاد
|
| چـهـار مـاهـی از تـولـد چون گذشت |
|
دایـه ای دیـگر به دامن او نشست
|
| آن حـلـیـمــه بـــود از اقــوام سَـعـد |
|
از یـتـیـم او رخ گرفتش همچو جعد
|
| چـــون نـدادنــدش صـبــیّ دیـگــری |
|
عـلـتــش هــم بـــود او را لاغــری
|
| گـفـت شـویـش را کـه آن طفل یتیم |
|
مـی بـریـمـش تـا کنـد لطفی کریم
|
| حـدس او صـائـب بـشد از لطف حق |
|
زنـدگـی هـر روز بـهــتـر از سـبــق
|
