اثر حق‌گویى در قیامت
گاهى ممكن است هجوم باطل و فرهنگ‌هاى شیطانى به یك فرد یا به یك خانواده یا به یك جامعه میان آنان و حق جدایى اندازد، و پس از مدتى حق را از یاد آنان ببرد، یا ممكن است ستمگرى براى ارضاى هوا و هوس خود زمینه‌اى فراهم آورد كه سبب پنهان ماندن حق شود. در چنین پیش آمدهایى بر مؤمن واجب است حق را اظهار كند و نقاب از چهره حقیقت بركشد تا بى خبرى یا بى خبرانى از خواب بیدار شوند، یا گمراهى یا گمراهانى هدایت گردند، یا واقعیتى از اسارت نجات یابد و باطلى كوبیده شود و ملتى از خطر وسوسه‌ها و اغواگرى‌هاى اهل باطل برهند.
در این موارد اگر حق‌گو احساس كند كه با گفتن حق و اظهار حقیقت، تلخى و دشوارى و زیان و خسارت ـ هر چند سنگین و قابل توجه ـ به او وارد مى‌شود باز هم به فرموده پیامبر اسلام باید حق را بگوید و از اظهار حقیقت امتناع نورزد .
حق‌گویى چراغ دین را در میان مردم روشن نگاه مى‌دارد و تكالیف و وظایف الهى را به مردم مى‌رساند و یاران شیطان را ضعیف و ناتوان مى‌نماید و به یاران خدا اضافه مى‌كند و به آنان قدرت و نیرو مى‌بخشد .
در این زمینه روایات بسیار مهمى از پیامبر و اهل بیت بزرگوارش در كتاب‌هاى معتبر حدیث آمده كه به برخى از آن روایات اشاره مى‌شود .
رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:
«أتقَى النّاسِ مَن قَال الحَقَّ فِیمَا لَه وَ عَلیهِ (1)؛ پرهیزكارترین مردم كسى است كه در آنچه به سود او و زیان اوست حق بگوید.»
حضرت امام باقر (علیه السلام) فرمود:
«قُلِ الحَقَّ وَ لَو عَلى نَفْسِكَ(2)؛ حق بگو، گرچه به زیان خودت باشد.»
حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«ثَلاَثَةٌ هُمْ أقرَبُ الخَلْقِ إلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَومَ القِیامَةِ حَتّى یَفرُغَ مِنَ الحِسابِ ... وَ رجلٌ قَال الحَقِّ فِیما عَلَیهِ وَ لَه(3) ؛ سه نفرند كه نزدیك‌ترین خلق به خداى عز و جل در قیامت‌اند تا حساب پایان پذیرد ... و یكى از آنان مردى است كه در آنچه به زیان و سودش بود حق گفته است.»
و نیز آن حضرت فرمود:
«إنَّ مِن حَقِیقَةِ الإیمانِ أنْ تُؤثِرَ الحَقُّ وَ إن ضَرَّكَ عَلَى البَاطِل وَ إن نَفَعَكَ(4)؛ به راستى از حقیقت ایمان است كه حق را گرچه به تو زیان رساند بر باطل ترجیح دهى گرچه به تو سود رساند.»
رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:
«أفضلُ الجِهادِ كَلمةُ حقّ عِندَ سُلطان جائِر(5) ؛ برترین جهاد، بیان حق نزد پادشاه ستمكار است.»
پی‌نوشت‌ها:
1 ـ صحیفة الرضا، 91، باب الزیادات، حدیث 24/ بحار الانوار، 68/ 288، باب 56، حدیث 15.
2 ـ من لا یحضره الفقیه، 4/177، باب الوصیة من لدن آدم، حدیث 5403/ بحارالانوار، 71 / 157، باب 10، حدیث 2.
3ـ امالى صدوق، 358 ، المجلس السابع و الخمسون، حدیث 6/ بحار الانوار، 72/ 26، باب 35، حدیث 7 .
4 ـ المحاسن، 1/ 205، باب 5، حدیث 57/ بحار الانوار، 67 / 106، باب 48 ، حدیث 2 .
5 ـ عوالى اللآلى، 1/432 ، المسلك الثالث، حدیث 131/ كنز العمال، 15/923 .
منبع:
کتاب زیباهای اخلاق، حسین انصاریان، ص 187 .
