امام علی علیه السلام
ـ في كِتابِهِ إلَى الأَشعَثِ بنِ قَيسٍ عامِلِ أذربيجان ـ: إنَّ عَمَلَكَ لَيسَ لَكَ بِطُعمَةٍ، و لكِنَّهُ في عُنُقِكَ أمانَةٌ و أنتَ مُستَرعىً لِمَن فَوقَكَ، لَيسَ لَكَ أن تَفتاتَ في رَعِيَّةٍ و لا تُخاطِرَ إلّا بِوَثيقَةٍ و في يَدَيكَ مالٌ مِن مالِ اللّهِ عَزَّ وجَلَّ، و أنتَ مِن خُزّانِهِ حَتّى تُسَلِّمَهُ إليَّ ... .
ـ در نامه اش به اشعث بن قيس، كارگزار آذربايجان ـ: كارى كه بر عهده توست، طعمه [و دكانى] براى تو نيست؛ بلكه امانتى است بر گردن تو، و تو از جانب مافوقِ خود، به نگهدارى از آن گماشته شده اى. تو حق ندارى دركار مردم، خودسرانه عمل كنى و خودت را به مخاطره بيفكنى، مگر آن كه حجّتى داشته باشى. آنچه در اختيار توست، مالى از اموال خداوند عز و جل است و تو از خزانه دارانش هستى تا آن را به من تحويل دهى.
نهج البلاغة : الكتاب ٥
