امام علی علیه السلام :
إنَّ للّهِِ عِبادا كَمَن رَأى أهلَ الجَنَّةِ فِي الجَنَّةِ مُخَلَّدينَ، وأهلَ النّارِ فِي النّارِ مُعذَّبينَ ... أمَّا اللَّيلَ فَصافّونَ أقدامَهُم، تَجري دُموعُهُم عَلى خُدودِهِم، يَجأَرونَ إلى رَبِّهِم : رَبَّنا رَبَّنا، يَطلُبونَ فَكاكَ رِقابِهِم .
خداوند ، بندگانى دارد كه همچون كسى هستند كه به چشم خود ديده اند كه بهشتيان ، در بهشتْ جاويدان اند و دوزخيان ، در دوزخْ عذاب مى كشند ... شب ها به پا مى خيزند و در حالى كه اشك هايشان بر گونه هايشان جارى است ، به درگاه پروردگارشان زار مى زنند و «خدايا، خدايا!» مى گويند و آزادى خويش [از عذاب الهى ]را مى طلبند.
تاريخ دمشق : ج ۴۲ ص ۴۹۳
