آستان مقدس امامزاده سیدمحمد (علیه السلام) ـ مراغه

بنا به اظهارات اهالي كه از اجداد خود نقل مي كنند امامزاده سیدمحمد (علیه السلام) نوه ششم جناب جعفر طيار (علیه السلام) و از نوادگان حضرت اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب (علیه السلام) است.
آنطوركه ازكتب انساب برداشت مي شود به احتمال قوي شخصيت مدفون در اين بقعه عطاءالله بن عبدالله بن عبدالطيف بن لطف الله بن فضل الله بن محمد بن حمزه بن ابوالهول بن حمزه بن سراهنگ بن زيد بن علي بن عبدالرحمن الشجري بن القاسم بن الحسن بن زيد بن الامام الحسن (علیه السلام) باشد که از علما و دانشمندان به شمار مي رفت و نوادگان او قضاوت شهر ري و مراغه را برعهده داشته اند. اين همان شجره نامه اي است كه علامه نسابه ضامن بن شدقم به آن اشاره داشته است .
مؤلف كتاب الشجرة الطيبه با حذف نام عبدالطيف از سلسله نسب وي، او را در كتابش ذكر نموده است. اكثر اولاد و نوادگان اين سيد جليل القدر از سادات بزرگوار و از علماء كرام و از قضات شهرهاي قزوين، سلطانيه و گيلان بوده اند و آنچه از تاريخ اين خاندان مشهود است، آنها در مناطق آذري زبان شهرهاي ايران من جمله قزوين، زنجان، آذربايجان و اردبيل سكني داشته‌اند. با اين حال از تاريخ تولد و وفات او در منابع موجود ذكري به ميان نيامده است گمان مي رود كه وي از دانشمندان و از سادات قرن ششم هـ.ق باشد. زيرا به طور حتم، جد اعلاي او زيد بن علي بن عبدالرحمن الشجري در طبرستان به همراه فرزند خود يحيي به سال 255 الي 265 ق از همراهان حسن بن زيد داعي بود و در اين شهر سكني داشته اند و اگر بنا به قول علماي انساب هر سه نسل را يكصد سال محاسبه كنيم، از آنجائيكه پس از زيد، ده نسل از اين خاندان باقي مي ماند كه معادل 330 سال است و تاريخ 585 يا 590 هـ.ق بدست مي آيد كه اين همان ماده تاريخ و يا سال تاريخ و وفات اين امامزاده واجب التعظيم است.

 

السَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا السَّیِّدُ الزَّکِیُّ، اَلطّاهِرُ الوَلِیُّ، وَالدّاعِی الحَفِیُّ؛ اَشهَدُ اَنَّکَ قُلتَ حَقّاً، حَقّاً، وَنَطَقتَ حَقّاً وَصِدقاً، وَدَعوتَ اِلی مَولایَ وَمَولاکَ، عَلانِیَةً وَسِرًّا، فازَ مُتَّبِعُکَ، وَنَجا مُصَدِّقُکَ، وَخابَ وَخَسِرَ مُکَذِّبُکَ، وَالمُتَخَلِّفُ عَنکَ، اَشهَد لی بِهذهِ الشَّهادَةِ، لِاَکونَ مَنَ الفائِزینَ بِمَعرِفَتِکَ وَطاعَتِکَ، وَتَصدیقِکَ وَاتِّباعَکَ، وَالسَّلامُ عَلَیکَ یا سَیِّدی وَابنَ سَیِّدی. اَنتَ بابُ اللهِ المُؤتی مَنهُ، وَالمَأخوذُ عَنهُ، اَتَیتُکَ زائِراً، وَحاجاتی لَکَ مُستَودِعةً، وَها اَنَا ذا اَستَودِعُکَ دینی وَاَمانَتی، وَخَواتیمَ عَمَلی، وَجَوامِعَ اَمَلی اِلی مُنتَهی اَجَلی، وَالسَّلامُ عَلَیکَ وَرَحمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُه. سلام بر تو ای آقای پاک و پاکیزه و سرور من و ای دعوت کننده (به حق) به مهربانی، گواهی دهم که تو حق گفتی و به حق و راستی سخن کردی و (مردم را) آشکارا و نهان بسوی مولای من و مولای خودت دعوت فرمودی رستگار شد پیرو تو و نجات یافت تصدیق کننده ات و نومید و زیانکار شد تکذیب کننده ات و آنکس که با تو مخالفت کرد گواه باش برای من این گواهی را تا من بوسیله معرفت و اطاعت تو و تصدیق و پیروی کردنت از زمره رستگاران باشم و سلام بر تو ای آقای من و ای فرزند آقای من توئی درگاه خدا که از آن درآیند و (معالم دین را) از آن بگیرند آمده ام به درگاهت برای زیارت و حاجت های خود را به تو سپرده ام و من اکنون به تو می سپارم دینم و امانتم و سرانجام کارهایم و همه آرزوهایم را تا پایان عمرم و بر تو باد سلام و رحمت خدا و برکاتش.