بچه های این دور و زمانه یا از دیوار راست بالا می روند یا دیوار نرم افزاری رایانه ها را می شکنند.

به جای دویدن و بازی کردن، مدام کلیک می کنند. حالا بیایید سری بزنیم به وقت های خالی بچه های قدیم. زمانی که سه ماه تعطیلی مهنی نداشت یا اگر داشت کسی به سراغ کلاس ژیمناستیک و فیلمبرداری و کارگاه قصه نویسی نمی رفت.

بازی کامپیوتری هم که اصلاً بچه ها توی کوچه های خاکی که اغلب به بیابان و تپه های وسیع می رسید، بازی می کردند. بازی هایی که تمام خرجش یک تکه چوب یا سنگ، پارچه های کهنه و خلاصه چیزهای دورریختنی خانه بود.

اگر به گفته های من شک دارید نام چند بازی و روش اجرای آن ها را بخوانید تا مطمئن شوید.

زوو

در این بازی از دو گروه، یکی داخل محوطه و دیگری پشت خط تعیین شده قرار می گیرند و تک تک پس از نفس گیری با کشیدن کلمه  «زووو» وارد زمین شده و سعی می کنند اعضای گروه مقابل را با تماس دست بزنند و با خارج کردن آن ها از دور مسابقه، به سلامت به جای خود باز گردند. در مقابل بازیکنان داخل زمین هم سعی در گرفتن او و متوقف کردن صدایش دارند. تیم برنده تصمیم می گیرد که کدام گروه داخل زمین باشد.

به طور حتم افرادی بهتر بازی می کنند که هوای بیشتری در سینه حبس کرده اند و سریع عمل می کنند.

هفت سنگ

همان طور که از اسمش پیداست با روی هم گذاشتن هفت تکه سنگ صاف از بزرگ به کوچک بازی شروع می شود.

یک گروه محافظ آن و گروهی که حامل یک توپ کوچک اما محکم هستند، سعی در فرو ریختن ستون سنگی دارند. وقتی این اتفاق می افتد، محافظان توپ را می یابند و آن را مخفی می کنند و به دنبال برنده ها می دوند. از طرفی گروه مقابل سعی می کند هفت سنگ را دوباره بچینند و برنده بازی بشود. البته روش های دیگری هم وجود دارد که شبیه به هم است.

قدیم برای ساخت توپ از تکه های لاستیک یا پارچه استفاده می کردند و با نخ آن ها را محکم می بستند.

 لی لی

لی لی بازی ای بود که همه ی دختران آن را می شناختند و این شاید به دلیل کم بودن بازی های دخترانه بود. با گچ یا چوب روی زمین جدولی به شکل صلیب با شش خانه رسم می شود. بعد از شماره گذاری از پایین آن، یک سنگ داخل خانه ای پرتاب می کنند و بازیکن با یک پا از آن خانه شروع به پریدن به خانه های بعدی می کند و سنگ را به همراه خود و به ترتیب شماره حرکت می دهد.

اگر سنگ روی خط یا خارج از جدول سر بخورد، بازیکن سوخته است و نوبت نفر بعد است.

ایست

در داخل محوطه دایره شکلی یک نفر توپ به دست می ایستد و با شروع بازی توپ را چندین متر به طور عمودی به سمت بالا پرتاب می کند. در این فاصله دیگر بازیکنان با دور شدن از او، جای مناسبی را در داخل زمین انتخاب می کنند. هنگامی که توپ به دست پرتاب کننده می رسد، می گوید:«ایست» و همه در جای خود بی حرکت می مانند و او با نشانه گیری بازیکنان را هدف قرار می دهد.

اگر توپ به کسی برخورد کند بازنده است و باید توپ را در نوبت بعد پرتاب کند و اگر توپ از زمین خارج شد یا به کسی برخورد نکرد همان شخص دوباره گرگ است و بازی تکرار می شود. بازی های بعدی را در قسمت دوم نگذاریم بازی ها فراموش شود بخوانید.

نگذاریم بازی ها فراموش شوند (2)

بچه های این دور و زمانه یا از دیوار راست بالا می روند یا دیوار نرم افزاری رایانه ها را می شکنند. به جای دویدن و بازی کردن، مدام کلیک می کنند. حالا بیایید سری بزنیم به وقت های خالی بچه های قدیم.

زمانی که سه ماه تعطیلی معنی نداشت یا اگر داشت کسی به سراغ کلاس ژیمناستیک و فیلمبرداری و کارگاه قصه نویسی نمی رفت. بازی کامپیوتری هم که اصلاً. بچه ها توی کوچه های خاکی که اغلب به بیابان و تپه های وسیع می رسید، بازی می کردند. بازی هایی که تمام خرجش یک تکه چوب یا سنگ، پارچه های کهنه و خلاصه چیزهای دور ریختنی خانه بود. اگر به گفته های من شک دارید نام چند بازی و روش اجرای آن ها را بخوانید تا مطمئن شوید.

تیله بازی

این بازی دو یا سه نفره است. وسیله ی مورد نیاز این بازی چند عدد تیله است. در ابتدا یک نفر تیله ها را در دست می چرخاند و به زمین می ریزد. بعد از این که تیله ها روی زمین ریخته شد، نفر بعدی باید یک تیله را انتخاب کند و سعی کند بدون اینکه به بقیه تیله ها برخورد کند، آن را از وسط دو تیله رد کند. بعد از رد شدن تیله نوبت نفر بعدی می رسد که بازی را انجام دهد. همین طور بازی ادامه پیدا می کند. تا این که هر کسی که می سوزد از بازی کنار می رود و در آخر برنده مشخص می شود.

گل یا پوچ

این بازی به صورت گروهی انجام می شود. در ابتدا دو نفر یار کشی می کنند و به نسبت بازی کنان هر گروه به چند نفر تقسیم می شود. به قید قرعه گل در دست یکی از گروه ها قرار می گیرد. گروهی که گل در دستشان است، به عقب برمی گردند و گل را در درون دست یکی از اعضا قرار می دهند.(گل ممکن است یک نخود یا یک سنگ کوچک باشد که نباید از لای مشت معلوم باشد.)

 اعضای گروه دستشان را مشت می کنند بطوریکه معلوم نباشد گل در دست کدام یک از آنان است. گروه مقابل باید حدس بزنند که گل در دست کدامیک از نفرات گروه مقابل است. با گفتن «پوچ» و زدن به دست حریف، به او می گویند که دستش را باز کند و گل در دست او قرار ندارد. اگر توانستند گل را پیدا کنند که این بار نوبت آن هاست که گل را قایم کنند ولی اگر نتوانستند گل در دست همان گروه قبلی می ماند و به همین صورت بازی ادامه پیدا می کند. در آخر بازی هر گروهی که بیشتر گل در دستشان بوده است برنده می شود.

وسطی

این بازی هم به صورت گروهی انجام می شود. دو نفر یار کشی می کنند و دو گروه مشخص می شود. بعد با قید قرعه مشخص می شود که توپ در دست کدام گروه قرار می گیرد و کدام گروه باید به وسط زمین برود. گروهی که توپ را در دست دارند باید یکی از اعضای گروهی که وسط قرار دارد را نشانه گیری کرده و او را بزند. گروهی که وسط قرار باید سعی کند با فرار از توپ، مورد اصابت توپ قرار نگیرند، که اگر توپ به آن ها بخورد از بازی خارج می شوند.

در این بازی «بلُ گرفتن» یکی از زرنگی های اعضای گروهی که در وسط قرار دارد است. اگر توپ به زمین نخورد و گروهی که وسط هستند بتوانند توپ را بگیرند به طوری که از دستشان به زمین نیفتد «بل» گرفته اند و می توانند انتخاب کنند که یا یکی از یارهایی که سوخته است به زمین وارد شود یا اینکه اگر توپ به آن ها خورد نسوزند.

وقتی که همه اعضای گروه سوختند و به بیرون رفتند و یک نفر بیشتر وسط نماند، اگر تا 10 ضربه ی توپ به او نخورد، می تواند یکی از اعضای گروه را دوباره وارد بازی کند، اگر هم سوخت که جای دو گروه عوض می شود و بازی ادامه پیدا می کند. ادامه را در قسمت بعدی بخوانید. 

نگذاریم بازی ها فراموش شوند.(3)

خرس وسط

این بازی به صورت گروهی انجام می شود. در این بازی یک نفر باید به عنوان خرس معرفی شود. همه دور هم می ایستند و تک می آورند. هر کس که تک آورد باید به عنوان خرس در وسط بایستد.

بقیه هم به دو دسته تقسیم می شوند و هر دسته در یک طرف خرس می ایستد. تک تک باید توپ را پرتاب کنند و خرس باید سعی کند که توپ را بگیرد. خرس توپ هر کسی را که گرفت، او باید به عنوان خرس در وسط بایستد و همین طور بازی ادامه پیدا می کند.

عمو زنجیر باف

در این بازی چند نفر باید دستان هم را در دست بگیرند تا دایره ای بسازند. این بازی معمولاً توسط بچه های کوچک تر اجرا می شود. بچه ها با هم می چرخند و یک نفر این شعر را می خواند و بقیه باید به او جواب بدهند:« عمو زنجیر باف» «بله» «زنجیرِ منو بافتی؟» «بله» « پشت کوه انداختی؟» «بله» «بابا اومده» «چی چی آورده» «نخودچی کشمش» «با صدای چی؟»

آن کسی که شعر را می خواند نام یک حیوان را می برد، مثلاً کلاغ و بقیه صدای کلاغ را درمی آورند. «قار قار، قار قار»

بالا بلندی

در این بازی هم یک نفر باید به عنوان گرگ معرفی شود. باز هم باید هر کسی که تک بیاورد نسبت به بقیه یا با کشیدن قرعه گرگ معرفی می شود. گرگ باید سعی کند بقیه را بگیرد. اعضای بازی باید وقتی گرگ به آن ها نزدیک شد، در یک جایی بالاتر از زمین بایستد تا گرگ نتواند او را بگیرد.

وقتی که گرگ از او دور شد می تواند از سطح بالاتر از زمین پایین بیاید و بازی را ادامه بدهد. گرگ هر کدام از اعضای بازی را که بگیرد. او می سوزد و باید جای گرگ را بگیرد و همین طور بازی ادامه پیدا می کند.

 در گوشی

در این بازی همه ی بچه ها در یک صف می نشینند و نفر اول صف باید یک کلمه را انتخاب کند و به صورت تند، درِ گوش بغل دستی اش بگوید، نفر بعد باید یک کلمه به کلمه قبل اضافه کند و او هم به صورت تند درِ گوش نفر بعدی بگوید، همین طور بازی ادامه پیدا می کند تا این که به نفر آخر می رسد، نفر آخر باید جمله ای را که شنیده است بگوید.

نفر آخر اگر جمله را درست گفت که بازی ادامه پیدا می کند، اگر جمله درست گفته نشده بود باید تک تک برگردند عقب و بپرسند که هر کسی چه کلمه ای را شنیده است، هر کسی که کلمه را غلط شنیده بود می سوزد و از بازی حذف می شود و همین طور بازی ادامه پیدا می کند.