به گزارش خبرنگار قرآن و فعالیت‌های دینی خبرگزاری فارس، زیارت ائمه اطهار (ع) همیشه مورد تأکید روایات ما بوده و هیچ شکی در ارزش و منزلت زیارت امامان دوازده‌گانه و حتی امامزادگان نیست، اما در این بین، زیارت امام حسین (ع) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و به صورت ویژه مورد تأکید قرار گرفته و لو اینکه توأم با گرفتاری‌هایی باشد که اگر به کتاب کامل الزیارات مراجعه شود بسیاری از این احادیث یافت خواهد شد.(۱)
در این میان زیارت اربعین از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، به نحوی که از نشانه‌های شیعه شمرده شده، تعبیری که در مورد زیارت هیچ یک از ائمه اطهار (ع) وجود ندارد.
روایت امام عسکری (ع) درباره زیارت اربعین و نشانه‌های مؤمن
امام حسن عسکری (ع) در این باره فرمودند: «علامات المؤمن خمس، صلاة الخمسین، و زیارت الاربعین، والتختّم فی الیمین، و تعفیر الجبین، و الجهر ببسم الله الرحمن الرحیم»: نشانه‌های انسان مؤمن پنج تاست: ۵۰ رکعت نماز روزانه (نمازهای واجب و نافله)، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، پیشانی بر خاک نهادن و بسم الله الرحمن الرحیم را بلند گفتن».(۲)
زیارتی که سال‌هاست مردم با شور و حرارت بسیار در اربعین انجام می‌دهند. به راستی که این شور و حال زیارت در این روز و جمعیت گسترده مردم به خواست و هدایت پروردگار متعال صورت گرفته و چنین گردهمایی در تاریخ بشر و بر روی کره زمین بی‌سابقه است. اجتماعی خاص و منحصربه‌فرد، با هدفی معنوی و الهی که نظیری را برای آن در هیچ نقطه‌ای از دنیا نمی‌توان یافت.
چرا زیارت اربعین به صورت پیاده تأکید شده است؟/ ماجرای کسب هزاران پاداش در یک سفر
در این بین زیارت امام حسین (ع) به صورت پیاده از تأکید بیشتری برخوردار می‌باشد و روایاتی خاص از ائمه اطهار (ع) در این رابطه وارد شده و در آن مردم را ترغیب کرده‌اند که به صورت پیاده به زیارت بروند. به طور مثال «حسین بن ثُوَیْر» نقل می‌کند که امام صادق (ع) فرمود: «ای حسین! به درستی که هر کس از خانه‌اش به قصد زیارت قبر حسین بن علی (ع) خارج شود، اگر پیاده باشد، با هر قدمی، حسنه‌ای برایش نوشته شده و گناهی از او پاک می‌شود».(۳)
حضرت در حدیث دیگری فرمودند: «هر کسی پیاده به زیارت قبر حسین (ع) برود، خداوند برای هر قدمی هزار حسنه نوشته و هزار گناه از او پاک می‌کند و رتبه‌اش هزار درجه بالا می‌رود».(۴)
پیاده‌روی اربعین مانور آمادگی مردم برای ظهور است
جدای از ثواب اصل پیاده روی برای زیارت، پیاده‌روی اربعین مانور و نمایش آمادگی مردم برای ظهور حضرت ولی عصر (ارواحنا له الفداء) و به نمایش گذاشتن اقتدار شیعیان به جهانیان و اقامه شعائر دین و احیای دین محسوب می‌شود.
لذا زیارت اربعین مورد تأکید رهبر معظم انقلاب و مراجع عظام تقلید نیز بوده و در سخنان ارزشمندی مردم را برای رفتن به زیارت اربعین ترغیب کرده‌اند؛ به طور مثال مقام معظم رهبری (حفظه‌الله) فرمودند: «شروع جاذبه مغناطیسی حسینی در روز اربعین است، جابربن عبدالله را از مدینه بلند می‌کند و به کربلا می‌کشاند، این همان مغناطیسی است که امروز هم با گذشت قرن‌های متمادی در دل من و شما هست».
آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز بیان داشت: حضور میلیونی زائران با پای پیاده از شرق و غرب و دور و نزدیک به سوی کربلای مقدس، کنگره عظیمی است که به دنیا اعلام می‌کند راه حسین و اهداف او جاودان و فراموش نشدنی است و شهدای این راه شهدای حق و شهامت و قهرمانی هستند، خداوند آن‌ها را با اصحاب حسین محشور کند که جان خود را فدای حسین (ع) کردند و رحمت خدا بر آن‌ها و جان پاک‌شان باد.
آیت الله مکارم شیرازی درباره ضرورت توجهبه پیاده‌روی اربعین اظهار داشت: این حرکت عظیم بی‌نظیر است، سوگواران حضرت سیدالشهدا از نجف و دیگر نقاط با پای پیاده به سمت کربلای معلی در حرکت هستند و غوغای عجیبی را به‌پا کرده‌اند و باید این را حفظ کرد.
پی‌نوشت‌ها
۱- ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ۱جلد، دار المرتضویة - نجف اشرف، چاپ: اول، ۱۳۵۶ش، ص ۱۱۴- ۲۵۰.
۲- طوسى، محمد بن الحسن، تهذیب الأحکام، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۶، ص ۵۲.
۳- «یا حسین! انَّه مَنْ خَرَجَ مِن مَنزِله یرید زیارۀ قبر الحسین(ع) إِنْ کانَ مَاشِیاً کتِبَتْ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةٌ وَ مُحِی عَنْهُ سَیئَةٌ وَ إِنْ کانَ رَاکباً کتِبَتْ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةٌ وَ حُطَّ بِهَا عَنْهُ سَیئَةٌ حَتَّی إِذَا صَارَ فِی الْحَیرِ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْمُفْلِحِینَ الْمُنْجِحِینَ حَتَّی إِذَا قَضَی مَنَاسِکهُ کتَبَهُ اللَّهُ مِنَ الْفَائِزِین...» ابن بابویه، محمد بن على، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱جلد، دار الشریف الرضی للنشر - قم، چاپ: دوم، ۱۴۰۶ ق، ص ۹۱.
۴- «مَنْ أَتَی الْحُسَینَ(ع) مَاشِیاً کتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکلِّ خُطْوَةٍ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ» کامل الزیارات، ص ۱۳۳.
