در عبارات: ایشاالله، انشاالله و ان شاءالله آیا رسم الخط مهم هست یا قرائت و نیت؟ خصوصاً اگر رسم الخط عرفا صحیح باشه و این نگاه های فلسفی رو نداشته باشه.
نکته اول: إنشاء مصدر فعل أنشأ و به معناي(ايجاد کردن، به وجود آوردن، خلق کردن )است. طبق این آیه «إِنَّا أَنشأْنَهُنَّ إِنشاءً[35/ واقعه]ما آنها را آفرينش نوينى بخشيديم،» پس نوشتن(انشاءالله) العياذبالله يعني ما خداوند را ايجاد كرده ايم ولی إن در(ان شاء الله) حرف شرط و به معناي اگر و فعل شاء به معنای خواستن و مقدر كردن است این معنا را می توان در آیه 30 سوره انسان مشاهده کرد.
ان شاء الله چه به صورت متصل نوشته شود(إنشاء الله) و چه به صورت منفصل(إن شاء الله)، در هر دو صورت به یک شکل تلفظ می شود یعنی إن شاء الله تلفظ می شوند(به کسر همزه إن) و هیچکس أنشاء الله تلفظ نمی کند(به فتح همزه إن)
نکته دوم: آنچه مسلم است ما وظیفه داریم که عبارات عربی را تا جایی که برایمان مقدور هست به طور صحیح قرائت کنیم؛ چرا که تلفظ غیر صحیح حروف و کلمات می تواند معانی را نیز تغییر دهد. هر چند که ما نیت نداشته باشیم که از لفظ معنای نادرست بیان شود ولی به هر حال تلفظ غیر صحیح می تواند معنای غلط را در ذهن دیگران تداعی کند.
نکته سوم: با توجه به بیان بالا می توان این چنین بیان داشت برای تلفظ صحیح حروف نیاز هست که ما به رسم الخط صحیح نیز آشنایی داشته باشیم،
نکته چهارم: عبارت(ایشاالله) با توجه به اینکه به صورت فارسی عامیانه تلفظ می شود در عربی معنای خاصی ندارد. از این رو معنای که به خاک سپردن از آن بدست نمی آید.
نکته پنجم: ان شاء الله چه به صورت متصل نوشته شود(إنشاء الله) و چه به صورت منفصل(إن شاء الله)، در هر دو صورت به یک شکل تلفظ می شود یعنی إن شاء الله تلفظ می شوند(به کسر همزه إن) و هیچکس أنشاء الله تلفظ نمی کند(به فتح همزه إن)
پی نوشت:
«وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ يَشاءَ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَليماً حَكيماً؛[انسان/30]و شما هيچ چيز را نمى خواهيد مگر اينكه خدا بخواهد، خداوند دانا و حكيم بوده و هست!»
منبع:
کانال نشر معارف قرآن و حدیث
تبیان
