همچنانکه مسافر صوری (ظاهری، دنیایی)، تا قوّت بدن از زاد حاصل نکند قطع راه نتواند کرد، همچنین مسافر معنوی تا به تقوا و طهارت_شرعیه ظاهراً و باطناً قیام ننماید و روح را تقویّت به آن نکند، علوم و معارف و اخلاق حمیده که بر تقوا مترتّب می‌شود و تقوا از آن حاصل می‌شود «نه بر سبیل دور» بر او فائض (دست یافتن) نمی‌گردد.
مثل این، مثل کسی است که در شب تار چراغی در دست داشته باشد و به نور آن راهی را می‌بیند و می‌رود. هر یک گام که برمی‌دارد قطعه‌ای از آن راه روشن می‌شود و بر آن می‌رود و هٰکذٰا. و تا گام برندارد و نرود روشن نشود، و تا روشن نشود نتواند رفت.
آن دیدن به منزلهٔ معرفت است و آن رفتن به منزلهٔ عمل و تقوا.
«مَنْ عَمِلَ بِمٰا عَلِمَ وَرَّثَهُ اللهُ عِلْمَ مٰا لَمْ یَعْلَمْ» ڪسی که اندوختهٔ علمی خود را به کار بندد، خدای تعالی دانش آنچه را که نمی‌داند به او عنایت خواهد کرد. (بحارالانوار، ج۹.)
منبع:
کانال تلگرامی تذکرة الاولیاء
تبیان
