گرچه آن بزرگواران، در طول عمر معصوم بوده اند؛ امّا اين به معنى محروميت آنان از كسب كمالات جديد و درجات بالاتر و يك نواختى در زندگى نخواهد بود؛ زيرا مسير تكامل به روى انسان هميشه باز است و پس از مرحله عصمت نيز، درجات بالاترى وجود دارد؛ چنان كه امام صادق(عليه السلام) درباره حضرت ابراهيم(عليه السلام)مى فرمايد: «اِنَّ اللّهَ تباركَ و تعالى اتَّخَذَ ابراهيمَ عبداً قبلَ اَنْ يَتَّخذَهُ نَبياً و اِنَّ اللّهَ اتَّخَذَهُ نبياً قَبلَ اَنْ يَتَّخِذَه رسولا و اِنَّ اللّهَ اتَّخَذَه رسولا قَبلَ اَنْ يَتَّخِذَه خليلا و اِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَه خليلا قبلَ اَنْ يَجْعَلَه اماماً، فَلماً جَمَعَ له الاشياءَ قال: «اِنّى جاعِلُكَ لِلنّاسِ اِماماً»؛ خداوند، ابراهيم را بنده (خالص) خود قرار داد پيش از آن كه او را نبى سازد، و او را نبى ساخت پيش از آن كه او را رسول خود سازد و وى را رسول خود انتخاب كرد پيش از آن كه او را خليل (دوست ويژه) خود برگزيند و او را خليل خود قرار داد پيش از آن كه او را امام و پيشوا سازد. هنگامى كه همه اين مقامات را جمع كرد، خدا فرمود: من تو را امام مردم قرار دادم.»[1]
از اين روايت به خوبى روشن مى شود كه پيامبران و امامان در عين عصمت از گناه، در راه كمالات معنوى، زندگى يك نواختى نداشته اند. انسانى كه به سوى كمال بى نهايت پيش مى رود، هر چند به كمالات بسيارى رسيده باشد، باز احساس ضعف و نقص مى كند و خواهان كمالات برتر است. براى همين زندگى معصومان، زندگى يك نواختى نبوده است.
[1]. اصول كافى، كلينى، ج 1، ص 175، نشر اسلامية.
منبع: t-pasokhgoo.ir
