امام زمان(علیه السلام) و ویژگی های او را، دوباره باید شناخت.
امامت و نقش آن را دیگر باره با دیدی عمیق تر و در گستره ای وسیع تر باید بررسی کرد.
راستی چرا عدم شناخت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) همپای شرک و جاهلیت، و تکذیب او همردیف کفر و بی ایمانی شمرده شده است؟
رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند :
« کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است ».
( میزان الحکمه، ج1، ص 37 )
رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید:
« کسی که مهدی را تکذیب کند کافر است ».
(الفتاوی الحدیثیه، ابن حجر هیثمی، ص 37 )

چرا در دعای شریفه می خوانیم:
«... خدایا حجت خویش را به من بشناسان، که اگر حجت خود را به من نشناسانی، از دینم گمراه خواهم شد ».
(اصول کافی، ج1، ص 237، ح 5 )
آیا غیر از این است که جز با شناخت امام، راه هدایت را نمی توان سناخت و جز با معرفت او، به معرفت دینی نمی توان دست یافت؟
به یقین شناخت امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) که کلید همه ی معارف وحی است، با یادگیری نامها و القاب و تاریخ ولادت و غیبت او حاصل نمی شود.
باید در حکمت نام ها و نشان های او اندیشه کرد.
باید در شگفتی های ولادت و حیات او تأمل نمود.
باید غیبت پر رمز و راز او را به بررسی نشست و عوامل و لوازم آن را با نگاهی مسئولانه جستجو کرد.
باید در کلمات و فرمایشات امام(علیه السلام) دقت کرد.
باید در نامه ها و فرامین او تدبر نمود.
باید آنچه را که سبب خوشنودی و نا خشنودی او است، باز شناخت.
باید اهداف و آرمان های او را فهمید.
این اندیشه و تأمل و بررسی و دقت و تدبر و فهم و شناخت، مقدمه ای تعهد آفرین برای اطاعتی تعبد آمبز از امام زمان(علیه السلام) است؛ و چنین اطاعتی عین اطاعت از خدا و پیامبر(علیه السلام) است که غایت ایمان و اسلام به شمار می آید.

پیروی از امام زمان(علیه السلام)

از ابعاد مهم انتظار، عمل به آیین و آداب امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. هر کس که خود را شیعه می داند باید با این کار آن حضرت را خشنود سازد و در تحقق آرمان و هدف او بکوشد.
امیرالمومنین(علیه السلام) بر فراز منبر کوفه فرمودند:
«خدایا، به راستی که ناگزیر زمینت را حجتی از جانب تو بر آفریدگانت باشد که آنان را به سوی دینت هدایت کند و علم تو را به آنان بیاموزد تا که حجتت باطل نشود و پیروان اولیایت پس از آنکه به واسطه ی او هدایتشان فرمودی، گمراه نشوند. و به آن حجت یا آشکار است و فرمانبرداری نشود، یا پنهان است و در حال انتظار. اگر شخص او در زمان هدایت مردم غایب شود، علم و آدابشان در دلهای مومنان ثابت باشد و آنان بدان عمل کنند.»1
امام صادق(علیه السلام) می فرمایند:
«براستی صاحب این امر را غیبتی باشد. پس (در آن زمان) بنده باید از خدای پروا کند و دین خود را محکم نگاه دارد.» 2

امام صادق(علیه السلام) در جایی دیگر می فرمایند: «هر که دوست دارد از یاران قائم ما باشد، باید انتظار کشد و از گناه پرهیز کند و بر اخلاقی نیکو باشد در حالی که منتظر است. پس اگر چنین کسی پیش از قیام قائم در گذرد، او را پاداشی باشد مثل پاداش کسی که قائم ما را درک کرده باشد. پس کوشش کنید و انتظار کشید؛ که گوارایتان باد ای گروه مورد رحمت! »3
صبحگاه جمعه ها
آفتاب یاد تو، ز « ندبه» های ما طلوع می کند.
آنکه شب، پس از دعا
با سرود اشتیاق و نغمه ی امید، خواب رفته است،
روز را به شوق دیدنت شروع می کند.
ای تو معنی امید و آرزو!
عشقهای پاک ، در میان خنده ها و گریه های عاشقان
پیش عصمت الهی ات خضوع می کند.

پی نوشت ها :

1. کمال الدین 1/302
2. کافی 1/235 و 236
3. غیبه النعمانی /200