پس از آنکه متوکل به وسیله ترکها و به فرماندهی باغر ترک، در سال 247 ق، در قصرش موسوم به قصر جعفری کشته و در همانجا به خاک سپرده شد، مردم با پسرش ابو جعفر محمد، معروف به منتصر بالله بیعت کردند و او را که مردی خردمند و با انصاف بود به رهبری خویش برگزیدند.
برخلاف پدرش، منتصر مردی کریم و رؤوف و عطوف و نسبت به توده ی مردم خیرخواه و از دوستداران آل علی علیه السلام بود، چنان که مردم را به زیارت مرقد امام علی علیه السلام در نجف و به زیارت امام حسین علیه السلام در کربلا تشویق و ترغیب می کرد و فرزندان فاطمه علیهاالسلام و سادات علوی را که در زمان پدرش متوکل به هیچ وجه امنیت جانی نداشتند امنیت بخشید و موقوفاتشان، از جمله فدک را که پدرش غصب کرده بود به آنها برگرداند.
ولی مدت زمان اندکی نگذشته بود که با زهر مسموم و کشته شد، وی که در سال 223 ق. در سامرا تولد یافته بود، در سال 248 ق. در همان شهر کشته و در قصر جوسق دفن شد. [1] .
پی نوشت ها:
[1] موسوعة العتبات، ج 12، ص 95.
