راهكارهاي مادرانه در تربيت فرزندمان

یک بازی جالب: جای خود را به عنوان والد با آن‌ها به عنوان کودک عوض کنیم. در نقش جدید، با آن‌ها بر سر مسائلشان گفت وگو کنیم؛ یا زمانی که اختلاف با کسی را مطرح می‌کنند از آن‌ها بخواهیم وکیل مدافع آن شخص باشند و خودمان وکیل مدافع او شویم.

از کودکی آداب گفت‌وگو را به کودکانمان بیاموزیم


از کجا شروع کنیم؟ کودکان را چگونه در فضای گفت وگو قرار دهیم؟
اصل کلی حاکم بر فضای تربیت و پرورش در همه زمینه‌ها، یادگیری مشاهده‌ای است؛ بنابراین در مورد آموزش گفت وگو نیز به نظر می‌رسد باید از خود والدین، شروع شود. اما برای واردکردن کودکان به فضای گفت وگو موارد زیر حائز اهمیت هستند:
۱. خوب گوش کردن را قاعده اصلی خانه قرار دهیم
گوش سپردن، روندی فعال است به این معنا که شنیدن تنها کافی نیست، بلکه به قدری باید توجه و تمرکز وجود داشته باشد که تمام مطالب گوینده، به خوبی فهمیده شود. آنتونی دملو می‌گوید: شنونده خوب، حتی زمانی که هیچ چیزی گفته نمی‌شود، ناگفته‌هایی می‌فهمد. گوش سپردن زمانی واقعا مؤثر خواهد بود که: بی‌قید و شرط باشد، با علاقه گوش داده شود و سعی شود از نگاه شخص گوینده به موضوع نگاه شود.
برای اینکه فرهنگ گوش دادن مناسب در خانه جا بیفتد، والدین خود باید با دقت و بدون قطع صحبت طرف مقابل (کودکان) گوش کنند و این مهارت را به فرزندان خود بیاموزند.
یک بازی جالب:
با فرزندمان قرار می‌گذاریم هر کدام به نوبت چند دقیقه (مثلا ۳ دقیقه) در مورد یک موضوع مشخص صحبت کنیم. در تمام این زمان که یک طرف صحبت می‌کند، طرف مقابل نباید هیچ صحبتی کند یا اظهارنظر کند، بلکه باید خوب گوش کند و پس از پایان وقت صحبت طرفش، هر چه را شنیده بازگو کند و هر کسی با خطای کمتری این صحبت‌ها را بازگو کرد برنده بازی است.
این بازی کمک می‌کند بچه‌ها با تمرکز بیشتری به صحبت‌ها گوش کنند و با تمرین بیشتر حتی سکوت کردن برای شنیدن را فرا گیرند.
۲. ابر قضاوت‌ها را بالای سرمان به پرواز درمی‌آوریم
هرکس در زندگی دارای تصورات و فرضیه‌های خاصی نسبت به زندگی و محیط اطراف خود است که در اثر تجربیات، آموخته ها و شنیده‌ها ایجاد شده است. علاوه بر آن، ذهن هر فرد در برخورد با پدیده‌ها دائما در حال پردازش اطلاعات بر پایه تجارب قبلی است و نتیجه این فرآیند در ارتباطات اجتماعی، قضاوت کردن در مورد هر آن چه پیش رو قرار می‌گیرد، است. بنابراین قضاوت و پیش داوری فرآیندی خودبه خودی است و نمی‌توان قضاوت نکرد. اما همان طور که مشخص است یکی از موانع مهم در ارتباطات، پیش داوری است چرا که باعث می‌شود گوش سپردن به خوبی انجام نشود و در ادامه نیز با مطرح شدن این پیش داوری‌ها، روند گفت وگو متوقف شده و به مجادله تبدیل شود. اما چگونه می‌شود مزاحمت قضاوت‌ها را در گفت وگو کم کرد؟
می‌دانیم که برداشت ما از واقعیت فقط قسمتی از آن است،‌‌ همان قسمتی که ما توانسته‌ایم ببینیم. با دانستن این مطلب و تلاش برای جست وجوی بیشتر، شاید بتوانیم برای زمانی حتی اندک پیش داوری‌ها را به حالت تعلیق درآورده و از سوی دیگر با دیدن روند تفکر در درون خودمان می‌توانیم به خوبی از قضاوت خودبه خودی بکاهیم.
در مورد کودکان، شاید به جریان انداختن این روند کمی سخت باشد، چراکه آن‌ها به خاطر نداشتن تفکر پیچیده و انتزاعی، نمی‌توانند بر روند تفکر خود کنترل داشته باشند؛ اما به دلیل پیش تجربه‌های کمتر خیلی بهتر از بزرگسالان می‌توانند قضاوت‌هایشان را به حالت معلق در بیاورند.
برای تحقق این اصل زیبا، والدین بهتر است در برخورد با خود بچه‌ها، به جای قضاوت‌های سریع، از آن‌ها بیشتر بپرسند و توضیح بخواهند و هنگامی که رویداد و اتفاقی از جانب بچه‌ها تعریف و توصیف می‌شود، توجه آن‌ها را به ابعاد دیگر ماجرا جلب کنند. تعریف برخی داستان‌ها با امکان قضاوت خود کودک یا داستان هایی که به بعد دیگری از ماجراهایی که همه می‌بینند می‌پردازد، می‌تواند برای کودکان تمرین خوبی برای پیش داوری نکردن باشد. زمانی که کودک یاد می‌گیرد خیلی سریع قضاوت نکند و بیشتر بپرسد و جست وجو کند، اختلافات با همسالانش را کمتر تجربه می‌کند و از سوی دیگر در زمینه یادگیری نیز فرصت های بیشتری به خود می‌دهد چرا که یادگرفته‌های کلیشه‌ای ذهنش را سریع بالا نمی‌آورد.
- احترام: کلید ورود به گفت‌ وگو
احترام به معنای آن است که هر کسی را در جایگاهش به رسمیت بشناسیم و حتی بتوانیم موقتا خود را جای او فرض کنیم که اگر در شرایط مشابه او بودیم چه می‌کردیم، چگونه فکر می‌کردیم و چه احساسی را تجربه می‌کردیم. وقتی احترام به این معنا میان دو یا چند نفر جریان داشته باشد، شرایط بسیار خوبی برای درک طرف مقابل، شنیدن فعال صحبت‌هایش و پیش داوری نکردن به وجود می‌آید. برای تحقق این قاعده در گفت وگو با کودکان حتی سعی می‌کنیم موقعیت برابری با آن‌ها داشته باشیم (خم می‌شویم تا قدمان هم اندازه آن‌ها شود، کنارشان می‌نشینیم و..) با توجه به حرف‌هایشان گوش می‌کنیم و از نادیده گرفتن یا اشتباه شمردن صحبت‌هایشان اجتناب می‌کنیم.

کاشکی بتونم اینجوری بشم ......
پدر و مادر حرفه‌اي
بچه‌‌ی «باعرضه» بار مي‌آورند
 نه شاگرد اول.

برايشان مهم است
 بچه راحت بتواند زیپ کاپشنش را بالا بکشد
 و بند کفشش را ببندد.
وقتی سر جلسه‌‌ی امتحان، خودكارش ننوشت
 اشكش در نيايد و راهی پیدا کند.

 ميوه‌هايي كه مادر برايش مي‌گذارد، توي كيفش نگندد.

 وقتي معلمش یا ناظمش
 دنبال داوطلبی می‌گردند
زير ميز قايم نشود.

غذا خوردنش كه تمام شد
دل آدم به‌هم نخورد از ديدن ظرف غذايش.

وقتي بزرگتري خواست
 از او سوال‌هاي اضافی بپرسد
 راحت بپيچاندش.

وقتي تلويزيون نگاه می‌کند
 انگشتش نيم‌متر توی حلقش فرو نرود.

 پدر و مادر حرفه‌اي
يك‌جوري با بچه‌اش حرف مي‌زند
 كه بچه، جواب دروغ نمی‌دهد.

اگر بچه ویرش گرفت در حمام آواز بخواند و صدايش را رها کند،
 پدرش توي ذوقش نمی‌زند
 که «چه خبرته!».

 وقتي یک بچه‌‌ی دیگر خواست توپش را به زور بگيرد
او ندهد، بهش حالي كند با زور نمي‌تواني، اما اگر دوست داري،
 باهات بازي مي‌كنم.

وقتی چیزی به نظرش نامعقول آمد
 به هر که می‌خواهد باشد، اعتراض می‌کند.

 اینها بچه‌‌ی باعرضه بار مي‌آورند
 تا به خاطر نيم‌ نمره‌ امتحانی
 جلوي ميز معلم
 عجز و التماس نكند.
والدین گرامی اگه دوست دارید فرزندانی عالی داشته باشیدکه هیچ وقت به سمت اعتیاد،انواع بزهکاریهای اجتماعی و روابط نامشروع نرن ، حتما به راهکارهای زیر عمل کنید

1_همیشه فرزندت را با عنوان های محترمانه و عاطفی چون آقا، خانم و...صدا بزن
نرگس خانم، علی آقا، عزیز گلی مامان، فرشته کوچولوی من و...

2-حداقل روزی یکبار به فرزندت این جمله رادبگو: عزیز دلم من به وجودت افتخار میکنم.

3-به فرزندت بیشتر از یک مهمان احترام بگذار و برای شخصیتش ارزش قائل باش.

4-به فرزندت اعتماد کن تا هر چه را تو دوست نداری هیچ گاه انجام ندهد

5-قبل از همه چیز اختلافات خود را با همسرت در روشهای تربیتی رفع کن

6-بیشتر برای فرزندت و حرف زدن با او وقت بگذار و کمتر از کودک زیر هفت سالت دور باش

7-جلوی فرزندت رابطه ات با همسرت از همیشه بهتر باشد.

8-فرزندت را از صمیم قلب دوست بدار و این دوست داشتنت را همیشه ابراز کن

9-از سه سالگی به بعد کم کم مسئولیت های فرزندت را به خودش واگذار کن

10-سعی کن رابطه ی خود و خانواده ات را با خدا و دین مستحکمتر کنی.فرزندان دیندار و با عقیده کمتر مسیر زندگی را به سمت کارهای خلاف کج می کنند

11-اشتباهات فرزندت را ببخش و به او فرصت بازگشت بده تا محرم اسرارش باشی (حتی گاهی فرصت اشتباه کردن و ریسک کردن به اوبده)

12-هر روز با کودکت بازی کن.گاهی در میان بازی بلند بلند بخندید.

13-روزهای مشخصی را صرف پیاده روی بافرزندت کن

14-برای فرزندت مصداق واقعی صداقت.امانت داری.کنترل خشم و وفای به عهد باش


ارسال به تمامی مامان و باباهای پردغدغه و مهربون.
التماس دعا

جملاتی که باید به فرزندان خود بگوییم

من پشت تو ایستاده ام، من به تو ایمان دارم، گوشم به حرفهای تو است. ۴۲ جمله مهم که والدین با گفتن آن‌ها می توانند فرزندانی با اعتماد به نفس و قوی پرورش دهند

والدین معمولا به فرزندان خود عشق می ورزند، اما گاهی اوقات در میان مشغله‌های روزمره شان، طرز صحبت خود را با کودکان به اندازه کافی نمی سنجند. باید در نظر داشت که جملاتی که روزمره با کودکان خود صحبت می کنیم، تاثیر مستقیمی در طرز رفتار و ماهیت درون آنها در آینده می گذارند.
میشل هورتون، روزنامه نگار و بنیانگذار یک سایت مشهور (برنده چند جایزه) در رابطه با راهنمایی مادران، لیست ۴۲ جمله که با گفتن و یادآوری آنها می توانید کودکانی با اعتماد به نفس بالا پرورش دهید، را ذکر می کند.

۱. مهم نیست عصبانی هستی! می توانم به آرام کردنت کمک کنم.
۲. مهم نیست ناراحتی! همیشه در کنارت هستم.
۳. مهم نیست که احساس نا امیدی می کنی! این احساس را من هم می شناسم.
۴. همه چیز خوبه.
۵. تو را آنگونه که هستی، دوست دارم.
۶. برایم اهمیت داری.
۷. گوشم به حرفهای تو است.
۸. من اینجا هستم.
۹. تو لازم نیست به فکر خوشحالی و رضایت من باشی.
۱۰. احساس منفی کنونی تو، موقتی است.
۱۱. من احساساتت را می توانم درک کنم، قضاوتت نمی کنم.
۱۲. بله، هنگام بازی، تماشایت می کنم.

۱۳. بله، دوست دارم در حین بازی به تو ملحق شوم.
۱۴. بله، دوست دارم در کنارت بخوابم.
۱۵. باعث می شوی لبخند بزنم.
۱۶. به تو اطمینان دارم.
۱۷. به تو ایمان دارم.
۱۸. قادر هستی این کار را انجام دهی.
۱۹. هیچ شخصی کامل نیست.
۲۰. عشق ما هر دو نسبت به یکدیگر، بی‌همتا است.
۲۱. ازت متشکرم.
۲۲. به تو افتخار می کنم.
۲۳. خوشحالم که در کنارم هستی.
۲۴. اشتباه کردن، امری طبیعی است.
۲۵. عجله نکن.
۲۶. قوی هستی.
۲۷. افتخار می کنم که مادرت هستم.
۲۸. شجاع هستی.
۲۹. می بخشمت.
۳۰. بغضت را خالی کن، گریه کن.
۳۱. همیشه به تو فکر می کنم.
۳۲. امروز دلم برایت تنگ شد.
۳۳. می توانی عقیده ات را تغییر دهی.
۳۴. می توانی درخواست کمک کنی.
۳۵. به حرف‌هایت گوش می دهم.
۳۶. به تو نگاه می کنم.
۳۷. از تو پوزش می خواهم.
۳۸. زندگی‌ام را بهبود می بخشی.
۳۹. توانایی‌هایت زیاد است.
۴۰. تو با ارزشی.
۴۱. قابل توجه هستی.
۴۲. همان طور که هستی، همیشه دوستت دارم.

ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻥ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﻧﮑﻨﯿﺪ !!
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯿﺮﻩ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﯿﺮﯼ ﻣﺪﺭﺳﻪ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ﺩﮐﺘﺮ ﻣﯿﺸﯽ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﯿﺸﯽ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯿﺸﯽ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ...
ﺑﺰﺭﮒ ﻣﯿﺸﯽ ...
ﮐــﻮﺩﮐــ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﮐـــﻮﺩﮐــﯽ ﮐﻨـــﺪ !

دکتر هلاکویی:

هر وقت سر فرزندتون داد زدید انگار بهش چاقو زدید.
هیچ پدر و مادری حق ندارند حتی یکبار هم از فرزندشون عصبانی بشن همونطور که از پلیس هر چقدر هم عصبانی بشید هیچ کار نمیکنید چون میدونید اجازه ندارید و نمیخواید تاوان عصبانیتتون رو بپردازید اما حاضرید فرزندتون رو تنبیه کنید سرش داد بزنید و بعدا در نوجوانی در زندان دنبالش بگردید با دربدر دنبال ترک اعتیادش باشید یا دنبال پزشکی باشید تا آسیبها و افسردگی شو درمان کنید.
به جای این که ماشینتون رو هل بدید و رنج ببرید و رنج بدهید و آخرش به هیچ جا نرسید رانندگی یاد بگیرید.
 

دکتر هلاکویی:

تا هجده سالگی روزی پنجاه بار به جا به موقع به فرزندتون بگید تو خوبی (نه تو باهوشی، تو خوشگلی، تو زرنگی، تنها بگید تو خوبی). روزی یکبار بهش بگویید نمی دونید تا بفهمه ندونستن بد نیست و حداقل هفته ای یکبار ازش معذرت بخواید تا بدونه تنها او نیست که کار اشتباه میکنه
!!!
 این پیام برای دوستانی که بچه کوچک دارند عالی است :
راه های نگهداشتن عزت نفس در کودک:

1-شب هر کاری دارید کنار بزارید و برایش قصه بگید.

2- اشتباهاش رو راحت ببخشید

3- خوبیهاشو بزرگ کنید

4- به حرفاش خوب گوش بدید

5- بی دلیل بغلش کنید و ببوسید

6- مقایسه ش نکنید

7-" اگه نکنی وای بحالت" رو نگید

8- گاهی باهاش کارتونایی که دوست داره ببینید

9- بهش نگید" تو دیگه بزرگ شدی بچگی نکن"

10-اگر اشتباه کردید راحت عذرخواهی کنید.

11- با فرزندتان بازی کنید

12- در سفر تلفن کنید و به او بگویید دلتان تنگ شده.

13- القای بینش: میدانم از عهده ی انجام آن بر میایی

14- مهم: روابطتان را با همسرتان ترمیم و تصحیح کنید.

هنگامی که کودک شما با صدای بلند چیزی را از شما درخواست می‌کند متقابلاَ شما با صدای بلند با او حرف نزنید.

صداها را رنـــگ‌بندی کنید:
صدای آرام= آبی
صدای بلند= قرمز
مثلا بگویید: "این صدای بلند قــرمز است و من به صداهای قرمز جواب نمی‌دهم" یا اینکه "آفرین! الان این صدا آبی شد و من جواب می‌دهم." به‌یاد داشته باشید که لحن شما باید آرام باشد تا کودک با آرامش حرف زدن را یاد بگیرد.

به هیچ وجه هنگام داد زدن کودک، شما داد نزنید

٣ تا سوالي كه ميتونيم شبها وقت خواب از كودكمون بپرسيم:
١ يه چيز رو بگو كه امروز باعث شد بخندي با لبخند بزني
٢ يه چيز رو بگو كه باعث شد امروز گريه كني
٣ يه چيز رو بگو كه امروز ياد گرفتي يا فهميدي

جواب شماره يك كمك ميكنه دعا كردن رو ياد بگيره و با هم خدا رو شكر ميكنيم.

جواب شماره ٢ ياد ميده بديها و ناراحتيها بالاخره تموم ميشن و باز آرامش بر ميگرده پس بچه نگران نباش و اميدوار باش.

جواب ٣ باعث ميشه بچه تمام عمر به دنبال ياد گرفتن و فهميدن باشه و به اين كه يه چيزي ميدونه افتخار كنه.


همه اين ارتباط باعث ميشه بچه مون عادت كنه با ما حرف بزنه و مشكلات سنين بالاترش رو هم با ما در ميون بذاره.

ما هم بيشتر كودكمون رو ميشناسيم و اگر در طول روز سوء تفاهمي پيش اومده بينمون و يااشتباهي در ارتباط با بچه كرديم متوجه ميشيم و به طور كلي با كودكمون لحظات خوبي رو قبل از خواب ميگذرونيم.
 

بوسیدن فرزند پرخاشگری او را کاهش می دهد.
بوسیدن فرزند انرژی های اضافی او را تخلیه می کند.
 بوسیدن فرزند باعث می شود رابطه عاطفی و روانی بین فرزند و والدین تقویت شود.
 بوسیدن فرزند باعث می شود که کودک در کنار والدین احساس امنیت بیشتری بکند.
 بوسیدن فرزند اشتهای روانی و غذایی او را افزایش می دهد.
 بوسیدن فرزند یک نوع تن آرامی را برای او فراهم می کند.
هنگام بوسیدن فرزند می توان سفارش های لازم تربیتی و آموزشی را به او گوشزد کرد ( در این موقعیت همکاری کودک بالاست ).

تأثیر رفتار و اخلاق مادر در فرزند

 

با توجه به تجربیات جوامع دیگر که زمانی تصور می کردند که اگر تنها به آموزش علوم و فنون بپردازند به سعادت موعود دست خواهند یافت و به تربیت اخلاقی توجهی نمی کردند یا آن را در حاشیه کار خود قرار می دادند ،اکنون تردیدی باقی نمانده است که یکی از ارکان سعادت یک جامعه را تربیت اخلاقی تشکیل می دهد .

 

از این رو خانواده ها نباید پرورش اخلاقی کودکان و نوجوانان خود را آسان بگیرند . گاهی دیده می شود که برخی از پدران و مادران تمام توجه خود را به مسائل تحصیلی فرزندشان مصروف می دارند و تربیت اخلاقی و معنوی آن ها را چندان جدی نمی گیرند . حال آنکه هدف از تربیت فرزند تنها این نیست که او را فردی متخصص در یکی از رشته های علمی و یا فنی تربیت کنیم ، چنین فردی ممکن است که یکی متخصص خوبی باشد ،اما معلوم نیست که آیا او یک انسان واقعی نیز خواهد بود یا نه ؟ انسانیت ما در گرو پیروی از ارزش های اخلاقی است و تنها در این صورت است که می توان به نتیجه کار تربیت خوش بین بود . خانواده هایی که برای پرورش اخلاقی و معنوی فرزندان خود ارزش چندانی قائل نمی شوند ، در واقع از اساسی ترین وظیفه خود نسبت به فرزندانشان غفلت می کنند. بهترین شیوه در تربیت اخلاقی روش الگویی است .یعنی پدر و مادر با رفتار و کردار خود فرزندان خود را عملاً با اخلاق پسندیده آشنا سازند و بذر ارزش های اخلاقی را در وجودشان کاشته و پرورش دهند.
امام خمینی ، حضرت زهرا(س) را به عنوان اسوه بزرگ بشریت معرفی می کنند.این خانه کوچک فاطمه و این افرادی که در آن خانه تربیت شدند که به حسب عدد ،چهار و پنج نفر بودند و به حسب واقع تمام قدرت حق تعالی را تجلی دادند، خدمت هایی کردند که مارا و شما را و همه بشر را به اعجاب در آورده است .از نیاز های اساسی روح و روان آدمی همانند سازی است ، به این مفهوم که کودک ابتدا در محیط خانوادگی خود به کاوش می پردازد تا کسی را بیابد که او کاملتر و نیرومند تر است و چون از نقص ها و توانایی های خود رنج می برد ، گمشده خود را در بزرگتر ها می یابد که درجاتی از او قویتر و کارآمد تر هستند و خود را با آنها از حیثیت رفتار ،مناسبات شیوه زندگی همانند می سازد و در حدود انطباق کامل بر می آید.

 

کودک بیش از هرکس با مادر تماس دارد ، مفاهیم مذهبی و اخلاقی را از او می گیرد ، در رفتار او را نمونه و شاهد خود قرار می دهد، بر این اساس پرورش مذهبی و اخلاقی از وظایف اولیه اوست ،این امر مخصوصاً باید در سالهای اول زندگی پایه گذاری شود ، به هنگامی که طفل هنوز خردسال است کلمه توحید را بر زبانش جاری سازد و گوش او را با کلمات مذهبی آشنا سازد. در چنین صورتی است که این خاطره ها فراموش نمی شوند و برای همیشه جاویدان می ماند . پیش از آنکه دیگران ذهن کودک را مغشوش و آلوده نمایند مادر باید خود را سرگرم او کند و مفاهیم و خوب و بد را در ذهنش استوار و ریشه دار سازد بذر های اعتقادی را در دل او بپاشد و خوی ها و رفتار های او را بر اساس سنت الهی جهت دهد .

 

رفتار آرام و تدریجی مادر بهترین ضامن تعادل عاطفی و اخلاقی کودک است وطفل به تدریج با اصول و ضوابط اخلاقی آشنا می گردد . مادر را در این کار حوصله و صبر کافی لازم است. از اعمال و شیوه های پرخاش جویانه باید خودداری کند و زمینه را برای همدلی و تحریک او با انجام رفتار مناسب فراهم نماید . مادر نباید احساسات کودک را جریحه دار کند ،نباید او را برنجاند ،مسخره اش کند و … زیرا این عوامل بد آموزی در تربیت به حساب می آید و برای آینده کودک لطماتی را موجب می شود.
طفل در طول مدت چند سال کودکی که دائماً در خانه است از نگاه کردن، شنیدن ، لمس کردن ، گرفتن اشیاء به کار بردن آن ، نشستن و ایستادن ، راه رفتن و حرف زدن راه و رسم زندگی را یاد می گیرد ولی آنچه که در کودک مؤثر است اغلب از راه مشاهده رفتار و نحوه زندگی کردن مادر و مشاهده طرز انجام مسئولیت او امکان پذیر است. در واقع مادر همه گاه از راه زبان نمی آموزد بلکه گاهی از راه تجسم زندگی در برابر دیدگان کودک به او چیز یاد می دهد. روش مادر است که او را به زبان می آورد ، به راه رفتن وا می دارد ، آداب زندگی می آموزد ، رعایت قانون و احترام یاد می دهد زمینه را برای احترام به انسانیت فراهم می سازد ، کنترل امیال را به او می آموزد ، اعتماد به نفس را در او ایجاد میکند . مادری که دائماً از بخت و اقبال خود شکایت می کند.معمولاً آثار نامیمونی در کودک بر جای می گذارد.

 

چه بسیارند مادران نادان که فرزندان خود را از دوران کودکی به آداب زشت و رفتار بد پرورش دادند و آنان را برای تمام عمر دچار بدبختی و تیره روزی نمودند. کار مادر مانند نقاشی نیست که زیبایی ها را روی پرده نمایان می سازد. . به کار پیکر تراشی هم که مرمر را حجاری می کند شباهت ندارد.او مانند نویسنده ای نیست که اندیشه های منّزه خود را در قالب الفاظ بریزد، بلکه او وظیفه مند است که با کمک یزدان در یک روان انسانی جلوه ای از الهیت را نمودار سازد. در این گفتار جمله با کمک یزدان نکته ای برجسته و پر اهمیت است ، زیرا مادر در لحظاتی احساس نا توانی می کند که اغلب نیازمند می شود که به قدرت بالاتر و عالی تر از نیروی خویش اتکا کند.

طفل از راه مشاهده وضع بیرونی مادر و پدر تربیت می یابد ،اگر راه و روش آنها مخصوصاً مادر عمق نداشته باشد و آنچه را که می بیند دلش باور نکند تربیت نمی پذیرد. مادر برای طفل باید فردی قابل اعتماد باشد و تعریف ها و تحسین های کودک باید از این اعتماد منشاء گیرد . پدر یا مادری که دائماً به اندرز گویی می پردازند ولی خود در جهل و خود پرستی به صرف کردن بیهوده سرگرمند کودک را نه تنها از خود بلکه از هر چه نام عنوان پند و موعظه دارد متنفر می سازند. از مسائل مهم در تربیت ایجاد عادات اخلاقی است . اخلاقی که دارای ضوابط اندیشیده شده و ارادی باشد . شک نیست که اخلاق مبتنی بر عادات نیندیشیده شده به مراتب بدتر از بد اخلاقی است . بنابراین در ایجاد عادات باید بسیار محتاط بود . مادر باید از طریق تمرین و تشویق میل به پذیرش دائمی جنبه های اصولی اخلاقی را به وجود آورد و این نیازمند به تحریک مداوم است.
 

یه نکته خیلی مهم:هیچ بچه ای ذاتا لجباز نیست.
بچه ها لجبازی رو از اطرافیان یاد میگیرن.
حالا شاید خیلی از رفتارهای ما با نیت لجبازی نباشه.ولی کودک چون به خواستش نمیرسه .برداشت لجبازی میکنه.
یه مثال بزنیم?
علی:مامان مامان .گلدون بالای یخچال رو بده.
مامان:نه
علی:ماااااماااان.میخوام خوب.
مامان:بهت میگم نههه.
برداشت علی:مامانه لجباز.برای رسیدن به هدفم باید مثل خودش رفتار کنم.یا دااااد بزنم.یا یه جایی تلافی میکنم.
حالا:
مامان:علی جان نریز زمین
علی:میریزم.
مامان:ااااا.نکن خوب
علی:نمیشه.میخوام بریزمممممم
بریم برای راه حل درست?
علی: مامان مامان .گلدون بالای یخچال رو بده.
مامان میشینه تا همقد علی بشه.با لحن محبت:نه پسرم ما نمیتونیم اونو برداریم.چون میشکنه.اگرم بشکنه ما دیگه گلدون خوشگل نداریم.تااااازه ممکنه دستمونم زخم بشه.یادته من یه بار دستمو بریده بودم
بچه ها برای چیزایی که ازشون منع میشن یا بهشون فرمان داده میشه دلیلی در حد عقل و فهم خودشون میخوان:)