گرچه توت فرنگی سالم می‌تواند نقش مهمی در نابودی مواد سمی که در بدن تولید می‌شود، داشته باشد اما توت فرنگی ناسالم خود می تواند منبع تولید سم در بدن باشد.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز، در اکثر نقاط دنیا برای پرورش میوه های خوراکی از سمومی استفاده می شود که پس از گذشت یک هفته تا ۱۰ روز خود به خود تجزیه می شوند و اگر پس از این مدت میوه خورده شود، دیگر عوارض جانبی را برای مصرف کننده آن باقی نخواهد گذاشت.
متاسفانه بسیاری از کشاورزان کشورمان برای بیشتر ماندن این میوه در بازار، پیش از برداشت و حتی در زمان عرضه، توت فرنگی‌ها را سم پاشی می کنند، این سموم در میوه باقی مانده و در بافت آن نیز نفوذ می کنند و فرصت کافی برای تجزیه نخواهند داشت، به این ترتیب عوارض جبران ناپذیری را برای بدن به همراه می آورند و در نتیجه در درازمدت انواع سرطان ها می تواند گریبان مصرف کنندگان این دسته از میوه‌ها را بگیرد.
در کشورهای دیگر، فرآوری خاصی روی توت فرنگی‌ها انجام می‌شود ولی در کشور ما این کار انجام نمی‌گیرد. در کشورهای دیگر، توت فرنگی را صبح زود برداشت می‌کنند و آن را با دستگاهی به‌نام پره‌کولینگ به‌سرعت سرد می‌کنند و دمایش را تا نزدیک ۳ درجه سانتی‌گراد می‌رسانند. این توت فرنگی می‌تواند تا یک هفته بدون استفاده از مواد شیمیایی، داخل یخچال بماند.
اما در ایران، توت فرنگی را در هر ساعتی برداشت و در شرایط بدی نگهداری می‌کنند. برای اینکه جلوی پوسیدگی و از بین رفتن محصول را هم بگیرند، حجم بالایی از مواد قارچ کش و سم به آن می‌زنند. معمولا چنین توت فرنگی‌هایی بدون گذراندن دوره اتمام اثر سم، روانه بازار می‌شوند.
سم پاشی‌های غیراستاندارد و بی موقع می تواند سلامت مصرف کننده را به خطر بیندازد و از آنجا که کنترل ناقصی بر این موضوع وجود دارد، به سالم بودن این دسته از محصولات، اعتماد کمی می توان داشت.
حتی برخی از افراد، برای افزایش مدت زمان ماندگاری توت فرنگی‌ها، جعبه آن را کاملا داخل قارچ‌کش‌ها فرومی‌کنند و درمی‌آورند که این کار به‌شدت سلامت مصرف‌کننده را به خطر می‌اندازد.
شاید فکر کنید می توان با استفاده از مواد ضد عفونی کننده در هنگام شست و شوی میوه ها ، تا حدودی از میزان این سموم کاست، اما مواد شوینده و ضد عفونی کننده برای از بین بردن میکروب‌ها و انگل‌ها مفید هستند و نمی توانند سمومی را که تا حدودی در بافت میوه نفوذ کرده است، از بین ببرند. علاوه بر این، استفاده از این ترکیبات و یا قرار دادن طولانی مدت توت فرنگی ها در آب به دلیل نداشتن پوست محافظ، می تواند بافت میوه را متلاشی کرده و این ترکیبات شیمیایی نیز به بافت میوه نفوذ کنند، لذا نه تنها مشکل حل نمی شود، بلکه بیشتر هم می شود.
پس تنها راه برای داشتن توت فرنگی های سالم تر و مطمئن تر، داشتن کنترل بیشتر مراجع ذی ربط بر فعالیت پرورش دهندگان این میوه است تا به رعایت استانداردها، توجه ویژه‌ای داشته باشند. بنابراین به نظر می‌رسد وزارت بهداشت و جهاد کشاورزی باید نظارت‌های خود را بر روند برداشت و عرضه توت فرنگی‌ها افزایش دهد.
