حدیث شماره 25: «همسانى گفتار و عمل‏»

سلام

خداوند اگه ما نیت کار خوبی رو بکنیم برامون پاداش اون کارو می نویسه. اگه اون کارو انجام بدیم 10 برابر پاداششو بیشتر می کنه. پس چرا کارهای خوبمونو که هم پیامد خوب دنیوی داره و هم پاداش زیاد اخروی فقط در مرحله فکر و نیت بزاریم. با عملی کردن اون نیت و ها و فکر ها هم چنر برابر پاداش می گیریم هم اینکه با انجام اون به خودمون و خیلی کسان دیگه کمک می کنیم. مثلاً میبینیم کسی نمی تونه از خیابون رد بشه حالا یا پیره یا نابیناست یا کلاً می ترسه بنده خدا، فکر می کنیم که بریم به بهش کمک کنیم با فقط فکر کردن که به اون بنده خدا کمک نمی شه. باید بریم جلو و بهش کمک کنیم تا بتونه از خیابون رد بشه. اون وقت در بهترین وضعیتش یکی دیگه میره این کارو می کنه و پاداششم مسلماً برای خودشه. پس سبقت تو کارهای خوب هم مهمه. بدترین حالتشم اینه که طرف خودش میره و خدای نکرده تصادف می کنه و عذاب وجدانش میمونه برای ما. به چه دردمون میخوره اگه بازم درس عبرتی میشد برامون تا دفعه دیگه تکرار نکنیم یه چیزی ولی فایده ای نداره. روزانه از کنار خیلی از این قبیل موارد عبور می کنیم و فقط فکرشو می کنیم و گاهی تعریفشو هم می کنیم که اگه بودیم چه می کردیم و .... ولی موقعش که برسه هیچ کاری نمی کنیم.