پاسخ به:حدیث شماره 20: «غفلت از گناه خويشتن»
شنبه 24 آبان 1393 8:50 AM
حدیث شماره 20: «غفلت از گناه خويشتن»
امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:
إيّاكَ أن تَكونَ مِمَّن يَخافُ عَلَى العِبادِ مِن ذُنوبِهِم و يَأمَنُ العُقُوبَةَ مِن ذَنبِهِ.
مبادا از كسانى باشى كه به سبب گناهانِ بندگانِ خدا بر سرنوشت آنان بيمناك است، ولى خود را از سزاى گناه خويش ايمن مى‌داند.
اگر آدم ببینه یه یک نفر گناه میکنه و سکوت کنه و با این کار موجب ادامه یافتن گناه طرف بشه، شکی نیست که خودش هم در اون گناه شریکه؛ چون به اون کار خطا راضی شده و واجب امر به معروف و نهی از منکر رو ترک کرده.
اگر آدم گناهی رو از طرف ببینه و بره امر و نهی کنه که به اون چیزی که وظیفش بوده عمل کرده و ثواب میبره.
اما اگر آدم گناهی رو از خودش ببینه، چی؟
این امر و نهی آیا فقط برای دیگران واجبه؟ آیا ما برای خودمون نباید لااقل به اندازه دیگران، نه بیشتر، ارزش قائل بشیم و خودمون برای خودمون دلسوزی کنیم؟
اینجاست که مشکل ساز میشه!
میخواهیم دیگران رو اصلاح کنیم، اما از خودمون غافل میشیم و این غفلتها معلومه که با ما چه خواهد کرد...
کاش میشد زمان چند سال، به عقب برگرده!!
اون وقت، حتماً یه راه دیگه رو میرفتم و الان اینجای زندگی نبودم!!
