پاسخ به:حدیث شماره 20: «غفلت از گناه خويشتن»
جمعه 23 آبان 1393 9:51 PM
ادامه:
آدم همیشه باید مواظب رفتار و گفتار و کردار خودش باشه و همیشه احتمال خطا و گناه و اشتباه رو در خودش بدونه. نباید به خودش مغرور باشه که درهر موردی که مغرور بشه از همون مورد ضربه ای می خوره که گاهی جبران ناپذیره. همه گناهان که برای مردم نیست. مگه ما غیر آدمیزادیم. ما هم آدمیزادیم و ادم جایز الخطاست. ( البته این به این معنی نیست که مجازِ گناه کنه، به نظر من به این معنیه که گناه می کنه. یعنی آدم بدون گناه نمی شه مگر اینکه تقوای بالا و ایمان قوی داشته باشه.)
درسته که هیچ کس از باطن کسی خبر نداره. ما آدما هرچی به چشم ببینیم و هر چی به گوش بشنویم باور می کنیم حالا چی بشه که بریم تحقیق کنیم و ببینیم درسته یا نه. اینکه آبروی کسی رو ببری مثل آبیه که از جوی گذشته و دیگه برنمی گرده. نمی شه دیگه این آبروریزی رو جمع و جور کرد. همه هم باور می کنن جز یه تک و توکی. چون میشنون و گاهی اتفاقی چیزی می بینن و به این مسئله ربط میدن. که اینم یه عیبیه. اگه درمورد خودمون اتفاق بیفته میگیم شما چطور باور کردید چنین چیزی رو؟ ولی خودمون خیلی راحت تر باور می کنیم.
