غزل شمارهٔ ۶ - داغ لاله

سـاقی  حـد یـث  سـرو گـل و لاله میرود             ویـن بحـث با ثلاله غساله می رود

 می ده کـه نوعروس چـمن صد حسن یافت           کار این زمان  ز صنعت دلّاله می رود

 شـکرشکـن شـوند همـه طوطـیان هند            زیـن قند پارسی که به بنگاله می رود

 طـی مکـان  ببین و زمان در سـلوک شعر            کـاین طفل یکشبه ره یکساله می رود

 آن چـشم جـادو انـه عابـد فـریب بین             کـش کاروان سحر ز دنـباله می رود

خـوی کـرده  می خرامد و بر عارض سمن             از شـرم  روی عرق   از ژاله می رود

از ره مـرو  بـه عشـوه دنیا  که این عجوز           مکاره می نشید و   و محتاله می رود

 بـادبـهار  مـی وزد  از گـلسـتان شاه               و ژالـه بـاده در قـدح لاله می رود