با هم قرآن بخوانیم

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿١٦﴾

ليكن [شما] زندگى دنيا را بر مى‌گزينيد؛ (۱۶) 

 وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿١٧﴾ 

با آنكه [جهان‌] آخرت نيكوتر و پايدارتر است. (۱۷) 

إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿١٨﴾ 

قطعاً در صحيفه‌هاى گذشته اين [معنى‌] هست، (۱۸) 

صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ﴿١٩﴾

صحيفه‌هاى ابراهيم و موسى. (۱۹)

هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ ﴿١﴾ 

آيا خبر «غاشيه» به تو رسيده است؟ (۱) 

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿٢﴾

در آن روز، چهره‌هايى زبونند، (۲)

 عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ ﴿٣﴾

 كه تلاش كرده، رنج [بيهوده‌] برده‌اند.(۳) 

 تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ﴿٤﴾

[ناچار] در آتشى سوزان درآيند. (۴) 

 تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ ﴿٥﴾

از چشمه‌اى داغ نوشانيده شوند. (۵) 

لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ ﴿٦﴾

خوراكى جز خار خشك ندارند، (۶)

 لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِن جُوعٍ﴿٧﴾ 

[كه‌] نه فربه كند، و نه گرسنگى را باز دارد. (۷) 

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ ﴿٨﴾

در آن روز، چهره‌هايى شادابند. (۸) 

 لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ ﴿٩﴾ 

از كوشش خود خشنودند. (۹) 

فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ﴿١٠﴾ 

در بهشت برين‌اند. (۱۰) 

لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً ﴿١١﴾ 

سخن بيهوده‌اى در آنجا نشنوند. (۱۱)

فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ ﴿١٢﴾ 

در آن، چشمه‌اى روان باشد. (۱۲) 

فِيهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ ﴿١٣﴾ 

تختهايى بلند در آنجاست. (۱۳) 

وَأَكْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ ﴿١٤﴾ 

و قدحهايى نهاده شده. (۱۴)

وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ﴿١٥﴾ 

 و بالشهايى پهلوى هم [چيده‌]. (۱۵) 

وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿١٦﴾ 

و فرشهايى [زربفت‌] گسترده.(۱۶)

أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ﴿١٧﴾ 

 آيا به شتر نمى‌نگرند كه چگونه آفريده شده؟ (۱۷) 

وَإِلَى السَّمَاء كَيْفَ رُفِعَتْ ﴿١٨﴾

و به آسمان كه چگونه برافراشته شده؟ (۱۸) 

 وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ ﴿١٩﴾ 

و به كوه‌ها كه چگونه برپا داشته شده؟ (۱۹) 

وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ ﴿٢٠﴾

و به زمين كه چگونه گسترده شده است؟ (۲۰) 

 فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ ﴿٢١﴾

پس تذكر ده كه تو تنها تذكردهنده‌اى.(۲۱) 

 لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ ﴿٢٢﴾

بر آنان تسلّطى ندارى، (۲۲) 

 إِلَّا مَن تَوَلَّى وَكَفَرَ ﴿٢٣﴾ 

مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد، (۲۳) 

فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ ﴿٢٤﴾

كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند. (۲۴) 

 إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ﴿٢٥﴾

در حقيقت، بازگشت آنان به سوى ماست،(۲۵)

 ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ ﴿٢٦﴾

 آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست. (۲۶)