قرار شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان

يــاد معــاد و روز قيــامت ، در زندگي پيــامبر (ص) و امامان (ع) و اولياء‌ خدا ، آميخته باعبرت و اثر عيني خاص بود . اميرمؤمنان علي (ع)‌فرمود :

« طوبي لمن ذكر المعاد ، فاستكثر من الزاد

خوشا به حال كسي كه معاد را ياد كند ،‌و براي آن ، برزاد و توشه اش بيفرايد . »‌

از امام صادق(ع) روايت شده : امام حسن مجتبي (ع) وقتي كه به ياد مرگ ،‌به ياد قبر ، به ياد قيامت ،‌به ياد عبور از پل صراط ،‌و به ياد عرضه شدن به پيشگاه خدا در قيامت مي افتاد ، گريه مي كرد تا آنجا كه آهي جان سوز مي كشيد و مدهوش برزمين مي افتاد ... و هنگامي كه به ياد بهشت و دوزخ مي افتاد ، بسيار مضطرب و پريشان مي شد ،‌ و با حالي خاص از درگاه الهي طلب بهشت نموده، و از آتش دوزخ به سوي خدا پناه مي برد .

امامان (ع) هنگام تلاوت قرآن ، وقتي كه به آيات رحمت و به آيات عذاب آخرت مي رسيدند، حالت ويژه اي مي يافتند ، گويي خود را در قيامت مي ديدند .