مناطق روستایی و گذرگاههای آن‌ها که كمبود راههای ارتباطی ماشین رو و نوع معیشت مبتنی بردامداری و كشاورزی و … سبب تحرك فراوان در فصول سه گانه بهار و تابستان و پائیز (كه فصل كار هستند) می باشد، پا افزاری را می‌طلبد كه سبك- راحت – مقاوم – خنك و در عین حال ارزان باشد و خود عشایر، و روستاییان و جوامع نیمه شهری با امكانات موجود در منطقه قادر به تولید آن باشند.
گیوه
گیوه نوعی پای افزار است كه رویه آن را از ریسمان و نخ پرگ یعنی ریسمانهای پنبه‌ای بافته و ته آن را گاه از چرم و غالباً از لته‌های بهم فشرده و در هم كشیده می‌سازند.
گیوه را باید یكی از جالبترین و ارزنده ترین صنایع دستی روستایی ایران دانست. كار گیوه كشی معمولاً در دو مرحله كارگاهی و خانگی انجام میشود. كارهای مربوط به تخت گیوه كه كاری مردانه است معمولاً در كارگاه و یا مغازه ها با ابزار گوناگون انجام میشود.
در مناطق شهری كارهای مربوط به رویه گیوه توسط زنان و در خانه ها صورت میگیرد. این كار در روستا ها هم به دست زنان و هم به دست مردان در خانه و قهوه خانه و اماكن عمومی در ایام فراغت انجام میشود.
مراكز تولید گیوه در ایران پراكنده بود و تقریبا در بیشتر نقاط كشور نشانه‌هایی از تولید این محصول میتوان دید.
چاروق
چاروق یا چارق نوعی پایپوش قدیمی و پای افزار دهقانان است كه بندها و تسمه های بلند دارد و بندهای آن را به ساق پا میپیچند كه اصطلاحاً به آن شم ، پاتابه و پالیك نیز گفته میشود در سالهای اخیر تا حدودی جنبه های مصرفی خود را از دست داده و تولید آن بیشتر جنبه تزئینی دارد ولی هنوز كم و بیش در اكثر مناطق روستایی كشور تولید میشود.
نحوه تولید چاروق مشابه تهیه كفش می‌باشد. مهمترین ماده اولیه مورد مصرف چاروق دوزان چرم است كه به اندازه ی مورد نیاز بریده و قالب بندی می‌كنند بطوریكه با فشار و دقت قالب در چرم جای گیرد.
مهمترین مراكز تولید چاروق در ایران زنجان، قوچان ، ابیانه، مهاباد و سردشت می‌باشد. مطالب بیشتر در مورد چاروق، در بخش صنایع دستی زنجان آورده شده است.
