قرار شب هشتم ماه مبارک رمضان

 دقت کنید که در این آیه شریفه، خدای مهربان چقدر لطف به ما کرده و با مهر ما را مخاطب قرار داده و کمال عنایتش را به بندگانش روا داشته که آنان را نه به عنوان «مردم» یا «ناس» بلکه به عنوان بندگان خودش مورد خطاب قرار می دهد و آنان را منسوب به خود می داند و این بزرگترین مهربانی و محبت است که نظیر آن در جائی دیده نمی شود.

 و نکته جالب تر اینکه حتی واسطه را حذف نموده و نفرموده که ای پیامبر به آنان بگو بلکه مستقیماً می فرماید: و هرگاه بندگانم از تو سؤال کنند پس همانا من نزدیکم و دعایشان را اجابت می کنم.

 و همچنین واژه «قریب» را با حرف «انّ» مورد تأکید قرار می دهد تا مسأله را قطعی جلوه دهد و جای هیچ شک و تردیدی نماند. و هنگامی که می فرماید «فإنی قریب» دوام و ثبوت نزدیکی و قرب همیشگی به بندگانش را می رساند.

 سپس می فرماید: «أجیب» یعنی پیوسته مورد اجابت قرار می دهم. در اینجا فعل مضارع به کار رفته که دوام و همیشگی اجابت را می رساند.

 و از سوئی دیگر بدون هیچ قید و شرطی، اجابت را به بندگانش ابلاغ می کند و می فرماید: «أجیب دعوة الداع اذا دعان» - اگر مرا بخواند من اجابت می کنم. تنها دعای بندگان کافی است که من بپذیرم و آن را اجابت کنم، چنانکه در جائی دیگر نیز می فرماید: «أدعونی أستجب لکم» مرا بخوانید من اجابت می کنم.