توفیق: بسکتبال همچون کشتی که فرهنگ ماست فرهنگ امریکاست

همانقدر که منابع زیر زمینی داریم منابع روزمینی هم داریم
علی توفیق یکی از آن مربیان جوان و با دانش بسکتبال کشورمان است که این روز‌ها سکان هدایت تیم ملی بسکتبال نوجوانان را به عهده دارد نوجوانانی که قرار است آینده بسکتبال ایران را رقم بزنند.

*اقبال اجتماعی چه اندازه در موفقیت‌های چند سال اخیر بسکتبال تأثیر داشته است؟
- بی‌تردید توجه و همراهی مردم در موفقیت بسکتبال تأثیر داشته و این موضوعی غیر قابل انکار است. امروز جهان در عصر ارتباطات به سر می‌برد و لیگ‌های معتبر جهانی در این ورزش فعالیت می‌کنند. طبق گفته عوام بسکتبال ورزشی دانشگاهی است و تیپ متفاوت این رشته شرایطی را به وجود آورده که گرایش به سمت این ورزش افزایش یابد. علاوه بر این که با افزایش قشر متوسطه جامعه و دانشجویان استقبال از این ورزش افزایش یافته ما شاهد این هستیم که حتی قشر پائین‌تر جامعه هم در این ورزش فعالیت چشم گیری داشته و بازیکنان شایسته‌ای را به بسکتبال ایران تحویل داده است. به هر حال پدر و مادر‌ها دوست دارند اگر فرزندشان ورزش می‌کند در محیطی فرهنگی باشد و این موضوع تأثیر مثبتی در همراهی اجتماعی با این ورزش می‌گذارد.

*امروزه در دنیا استقبال از بسکتبال به اوج خود رسیده است.
- ماهیت وجودی خود بسکتبال طوری است که تبلیغات گسترده‌ای در سطح جهان برایش می‌شود. فدراسیون بین‌المللی نیز توجه خاصی به این رشته دارد و امروز هم می‌بینیم که تمام تلاش خود را به کاربسته تا بسکتبال سه نفره را وارد المپیک کند. عصر عصر ارتباطات است و افراد مختلف می‌توانند به کمک اینترنت و سایر سیستم‌های ارتباطی شاهد فعالیت‌های صورت گرفته در این ورزش باشند و به سمت این رشته سوق داده شوند.

*می توانیم امیدوار باشیم حالا که جامعه ایرانی از حالت انفعال و کار‌های انفرادی فاصله گرفته با توجه به تأثیر این موضوع موفقیت‌های بسکتبال ایران ادامه داشته و در عرصه بین‌المللی رو به جلو باشد؟
-من همیشه گفته ام همان‌طور که در ایران در بحث مهندسی، طب، صنعت و… دارای منابع عظیم زیرزمینی هستیم و اینها جزو لاینفک ایران بوده و ثروت ملی به حساب می‌آید منابع روزمینی هم داریم که همین جوانان هستند و هیچ کس هم نمی‌تواند منکر این استعداد‌ها و نیروی جوانیشان شود. برای موفقیت باید برنامه و هدف داشته باشیم و هدفمند به جلو پیش برویم. باید نهاد‌های ایجاد شود که مانع به حدر رفتن این استعداد‌ها شود. اگر بتوانیم در این بخش سرمایه‌گذاری درستی داشته باشیم و برنامه‌هایمان مستمر بوده و تداوم داشته باشد، در ادامه پشتوانه‌های خوبی در اختیار خواهیم داشت و در نهایت می‌توانیم به ادامه روند موفقیت بسکتبال خوش بین باشیم.

*به نظر می‌رسد جامعه ایرانی با ورزش وارداتی بسکتبال همراه خوبی پیدا کرده و این رشته تبدیل به یکی از دغدغه‌های ورزشی مردم شده است.
- صددرصد با این موضوع موافق هستم. امروز رشد فرهنگی جامعه نسبت به ۲۰ سال پیش به مرحله‌ای رسیده است که این ورزش وارداتی که از کشوری آمده که از نظر فرهنگی و سیاسی با ما همخوانی ندارد را قبول می‌کند و سد‌هایی را که در گذشته در برابر این رشته بود را کنار می‌زند. همان‌طور که گفتم با رشد فرهنگی مردم، اعتماد متولیان ورزش هم به این رشته بیشتر شد تا برنامه‌ریزی‌های خوبی صورت گیرد. بودجه مناسبی هم به این ورزش اختصاص داده شد تا امروز بسکتبال به این جایگاهی که دارد برسد.

*‌ آیا این همراهی افزایش پیدا می‌کند؟
بی‌تردید هر فرایند روبه‌رشدی باعث همراهی خواهد شد اما اگر این موضوع راکد بماند حالت عکس به خود می‌گیرد درست مانند آب که مظهر پاکی است یکجا می‌ماند می‌گندد اگر ما هم درجا بزنیم از موفقیت و همراهی دور خواهیم شد. اگر بسکتبال امریکا سال‌‌ها در المپیک و جهان موفقیت کسب می‌کند به خاطر این است که این ورزش تبدیل به فرهنگی در این کشور شده است. همان‌طور که کشتی در ایران نه‌تن‌ها ورزش بلکه بخشی از فرهنگ ماست و ما شاهد این هستیم که وقتی دو کودک در کوچه با هم دعوا می‌کنند به جای این که به هم مشت بزنند به طرف هم حمله کرده و سعی می‌کنند همچون کشتی‌گیران خم یکدیگر را بگیرند، چرا که این ورزش بخشی از فرهنگ ما بوده و در جامعه ایرانی نهادینه شده است درست مانند بسکتبال که بخشی از فرهنگ امریکاست، امریکایی هم با بسکتبال رشد می‌کنند. ما اگر توقع داریم که امروز بسکتبال ایران برود و اسپانیا را شکست دهد باید زمینه این موفقیت را فراهم کنیم و امکانات سخت‌افزاری که آنها در اختیار دارند را در اختیار بسکتبال ایران قرار دهیم. این موضوع لازم و ملزوم یکدیگر است و باید مدیریت کلان ورزش به بحث سخت‌افزاری این رشته و سایر ورزش‌‌ها توجه کند تا موفقیت حاصل شود. امروز شما با سؤالاتی که در این خصوص مطرح کردید باعث غافلگیری من شدید چرا که دیگر خبری از سؤالات کلیشه‌ای و تکراری و همیشگی نبود و از منظر اجتماعی به ورزش نگاه کردید نه فرهنگی که بیشتر به زور و بازو و بزرگ کردن بازووان می‌پردازد. این نگاه همان نگاه قهرمانی و پهلوانی است.