مشهور است که امام حسین علیه السلام در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد، ولی اساسا در تاریخ ولادت او و فاصله سنی‌اش با برادرش امام حسن علیه السلام چندین نظر وجود دارد:

1 - آخر ربیع الاول سال سوم هجری.
2 - روز سه شنبه یا پنج شنبه سوم یا پنجم شعبان سال چهارم هجری؛ و ده ماه و بیست روز پس از تولد برادرش.
3 - پنجم شعبان سال چهارم هجری.
4 - پنج شنبه سوم شعبان سال چهارم هجری
5 - پنجم شعبان سال سوم هجری و 50 روز پس از ولادت امام حسن، نطفه‌ی مطهرش بسته شد.
6 ـ فاصله او و برادرش 7 ماه و 10 روز بود.
7 ـ آخر ربیع الاول سال سوم هجری و به روایتی پنج شنبه سیزدهم ماه رمضان .
8 ـ پنجم جمادی الاول، با اختلاف سنی مدت 6 ماه.

روایت شده است که حضرت امام حسن عسگری علیه السلام به مناسبت سالروز تولد امام حسین علیه السلام روزه می‌گرفت و نیز دعایی می‌خواند که در آن از عظمت این مولود شریف و ارزش شهادتش یاد شده بود.

منبع:
منتهی الآمال،‌ ص 163 ---------- مصباح شیخ طوسی
بحار الانوار، ج 43، ص 237، حدیث 1- مناقب ابن شهر آشوب.
منتهی الامال، ص 342- ارشاد شیخ مفید.

**به روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومین فرزند برومند حضرت على و فاطمه، كه درود خدا بر ایشان باد، در خانه‏ ى وحى و ولایت، چشم به جهان گشود.چون خبر ولادتش به پیامبر گرامى اسلام (ص) رسید، به خانه‏ ى حضرت على و فاطمه (ع) آمد و اسماء  را فرمود تا كودكش را بیاورد.اسماء او را در پارچه‏ اى سپید پیچید و خدمت رسول اكرم (ص) برد،آن گرامى به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت .

به روزهاى اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحى الهى، جبرئیل، فرود آمد و گفت:

سلام خداوند بر تو باد اى رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر كوچك هارون‏ «شبیر»  كه به عربى‏«حسین‏» خوانده مى‏شود، نام بگذار. چون على (ع) براى تو بسان هارون براى موسى بن عمران است جز آنكه تو خاتم پیغمبران هستى.و به این ترتیب نام پر عظمت ‏«حسین‏» از جانب پروردگار، براى دومین فرزند فاطمه انتخاب شد.

به روز هفتم ولادتش، فاطمه‏ زهرا كه سلام خداوند بر او باد، گوسفندى را براى فرزندش به عنوان عقیقه  كشت، و سر آن حضرت را تراشید و هم وزن موى سر او نقره صدقه داد.

حسین و پیامبر (ص)

از ولادت حسین بن على (ع) كه در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) كه شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفى كه پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز مى‏ داشت، به بزرگوارى و مقام شامخ پیشواى سوم آگاه شدند.

سلمان فارسى مى ‏گوید: دیدم كه رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوى خویش نهاده او را مى ‏بوسید و مى‏ فرمود:تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانى، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستى، تو حجت‏ خدا و پسر حجت‏خدا و پدر حجت‏هاى خدایى كه نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان عج) مى ‏باشد.

انس بن مالك روایت مى ‏كند:وقتى از پیامبر پرسیدند كدام یك از اهل بیت‏ خود را بیشتر دوست مى ‏دارى، فرمود:حسن و حسین را،بارها رسول گرامى حسن و حسین را به سینه مى ‏فشرد و آنان را مى‏ بویید و مى‏ بوسید.

ابو هریره كه از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف مى ‏كند كه:رسول اكرم (ص) را دیدم كه حسن و حسین (ع) را بر شانه‏ هاى خویش نشانده بود و به سوى ما مى‏ آمد، وقتى به ما رسید فرمود: هر كس این دو فرزندم را دوست‏ بدارد مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمنى ورزد با من دشمنى نموده است.

عالى ‏ترین، صمیمى‏ ترین و گویاترین رابطه‏ ى معنوى و ملكوتى بین پیامبر و حسین را مى‏ توان در این جمله‏ ى رسول گرامى اسلام (ص) خواند كه فرمود:حسین از من و من از حسینم.

پى‏ نوشت ها

- امالى شیخ طوسى ، ج 1، ص 377

-لسان العرب ، ج 6 ، ص 60.

- معانى الاخبار ، ص 57.

- وسائل الشیعه ، ج 15 ، ص 143 به بعد.

- كافى ، ج 6 ، ص 33.

- مقتل خوارزمى ، ج 1 ، ص 146- كمال الدین ، صدوق ، ص 152.

- سنن ترمذى ، ج 5 ، ص 323.

- ذخائر العقبى ، ص 122.

- الاصابه ، ج 11 ، ص 330.

- سنن ترمذى ، ج 5 ، ص 324-

كتاب: پیشواى سوم - حضرت امام حسین (علیه السلام)نویسنده: هیئت تحریریه مؤسسه در راه حق